O relato de Sergio Peris-Mencheta sobre a súa leucemia: «Cando saín do hospital, parecía que saía dun campo de concentración»
ENFERMIDADES
O actor e director relata no seu novo libro o día a día do seu ingreso nun hospital especializado de California no que recibiu tratamento para a súa enfermidade
13 jun 2025 . Actualizado á 15:15 h.Aos 48 anos, mentres traballaba nos Estados Unidos, a vida obrigou a Sergio Peris-Mencheta a facer un parón. O actor recibiu un diagnóstico que o fixo enfrontarse coa fraxilidade da vida e co peso da xenética. «Dinme que padezo unha enfermidade: leucemia aguda mielodisplásica. Mesmo nome con distintos apelidos que a que levou ao meu avó en 1960 e ao meu pai en 2014», relata nas primeiras páxinas do seu novo libro, 730 días (Planeta, 2025), un ensaio sobre o que supón vivir cunha enfermidade como esta. O título fai referencia ao período no que escribiu este volume, un contador que comezou o día en que o actor gravou en Los Ángeles a escena final da serie Snowfall.
Nese momento non o sabía, pero estaba por entrar no túnel da enfermidade, un camiño marcado por tratamentos que, segundo contou máis adiante, tiveron un custo total de cinco millóns de dólares. Entre outras terapias, recibiu un transplante de medula ósea do seu irmán que cambiaría o curso da súa leucemia. Pero o Sergio de 48 anos estaba aínda iniciando ese percorrido, facéndose á idea de convivir co cancro. «Estou como só saben os que viviron unha situación similar á miña. Síntome vulnerable, aterrorizado e máis pequeniño que nunca», así describe o principio.
Que é a leucemia aguda mielodisplásica
A leucemia aguda mielodisplásica (LMA) é un tipo de síndrome mielodisplásico (SMD), unha enfermidade na que as células nai da medula ósea producen células sanguíneas defectuosas ou anómalas, que non chegan a converterse en células sas do sangue. Nalgúns casos as células sanguíneas prodúcense en menor cantidade, ou ben, non realizan adecuadamente as súas funcións, explica a Asociación Linfoma, Mieloma e Leucemia (Aeal). Aproximadamente, entre un 20 e un 40% dos casos de leucemia mielomonocítica crónica (LMMC) convértense en LMA. Isto foi o que lle ocorreu a Peris-Mencheta.
Aínda que os síntomas non se manifestan ao comezo, poden aparecer aos poucos algúns sinais da enfermidade, como un cansazo extremo que se agudiza a medida que a medula ósea ver máis afectada. Os pacientes poden sufrir anemia, leucopenia ou plaquetopenia, síntomas que indican deficiencias en diferentes tipos de células que forman parte do sangue.
Os comezos da enfermidade
Todo empezou cunha analítica que revelou niveis alarmantes nas células do seu sangue. «Desde o momento no que me deron o primeiro diagnóstico na Fundación Jiménez Díaz, en abril do 2023, a miña mente e o meu corpo puxéronse en modo supervivencia. Que teño unha síndrome mielodisplásico? Que máis pronto que tarde mutará en leucemia? [...] O susto era abafador, era vivir con medo para sempre, e peor aínda era o feito de pensar que, ademais, puidese ser hereditario e que os meus fillos sufrisen o mesmo», lembra Peris-Mencheta. Aínda que xa existían eses antecedentes familiares, confesa que non se expuxera a posibilidade de padecer na súa propia carne a enfermidade.
Ante este panorama, entrou nun estado de negación do que lle foi difícil saír. «Esta fase duroume oito meses. Centreime en coidarme, guiado por diferentes especialistas: comer san, beber san, facer pilates tres días á semana, sauna, baños fríos, respiración, ozonoterapia... Para finais de ano, facía tempo que non me sentía tan limpito. Pero os Reyes Magos tíñanme reservado carbón: novas analíticas que confirmaban a presenza de células canceríxenas no sangue. Un nivel de plaquetas de 5.000 (un corpo san ten entre 150.000 e 450.000) e un nivel de glóbulos brancos de 30.000, estando a cantidade normal entre 4.000 e 11.000», relata.
Esa segunda analítica veu acompañada doutro problema que levou ao actor a Urxencias e obrigoulle a afrontar a súa situación. «Os meus riles decidiron tomar a palabra e un cólico nefrítico deu cos meus ósos en Urxencias», lembra. Nesa ocasión, volveu saír do hospital a pesar de a insistencia dos doutores en que quedase. «As dores remitiran, pero a miña cabeza ía a mil. Apareceran unhas manchas nos brazos e nas pernas, bebía auga e non ouriñaba, sangrábanme as enxivas e a miña muller estaba extremadamente preocupada», conta.
Esta vez, pensou na súa familia, en Marta, a súa esposa, e nos seus dous fillos, Río e Olmo, e soubo que tiña que actuar. «O que máis medo dábame era deixalos sen papá. Quería demostrarlles aos meus fillos que se podía sobrevivir», contou.
Explica que, a través de Penélope Cruz, púxose en contacto co doutor Antonio Pérez, investigador en transplantes de células nai do Servizo de Hemato-Oncoloxía Pediátrica e Transplante de Medula do Hospital dA Paz, en Madrid. Peris-Mencheta estaba decidido a volver a España para iniciar un tratamento. Sacou billetes para o día seguinte e deixou as maletas preparadas. Con todo, esa noite, na ducha, volveullo pensar. «Tes tres pedras de cinco centímetros cada unha. Dous no ril esquerdo e outra de camiño á saída», díxose a si mesmo.
Decidiu que voar nesas condicións non era o máis sensato e, en cambio, ingresou no City of Hope, un centro hospitalario californiano especializado en leucemia e un dos máis importantes a nivel mundial. «Decidín quedar, coa sorte de que, ao pertencer ao sindicato de actores dos Estados Unidos, tiña o mellor seguro médico que hai no país», contou recentemente nunha entrevista co programa A noite en 24 horas. Segundo detallou, o tratamento custou, en total, cinco millóns de dólares.
Os tratamentos
Sergio Peris-Mencheta someteuse a unha serie de terapias para tratar a súa enfermidade. Pouco despois de ingresar en California, iniciou as sesións de quimioterapia, que lle deixaron efectos adversos severos. «Perdes a fame, tes náuseas. Houbo un período que perdín a vista, outro que perdín a voz», lembra. Do seu peso habitual, ao redor dos 96 quilos, chegou a pesar 70. «Cando saín do hospital, parecía que saía dun campo de concentración. Non tiña pelo, eu mesmo non me recoñecía, pero doutra banda, recoñecíame no meu lado máis vulnerable, en todo iso que me pasara a vida intentando que non se notase», contou en xaneiro deste ano.
Tamén se someteu a radioterapia e, finalmente, recibiu un transplante de medula doada polo seu irmán, que se realizou en maio do 2024. «Nove horas durou a infusión. Estou inchado como unha pelota. Dous litros de medula de [o meu irmán] circulan polas miñas veas», escribiu nese momento.
O actor leva meses falando publicamente acerca da súa enfermidade. Un dos momentos máis mediáticos sucedeu a comezos deste ano, cando participou como invitado no programa «Culturas 2», dA 2, no que deu detalles sobre o seu proceso de recuperación tras o transplante de medula. Nesa aparición televisiva, o actor tiña a pel pigmentada dunha cor escura, un efecto secundario do transplante de medula. É un dos síntomas da enfermidade de enxerto contra hóspedes (EICH), tamén coñecida como enfermidade enxerto contra receptor (EICR). Chámaselle así porque é un tecido, a medula ósea, a que detecta que ese corpo non é seu (receptor). No caso do actor, a recibida polo seu irmán atacou ningúns dos seus propios tecidos porque os recoñecía como estraños.
Tivo que tomar outro fármaco para contrarrestar eses efectos. «É unha medicación que lles di aos glóbulos brancos: "Ey, o salón non é igual, pero só porque hai unha man de pintura distinta, e o sofá é máis cómodo"», contou hai uns meses, cando comezaron a circular esas imaxes súas coa pel pigmentada. Aínda que aclara, no libro, que non se atopa en remisión, de momento, asegura que está en proceso de recuperación.