Inma Casas sufriu un infarto con 43 anos: «Sentíame culpable porque case deixo á miña filla sen nai»
ENFERMIDADES
Non tiña factores de risco cardiovascular e levaba unha vida saudable: «Déronme as recomendacións para seguir despois de padecelo e preguntei: ''Pero que é o que teño que cambiar se xa fago todo isto?''. Era moi chocante»
01 oct 2024 . Actualizado á 12:11 h.As mulleres sofren ataques cardíacos na mesma medida que os homes e, con todo, elas falecen máis por este motivo que eles. Entre os factores que o explican, que reportan síntomas diferentes aos dos homes. É o caso de Inma Casas que, ademais, era moi mozo cando sufriu este evento cardíaco: 43 anos.
O 27 de xullo do 2023, asistiu a unha comida familiar. De súpeto, ao acabar o café, sentiu unha dor na boca do estómago. «Nun primeiro momento, pensei que eran gases», di. Empezou a camiñar polo corredor, coa intención de que a molestia se reducise. «Pero foi subindo polo peito e a garganta, coma se me estivesen afogando. Chegou ao brazo, sobre todo no cóbado esquerdo. Tendinme na cama, estiven a facer respiracións e sentín que se me aliviou un pouco», relata.
Xa máis recomposta, Inma foi recoller á súa filla ao ximnasio en compaña do seu marido. Agardaban no coche cando a dor intensa apareceu de novo. «Aí si foi forte, xa non sabía como colocarme. Bloqueóuseme a mandíbula, non podía movela. Cortóuseme o corpo e empecei a vomitar». Fóronse directamente ao centro de saúde. «Alí contamos os meus síntomas e preguntáronme se discutira co meu marido, se era posible que estivese alterada e ter inquedanza. Mirei o meu marido, incrédula, porque eu non sabía que estaba a pasarme, pero que a eles nin se lles pase pola cabeza que era un infarto...», lamenta Inma.
Derivárona ao hospital e, aínda que o electrocardiograma saíu ben, unha análise de sangue revelou niveis altos dun grupo de proteínas que indican o sufrimento do corazón: troponina. «Deixáronme ingresada para facer un cateterismo. Aí preguntei que estaba a pasarme; asusteime. Foi cando empecei a darme conta de que se trataba dun infarto. Nin sequera se me pasou pola cabeza».
Diferentes síntomas de infarto en mulleres e homes
Aínda que o infarto presenta síntomas comúns en ambos os sexos, como as suores frías, a dor no peito, náuseas ou dor nas costas; no caso das mulleres pódense presentar mareos, dor de mandíbula, malestar na garganta, fatiga inusual e dor epigástrica.
Sen factores de risco
Inma non tiña factores de risco cardiovascular. «Levaba unha vida saudable. Non bebía, non fumaba, facía exercicio e coidaba a miña alimentación. Cando me deron as recomendacións para seguir despois de sufrir o infarto, preguntei: ‘‘Pero que é o que teño que cambiar se xa fago todo isto?''. Era moi chocante». Con todo, recoñece que se antes se coidaba, agora faio máis. «Si que fago máis cardio porque teño que fortalecer o meu corazón».
Inma non sabe dicir que puido influír para que lle dese un infarto, pero en realidade os médicos, tampouco. «Como non había ningún factor de risco importante, agora mesmo sestán estudando o meu sangue. Parece ser que teño unha mutación nun xene e pode ser que este fose o causante de que o meu sangue formase coágulo. De feito, xa sabemos que a miña nai tamén o ten. E agora terá que facerllo a miña filla».
Medo
Inma non só tivo que coidar aspectos físicos de saúde. A raíz de sufrir o infarto, deixou de asistir a eventos. «O medo xoga un papel importante e no seu momento, deixei de facer moitas cousas que nunca me imaxinase». Puxo fin aos eventos sociais multitudinarios, concertos e outro tipo de aglomeracións. «Pensaba que se me pasaba algo nun lugar concorrido, a ambulancia non ía chegar para axudarme». Por iso, buscou unha consulta psicolóxica á que asistiu durante varios meses. «E agora, a verdade, lévoo moito mellor».
No momento no que leva a cabo a entrevista con ela, Inma acabábase de reincorporar ao traballo despois de máis dun ano de baixa. «Estou contenta porque por agora todo vai ben. Vin o cambio porque ao principio, estaba moi mal. Apenas podía camiñar, afogábame, estaba moi cansa e fatigada. Con traballo e esforzo puiden ver o cambio», confesa.
A súa filla ten agora 15 anos. «Unha das cousas que peor levei é que case a deixo sen nai. Cheguei a sentirme culpable, pero co tempo dásche conta de que non, que non fixeches nada», reflexiona. Inma festexa a diario estar neste mundo: «Celebro os aniversarios, que me xunte coas miñas amigas despois dun tempo, incluso os risos moito máis. Celebro a vida cada día».