Ana Peleteiro fala da perda do seu bebé: «Cando mo dixeron non puiden nin chorar, quedei en shock»
EN REDES
A deportista conta en Instagram que sufriu un aborto diferido na semana nove máis catro días de xestación
07 ago 2025 . Actualizado á 13:48 h.Tras o anuncio de que perdera o seu embarazo hai unha semana, Ana Peleteiro falou en profundidade e ao detalle acerca do proceso de aborto diferido que sufriu. A atleta contou este mércores nun vídeo publicado na súa conta de Instagram como fora ese camiño para os seus 546.000 seguidores. «Vou abrir o meu corazón a 100%», comeza dicindo nun reel de formato longo no que falou da dor física, pero tamén do duelo e do que significou a nivel emocional atravesar esta experiencia.
Peleteiro explica que, tras decatarse de que estaba embarazada, pediu citas para facer o seguimento da xestación tanto pola sanidade privada, como tamén a través do Sergas, xa que tiña pensado dar a luz no Hospital Clínico Universitario de Santiago (CHUS). Con todo, a primeira ecografía que tiña polo sistema público non se realizaría senón ata a semana doce de embarazo e ela desexaba facelo antes para poder levar a cabo unha análise non invasiva do ADN fetal, unha proba que frecuentemente se utiliza para descartar anomalías xenéticas no feto.
Foi por esta razón que inicialmente pediu cita para facer unha ecografía coa súa xinecóloga e esa proba médica revelou que o bebé non tiña latexado. «Eu non tiña ningún síntoma aparente, pero si que é certo que unha vez déronme a noticia relacionei algúns síntomas que tivera co que estaba a pasar. Non tiven sangrados, non manchei en ningún momento. Pero atopábame moi mal, doíame moitísimo a cabeza. No seu momento, achaqueino a que durante o embarazo sempre no primeiro trimestre adóitome atopar moi mal», conta a medallista.
Tras coñecer a noticia, lembrou como, durante os días previos, algunhas das sensacións dese primeiro trimestre de xestación desapareceran. «Sempre que estou embarazada teño uns síntomas moi claros. Todas as mañás levántome e o primeiro que teño que facer é ir correndo á neveira para tomarme un zume de froitas frío, pasoume con Lúa e esta vez pasoume igual, e ademais, sento rexeitamento ao cheiro a café e ao sabor do café. A partir do falecemento do bebé, volveu apetecer tomar café e xa non necesitaba tomarme o zume polas mañás. Pero a verdade é que o último que pensei é que era porque o meu bebé falecese. Pensei que era porque xa estaba a entrar nunha semana dez e estaba a saír do primeiro trimestre, entón estábame empezando a atopar mellor», di no seu vídeo.
O shock, o comezo do duelo
Ana Peleteiro lembra con precisión o momento no que soubo que o seu bebé falecera dentro do útero. «Empezou a eco, o bebé lucía súpers ben pero cando foi buscar o latexado, non o atopou. Ela transmitíunolo desde unha tranquilidade, un respecto e un cariño incrible. Non puiden nin chorar. Quedei en shock. Dixen: "Non. Eu vou saír de aquí, isto non pasou e vou chegar á miña casa e o corazón do meu fillo vai volver a latexar". Eu estaba noutro mundo», conta.
Este estado de negación era só o comezo do duelo, unha das súas múltiples facetas. Pero rapidamente tivo que asumir o que estaba a ocorrer, xa que o aborto diferido (así se coñece a nivel médico a detención do desenvolvemento do embarazo sen que se produza a expulsión natural do feto) require un tratamento para que o corpo elimine a placenta co seu contido.
Aínda que este tipo de perdas son frecuentes e chegan a afectar a máis do 25% dos embarazos, non é algo do que se adoite falar, polo que non é doado recibir esta noticia, que adoita ser tan inesperada como dolorosa. «Para min foi un pau enorme, pero dixen: "Vale, perfecto. Pasounos isto. Que temos que facer?"», di no seu reel de Instagram. A súa xinecóloga explicoulle que existen diferentes opcións, desde a administración de misoprostol, un fármaco que axuda ao corpo para entrar en contraccións, ata unha técnica cirúrxica máis invasiva, coñecida como legrado.
Acudiu ao centro de saúde para unha cita de planificación familiar, pero non puido obtela de xeito inmediato. Tiña que agardar cinco días. «Eu asusteime moito, non me apetecía estar coa miña barriga de embarazada ata o martes seguinte, e chamei á miña xinecóloga e á miña prima Marta que é médico. Ambas as déronme a súa opinión e dixéronme que elas crían que coa medicación ía conseguir ter ese sangrado e expulsar os restos, entón, animeime a facelo desa forma», conta. A súa xinecóloga receitoulle o fármaco e volveu ao seu fogar en Ribeira co seu marido, Benjamin Compaoré, para facer o tratamento. «A volta en coche foi desoladora. Eu estaba ida», lembra.
Provocar o parto
Peleteiro narra con detalles o proceso do aborto que levou a cabo seguindo instrucións precisas da súa xinecóloga. Ese día, foi comer a casa dos seus pais e administrouse a medicación antes da comida. «A medida que a comida se ía acabando, xa empecei a notar os efectos da medicación. Empecei a sentir cambras nos ovarios e moita dor nos riles. Basicamente, como unha mala regra. Pedímoslles aos meus pais se se podían quedar coa nosa filla, porque sabiamos que ía ser un día moi duro e que se cadra tiña que ir de urxencia ao hospital porque hai mulleres ás que esta medicación prodúcelles moita dor e que necesitan unha vía con calmantes», explica.
Así, foise a casa acompañada polo seu marido para «vivir probablemente un dos días máis dolorosos das nosas vidas ata o momento». Ao longo da tarde, intensificáronse o sangrado e a dor. «Aí empezou o calvario e o que ninguén che di do que é un aborto diferido. Esta medicación consiste en provocarte un parto. Eu pensaba que ía haber un sangrado e xa, porque tampouco son consciente do tamaño que tiña nin o meu bebé, nin a bolsa nin a placenta. Pero este sangrado viño acompañado dunhas contraccións moi dolorosas, febre, cambios de temperatura e bastantes náuseas», detalla.
«Á noite expulsei a placenta. Eu pensaba que ese era o bebé e aí fixen o meu duelo. Foi unha situación moi dramática e fómonos a durmir. Eu seguía sangrando, pero como fora un día tan duro e tan psicoloxicamente difícil de xestionar, conseguín durmir pola noite. Tiven que tomarme un ibuprofeno e, catro horas máis tarde, un paracetamol, para soportar algo mellor a dor que tiña e grazas a iso puiden descansar», conta.
Con todo, ese non foi o final do proceso. Pola mañá, espertou con contraccións. «Eu xa pasara por un parto anteriormente e a verdade é que estas son como as contraccións do parto. Paseino francamente mal, non só pola dor física, senón pola dor psicolóxica. Estás a dar a luz a un bebé que non está formado e que é o teu fillo. Persoalmente, custoume moitísimo», confesa.
«Ás 12 do día, sentía que necesitaba ir ao baño, o corpo empezoume a pedir que empurrase e finalmente expulsei ao meu bebé. Conseguín expulsalo completo, vivino con moita tranquilidade e calma. Púideno coller coas miñas propias mans e en ningún momento sentín ningún tipo de rexeitamento senón todo o contrario, un amor e un cariño que xamais pensei que chegaría a sentir por un bebé que se foi ao ceo sendo tan minúsculo», asegura.
Ao final do proceso, puido facer unha despedida para ese fillo que non chegou a nacer. «Tivemos a sorte de poder enterralo xunto cos meus pais e con Lúa e así puidemos pechar ese ciclo. Axudoume moito facelo desa forma, non rexeitar a ese bebé e ter a fortaleza de despedilo dunha forma digna. Despois seguín con moitísimo sangrado durante tres días e a partir de aí, empecei a ter un sangrado máis leve e que cada vez ía a menos. Deixei de sangrar por completo aos sete días e a día de hoxe estou 100% limpa e recuperada», conta.
Aínda que o duelo é sempre un proceso persoal e doloroso, ela aconsella a quen estea atravesando este tipo de circunstancias deixarse acompañar por un profesional. «Non dubidedes en falar con profesionais, se poden ser profesionais con experiencia en duelos gestacionales, non dubidedes en chamalos desde o principio. Eu falei ese mesmo día co meu terapeuta, tivemos unha sesión dunha hora e foi o máis curativo que puiden facer, ademais de pasalo da man do meu marido», di Peleteiro.
A atleta asegura que, a pesar da dor, non sentiu culpa, unha emoción frecuente nas persoas que pasan por estas perdas. «Estou moi tranquila, síntome en paz comigo mesma e non teño ningún sentimento de culpa, porque sei que non fixemos nada mal. Eu teño un mantra que me repito moito: Todo pasa por algo. Serviume moitísimo e aínda que sexa algo tan doloroso e non pareza xusto, é así. Este embarazo chegou sendo unha sorpresa que non nos agardabamos pero foise sendo un agasallo marabilloso que lembraremos sempre», conclúe.