A comida de Pulp Fiction, Casabranca ou Star Wars: «Ás veces dáselle demasiada importancia á proteína, pero que llo digan a "Rocky"»
ESTILO DE VIDA
Josep Pont propón aprender sobre comida diante dos clásicos da historia do cine a través do seu novo libro, no que a nutrición se mestura coa ficción
20 abr 2025 . Actualizado á 17:51 h.Non parece o Café de Rick, a pesar de o seu nome, un establecemento sobre o que leriamos boas reseñas sobre o seu famoso café de especialidade. O lugar, escenario principal da película Casabranca, tiña encanto. Pero café servíase pouco. Se Humphrey Bogart rexentaba aquilo, era porque circulaba máis o brandi que os cortados. Xa non falemos de pedir o menú para botar un ollo ás recomendacións do chef. Con todo, Josep Pont, enxeñoullas para imaxinar unhas recomendacións alimenticias das que Bogart beneficiaríase. «Medio de broma, medio en serio, digo que escribín un libro para poder falar sobre Casabranca», recoñece o autor para comer de Cine (Plataforma, 2025), un repaso en menos de 300 páxinas de doce películas clásicas acompañadas polas pautas que este divulgador en nutrición recomendase aos seus protagonistas.
«Sobre Casabranca, podes abordar o tema desde mil puntos de vista: desde a espionaxe, a música ou desde o seu enfoque romántico, que é co que me quedei. Ía moi ben para poder falar de temas cardiovasculares, do corazón e de como coidalo. Humphrey non é un exemplo disto, nin moito menos, e morreu mozo. Pero ía moi ben para poder dar uns cantos consellos e chancear, xogando con que diríalle a Humphrey se o tivese na consulta», apunta Josep.
Para o galán de Hollywood, Pont recomenda, por aquilo de coidar o corazón entre tanto hábito tabáquico e alcohólico, un patrón alimenticio con beneficios cardiovasculares. Aguacate con noces e pipas de cabaza no almorzo; cuscús con pito e verduras para a comida; e de cea, filete de salmón con espárragos trigueros.
Doce películas nas que o protagonista podería comer mellor
A Guerra das Galaxias para falar de «alimentación enerxética»; Coa morte nos talóns para tratar os alimentos que poden ser beneficiosos en situacións de estrés e inquedanza; Pulp Fiction e como facer algo máis equilibrada a irrupción nas nosas vidas da comida rápida da que Tarantino deixou constancia no ano 1994 — vénme moi ben para poder falar sobre que non debe facerse ou que é mellor evitar», argumenta—; ou O bo, o Feo e o Malo para, xa que estamos na época do espaguete western, meternos en fariña cos carbohidratos. Nunca mellor dito.
Neste catálogo, que xa acadou a súa segunda edición despois de só dous meses á venda, está tamén Rocky Balboa. E xa se poden imaxinar en base a que vai orientada a recomendación que Pont propón a Stalone na súa consulta ficticia: «Acórdaste cando está a adestrar e no almorzo tómase como dez ovos crus. Méteos dentro dun vaso e bébeos. Non é que a nivel de cociña ou de gastronomía de pratos Rocky sexa ningún paradigma do saudable, pero veume moi ben para poder falar do sistema inmune, que é algo do que trato en moitas das miñas charlas e cando estou a divulgar. De como gañar defensas, de protexerte cos alimentos, de que nutrientes che fan falta para poder estar ben a nivel inmunitario, sobre todo en cambios de estacións. E tamén é fantástico para falar da proteína e da súa importancia. Si creo que ás veces se lle deu incluso demasiada, pero neste caso, para adestrarte e gañar masa muscular, para protexer os teus tecidos a nivel estrutural, si era de vital importancia».
O mediterráneo, tamén no cine
Podendo caer en calquera lugar do mundo, non dirán que non é unha sorte recalar nesa confluencia entre o océano Atlántico e o mar Mediterráneo. Aínda que un pouquiño máis ao este, normal que Gregory Peck e Audrey Hepburn elixisen Roma para as súas vacacións. Lembran á actriz coméndose un xeado na Piazza di Spagna?. Unha grande ocasión a que aproveitou Pont para falar de hormonas e alimentación. E sen movernos de Italia, A gran beleza de Sorrentino sérvelle ao autor para tratar o tema da alimentación máis aló dos sesenta anos. Pont pon a Toni Servillo a almorzar requeixo con granada, froitos secos e mel e a cear bacallau ao forno con verduritas. Sen dúbida, outra forma de revisitar ningúns dos grandes clásicos.
«O problema dos flocos de millo é que veñen con refrescos»
Di que ata hai quince anos non sabía o que era unha proteína, pero agora Pont gaña a vida divulgando e aconsellando sobre nutrición.
—Hai que ver como, coa escusa da nutrición, aproveitou para acabar escribindo un libro sobre cine.
—Bo, pois si. O meu traballo é a nutrición e a alimentación saudable, pero sempre busco escusas para falar das miñas paixóns e as miñas hobbies, das cousas que me alimentan a nivel emocional, que é un concepto que me gusta moito. Podería falar de literatura, de pintura ou de música, pero foi fantástico poder explayarme e dar renda solta a este espírito cinéfilo que teño dentro e medio escondido.
—Elixiu doce películas e a primeira é a Guerra das Galaxias, que tampouco é unha unha na que poidamos atopar moitísimas pistas sobre como se alimentaban nesas galaxias moi, moi afastadas. Había outras moito máis doados.
—As doce, son películas que a min, persoalmente, alimentáronme desde pequeniño. É un libro autobiográfico e segue a orde cronolóxica de cando estas películas chegaron á miña vida. Non quixen utilizar películas gastronómicas ou onde a comida fose moi protagonista, porque non era o obxectivo. A idea era analizar películas que me tocaron a fibra. Cada unha destas películas evócame un tema nutricional distinto, que este realmente é o meu traballo, o de divulgar hábitos saudables. Neste caso, A Guerra das Galaxias, utilízoa como exemplo de alimentación enerxética. Xogo un pouco con todo isto ao lado luminoso e o lado escuro; todo ese relato sobre os Jedis. Empezar con esta película tamén tiña moito sentido porque foi, con cinco aniños, a miña primeira experiencia dentro dun cine. A miña nai levoume a ver esta película e eu aluciné vendo aquelas letras grandes, aquela música de John Williams.
—Claro, é que dubido que Jabba o Hutt, sexa o mellor exemplo de boa nutrición.
—(Ri) Non. A verdade é que hai máis dunha película no leste libro, como pode ser Pulp Fiction, polas que me podes dicir, oe, pero como é posible que metas isto aquí dentro. Pero bo, vai moi ben para poder falar tamén sobre cousas que non teñen que facerse ou que é mellor evitar.
—Pero si que é verdade que Pulp Fiction inclúe moitas referencias do que a cultura popular dos noventa trouxo á alimentación. Hamburguesas, batidos e restaurantes con rótulos de neón. Coma se a un cadro de Hopper poríanlle unha M do McDonald's. Aínda que non sexa unha peli gastronómica, serve para ver moi ben a evolución de como comiamos e como comemos.
—Este era un pouco o sentido deste libro. Á parte de poder dar consellos nutricionais, que poidas aprender e que haxa propostas de menús ao final de cada película para preparar na casa, tamén me interesaban as leccións de vida que hai detrás de cada unha. Intentei que houbese un punto reflexivo ao redor de cada película. Xa non é só como te nutres no prato e a nivel fisiolóxico, senón con este punto emocional. O que te une, por exemplo, con Rocky, no tema da superación persoal, dese soño americano. Incluso en Star Wars, co camiño do heroe do que tamén falaba Joseph Campbell. Todo este periplo que todos pasamos na vida, de saír da túa casa, da túa zona de confort, para volver triunfador outra vez ás túas orixes. Esta é un pouquiño a filosofía que encerra esta película. Cada unha ten a súa historia detrás. E creo que tamén é interesante coñecela.
—Fala de Rocky, que tiña ese adestramento case soviético, pero como era a súa dieta?
—Moita xente díxome, «recoiro, acórdaste cando está a adestrar e no almorzo tómase como dez ovos crus». Méteos dentro dun vaso e bébeos. A nivel de cociña e a nivel de gastronomía de pratos, tampouco sería Rocky ningún paradigma do saudable, pero, como che comentaba, vai súpers ben para poder falar de sistema inmune, que é algo do que trato en moitas das miñas charlas. Falo moito de como gañar defensas, de como protexerte cos alimentos, que nutrientes che fan falta para poder estar ben a nivel inmunitario, sobre todo en cambios de estacións. E tamén é fantástico para falar da proteína e da súa importancia. Si creo que ás veces se lle deu incluso demasiada importancia, pero neste caso, para adestrarte e gañar masa muscular, para protexer os teus tecidos a nivel estrutural, si era de vital importancia. No libro conto un pouquiño como conseguir esta proteína.
—Tamén fala de Casabranca, pero se no café de Rick bebía todo menos café, o menú de Humphrey Bogart debían de ser cinco ducados e un pouquiño de brandy.
—Totalmente. E logo un par de whiskys/whiskies. Sempre, medio de broma, medio en serio, digo que este libro escribino para poder falar sobre Casabranca. É a película da miña vida. Seguro que a vin máis de corenta veces. E marcoume cando a descubrín aos veintipicoaños. É unha película que ten tantas temáticas dentro... Podes falar de mil historias, de espionaxe, de música ou tratala a nivel romántico, que é co que me quedei ao final. Ía moi ben para poder falar de temas cardiovasculares, do corazón, de como coidalo. Humphrey non é un exemplo disto, nin moito menos, e morreu mozo. Pero ía moi ben para poder falar destes tips, para dar uns cantos consellos e chancear, xogando que diríalle a Humphrey se o tivese na consulta. Pero é unha película que podes seguir revisitando unha e outra vez, na que sempre descobres detalles. O forte é que despois de tantísimos anos, aínda nos provoque todo isto.
—Cando vai á o cine, xa vai predisposto a fixarse no que come a xente? Porque pode resultar unha experiencia esgotadora...
—Para nada. Cando vou ao cine é para desconectar e pasarmo ben, para soñar un pouco e imaxinarme outros mundos. Reláxome moitísimo. Evidentemente, se hai algunha escena nalgunha película que estea moi atravesada a nivel nutricional ou gastronómico, pois te fixas. Sen falar de cine, falando de series, por exemplo, devorei as tres tempadas de The Bear. Esta, por exemplo, goceina, porque eu veño da restauración. O meu pai rexentou un restaurante na Costa Brava durante uns cincuenta anos.
—E con esa experiencia desde dentro da restauración, entendo en que vería un cambio en como comemos. Non só a nivel de como se cociña ou o produto que se demanda, senón como chega ese produto. Cada vez máis en plástico, cada vez máis cousas procesadas.
—Tiven a sorte de que o restaurante do meu pai era un sitio de comida tradicional catalá no que se comía moi ben. Boas elaboracións e había un produto moi bo. O meu pai era un obseso coa calidade do produto. A materia prima era innegociable. Pero cando vou dar charlas, sempre explico que veño un pouco ao lado escuro. Ata fai uns quince anos, a min preguntábasme que era unha proteína e non tiña nin idea. Viña dos steak tartar, das centolas, dun bo chateaubriand, de pratos fantásticos onde gozabas. E por isto, coñezo os dous mundos. Agora, cando teño algún paciente que me explica o que lles custa deixar para comer segundo que cousas, todo isto encáixame, porque o vivín. Eu nunca tiven nin sobrepeso, tiven esa sorte a nivel xenético, pero sei o difícil que resulta moitas veces cambiar estes hábitos no teu día a día. Pero eu conseguino. No meu caso, nada cambiou a nivel de báscula, pero a nivel de enerxía... Agora con cincuenta e algún ano, estou moito mellor que cando tiña corenta. Sen ningunha dúbida.
—Por que pegou ese cambio na súa alimentación?
—Foi ao ser pai por primeira vez, aí cambiou a miña vida. Realmente é cando me fixen estas preguntas existenciais de dicir, oe, queres estar toda a túa vida encerrado neste restaurante? Porque, dalgún xeito, víñame imposto, incluso a nivel familiar. Son o pequeno de tres irmáns e todo apuntaba a que eu era o que ía seguir co restaurante. E foi cando me dixen que eu non quería isto e formeime en nutrición con case 40 anos. E a verdade é que me explotou a cabeza. Descubrín un xeito distinto de alimentarnos que me seduciu moitísimo. Ía estudando e ía probando todo o que aprendía.Pois mira, para almorzar, cómete un par de torradas con aguacate, con hummus e con non sei que. E notaba o impacto de todo aquilo na miña fisioloxía. E díxenme que isto vale moito a pena. Entendín todas estas bondades da alimentación consciente e saudable.
—Non se pode falar de alimentación e cine sen mencionar aos flocos de millo que opina delas?
—Pois mira, dentro desta comida que poderiamos incluír dentro do adxectivo «lixo», que moitas veces usamos mal, pois sería das mellores opcións. Porque ao final estamos a falar de millo inchado, que se non leva moito sal ou moita graxa, pois oe, tampouco é para tanto. É evidente que comerse un barril non sería o mellor, pero pedirche uns flocos de millo forma parte un pouco do protocolo, da liturxia. Se nos quedásemos aí, pois estaría ben, pero o problema é que xa tes a bebida azucrada ao lado, as lambetadas. Unha suma de produtos comestibles que non te alimentan, senón que te están enchendo, e aquí entra este tema emocional. O teu corpo pídecho, pero non é un tema fisiolóxico.