Inma Medina sufriu a morte do seu bebé: «Cambia a túa forma de entender a vida e o teu carácter»
A TRIBO
A cirurxiá do CHUS conta que o seu fillo, Jorge, tivo unha parada cardíaca poucos días despois de nacer e tivo que ingresar na uci neonatal, onde finalmente faleceu
15 oct 2025 . Actualizado á 15:55 h.Para quen desexa converterse en nai ou pai, o embarazo é unha etapa cargada de ilusións e soños. Pero estes anhelos ás veces non se materializan. Inma Medina López, membro do servizo de cirurxía do Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela (CHUS), coñece esta dor dun xeito profundamente persoal. O 6 de decembro do 2022, enfrontouse á morte súbita do seu bebé, que nacera quince días antes. No Día Mundial da Concienciación sobre a Morte Gestacional, Perinatal e Neonatal, que se conmemora cada ano o 15 de outubro, Inma decide contar a súa historia e a do seu fillo, co propósito de guindar luz sobre un tipo de duelo que a nivel social continúa, a día de hoxe, rodeado de silencios e culpa, pero que ocorre nun de cada 2.000 nacementos en España.
En novembro do 2022, Inma tivo unha cesárea de urxencia. Foi a primeira complicación nun proceso que, ata entón, fora tranquilo. «Foi un embarazo desexado e sen moitas complicacións. Pero o posoperatorio foi complicado. Foi unha cesárea urxente e houbo complicacións infecciosas», conta.
Despois duns días de ingreso, foise a casa co seu bebé, Jorge. «Aparentemente, todo estaba ben, ata que tivo unha parada cardíaca no salón de casa. Activáronse os protocolos, chamouse ao 061 e puxéronse todos os medios posibles a disposición. Tivo un ingreso na uci neonatal durante cinco días con todos os tratamentos que podían darlle, pero se viu que non tiña ningunha posibilidade de recuperarse porque era unha morte cerebral. Decidiuse limitar o esforzo terapéutico e sedar a Jorge», relata a nai.
«Cando ingresas cun neonato que naceu con vida, pero tivo unha complicación, nese momento sentes unha persoa moi vulnerable. Estás pendente de calquera información, de calquera sinal de melloría. Toda a túa esperanza e toda a túa ilusión están postas nesa nova vida, que é o que agardaches. É moi difícil tomar decisións cando te vías abocado a unha nova vida e estás nunha situación que acaba co falecemento do bebé», conta Inma.
Neste difícil proceso, o acompañamento por parte do persoal sanitario é crucial para soster aos pais. Inma asegura que a atención que recibiu no servizo de Neonatoloxía do hospital foi clave para que o seu duelo fose, dentro da dor inevitable, o máis levadío posible. «Creo que é moi importante a proximidade e a humanización dos servizos, o expresar a información á familia de xeito paulatino para que poidan asimilala e o estar dispoñibles para falar connosco», conta.
Ademais do apoio por parte de psicoloxía, que lles facilitaron desde o primeiro momento, permitiron tamén organizar visitas dos familiares á unidade, entre outras medidas importantes. «Permitíronnos realizar un bautizo dentro da uci, coordinado polo párroco do hospital. Puiden acceder á uci para sostelo nos meus brazos, porlle música, peitealo e bañalo. A posibilidade de crear recordos, de estar preto destes bebés e manter esa relación con eles é fundamental. A día de hoxe, creo que o meu duelo está avanzado porque puiden empezalo do xeito máis san posible, sen ter a sensación de que se me separou de el», explica. Para Inma, a empatía do persoal médico é importante, pero non substitúe a axuda profesional por parte dun psicólogo nestes casos.
O falecemento dun fillo
Cando o falecemento dun fillo ocorre na etapa perinatal, é dicir, durante a xestación ou pouco despois do parto, pode ser difícil para os demais comprender o duelo polo que os pais están a pasar. «Como sociedade, non estamos mentalizados. Asociamos aínda o test positivo de embarazo a unha vida e un futuro fillo san e perfecto. E cando te ves nesta situación, atópaste moi só e incomprendido por parte da sociedade», sinala Inma.
«A morte prenatal, neonatal e gestacional engloba moitos diagnósticos e moitos casos, pero non é nada desdeñable porque un de cada catro embarazos rematan deste xeito», sinala Inma, facendo referencia ao feito de que moitas xestacións non chegan a termo. Neste sentido, explica que é importante facer espazo para esa dor. «É importante que non se minimice o que sufrimos os pais por estes falecementos. Moitas xente pídenos que intentemos pensar en que xa teremos máis fillos, ou que probablemente o bebé tiña unha enfermidade e tiña que ser así, que é mellor agora que máis tarde. Isto pode ser moi doloroso como pais», observa.
Por iso, a nai recomenda buscar o apoio de psicólogos, pero tamén, doutras persoas que pasasen por este tipo de duelos. «A sociedade minimiza a dor e non o considera de igual gravidade que cando falece, por exemplo, un pai ou outro membro da familia. Creo que hai que visibilizar esta dor e integralo. Poder falar desa persoa que viviu dentro da familia», explica.
«Unha experiencia vital como esta, que é a de ver falecer a un fillo cando non o agardas, porque esperas que che sobrevivan por lei natural, márcate inevitablemente e cambia a túa forma de entender a vida, de ver as cousas e, obviamente, cambia o teu carácter. Agora doulle moita máis importancia da que xa lle daba ao trato cos pacientes e coas familias. A parte humana da relación médico-paciente é fundamental», conclúe.