A enfermidade de Carme Chacón contada pola súa nai: «Cando estaba embarazada, dixéronme que non lle puxese nome»
EN REDES
Esther Piqueras abriuse no programa de Sonsoles Ónega e describiu como a cardiopatía conxénita que sufría a súa filla marcou a súa vida desde o momento en que naceu «con moi poucas pulsacións»
16 sep 2025 . Actualizado á 14:03 h.Esther Piqueras falou acerca da enfermidade da súa filla, Carme Chacón, no programa E agora Sonsoles. A ministra faleceu no 2017 aos 46 anos por unha cardiopatía conxénita coñecida como síndrome do corazón investido, unha condición que marcou a súa vida. Piqueras contou no estudio de Sonsoles Ónega que viviu co temor de que o corazón da súa filla parase incluso desde antes de dar a luz.
«Ela era coñecedora de sempre do seu problema e falabámolo con toda a naturalidade do mundo», expresou a nai ante as cámaras. Chacón falara abertamente acerca da súa enfermidade. «Teño unha cardiopatía conxénita e iso faime pensar que todos os días son un agasallo. Teño 35 pulsacións por minuto, o corazón ao revés, un bloqueo auricular e ventricular completo. Desde moi nena advertíronme que debería levar un marcapasos e unha vida moi tranquila», contou a ministra nunha entrevista concedida á Vangarda no 2015.
Por esta razón, levaba un marcapasos e debía levar unha vida tranquila. De feito, chegou a contar que lle desaconsellaran ser nai, xa que un embarazo supuña un alto risco para a súa saúde. Con todo, no 2008 deu a luz ao seu fillo, Miquel.
Nacer co corazón «ao revés»
A patoloxía conxénita de Chacón fíxose evidente antes do nacemento. «Eu tiña 18 anos cando me quedei embarazada. Foi tremendo cando me dixeron que apenas tiña latexado. Os médicos estaban convencidos de que non duraría moitos días, pero a pesar das limitacións do seu corazón, levou unha vida normal. De feito, dixéronme que non lle puxese nin nome. Eu choraba moitísimo», lembrou Piqueras.
A nai contou que, aínda que Carme naceu con vida, «pero con moi poucas pulsacións», dixéronlle que a nena «podía morrer como quen apaga un interruptor». Con todo, a familia non soubo o que lle ocorría ata que Carme tiña catro anos. Foi entón cando se confirmou o diagnóstico: «unha cardiopatía complexa. Aos 15 anos se desmayó na pista de baloncesto e aí descubríronlle outra patoloxía máis», detallou Piqueras.
Carme Chacón tiña unha transposición dos grandes vasos (TGV), un defecto conxénito do corazón no que os principais vasos sanguíneos que entran e saen do órgano (a vea cava superior, a inferior, a arteria pulmonar, as veas pulmonares e a aorta) presentan unha disposición anormal. A transposición dos grandes vasos é o segundo defecto cardíaco conxénito máis frecuente que ocasiona problemas na infancia temperá. Representa entre o 5 e o 7% de todos os defectos cardíacos conxénitos.
Normalmente, o sangue pobre en osíxeno circula desde o corpo cara ao corazón (ventrículo dereito), e logo, a través da arteria pulmonar, diríxese cara aos pulmóns onde recibe osíxeno. O sangue xa osixenado regresa desde os pulmóns cara ao corazón (ventrículo esquerdo), e a través da aorta, diríxese cara a todo o corpo. «Na transposición de grandes vasos, a arteria pulmonar sae do ventrículo esquerdo e a aorta do dereito, alterándose, por tanto, a circulación normal do sangue de forma moi importante», explican desde a Fundación Española do Corazón (FEC).
Deste xeito, o sangue pobre en osíxeno que chega ao ventrículo dereito circula por todo o corpo, mentres que o sangue recentemente osixenado nos pulmóns que chega ao ventrículo esquerdo volve de novo aos pulmóns, formándose dous circuítos separados. Con frecuencia aparecen outros defectos cardíacos asociados a esta patoloxía, «que son, paradoxalmente, os que permiten que sobreviva un neno con transposición dos grandes vasos. Estes defectos cardíacos fan que o sangue dun circuíto mestúrese co outro, permitindo así que logre osixenarse», detalla a FEC.
O recordo de Esther Piqueras
A nai de Chacón contou que a enfermidade da súa filla causou preocupación ao longo da súa vida. «Sempre vivimos con medo, pero ela quitábanolo porque vivía todo con moita paixón», asegurou. Non axudaba o feito de que Carme levase unha vida pública, co estrés e a tensión que implica. «Teño un ventrículo obturado nun corazón que está ao revés, pero fago unha vida totalmente normal», asegurou a propia Chacón nunha entrevista.
Cando faleceu, a ministra «estaba nun momento feliz e tranquilo. Non estaba en primeira liña da política. Ese día da morte, volveu de Miami, porque daba clases na universidade. Con este tipo de cardiopatía as viaxes non son bos. Chegou ben, falamos con ela. Ese día xogaba o Barça. Ela era unha culé empedernida. Chamárona uns amigos para cear e ela dixo que estaba cansa, que ao día seguinte podían quedar para comer. Esa mañá non chegou», lembrou Piqueras.
Consciente da patoloxía que padecía e que podía, efectivamente, quitarlle a vida dun momento a outro, Chacón falara co seu fillo e, como sinala a súa nai, preparárao «» para o momento no que ela xa non estivese. «Unha vez morta Carme, falei co neno e díxome que xa sabía que a súa mamá estaba moi enferma, porque ela llo dixo. O neno consolábame a min, dicíame 'non chores'», asegurou.