É metade Coroado metade Dominguín. Unha combinación non só xenética, senón tamén persoal e profesional. A última xeración dos Bosé, que herdou a sensibilidade da súa nai, Paola Dominguín, e a seguridade do seu pai, José Coroado, lánzase a conquistar a gran pantalla.
29 abr 2017 . Actualizado ás 13:34 h.Quere abrirse o seu propio camiño, e non hai dúbida que o está conseguindo. Nicolás Coroado (Madrid, 1988) non se conforma cunha soa profesión, e aínda que hai tempo que compaxina a súa faceta de modelo co cine ou a publicidade, agora aterra na gran pantalla cun papel principal en «Pasaxe ao amencer». E que papel.
-Papeleta, que significou?
-Aínda non o sei, teño que compartilo coa xente para ver que supón, pero para min significa un gran agradecemento porque depositaron en min esta confianza e eu fixen o traballo o mellor que puiden, para devolver ese agradecemento e deixar moi contento ao director, que é o que confiou en min. Era un reto estar á altura ou achegarme un pouco a estes actorazos, logo atopeime coa sorpresa de que cando che dan tanta verdade, se ti levas o traballo ben feito e conectas con eles, é máis doado do que parece pórche nesa clave de autenticidade. Eu que son bastante crítico comigo mesmo e bastante machacón, a verdade é que neste traballo, aínda que vexo cositas a puír e a mellorar, quedei bastante satisfeito.
-Como espírito libre, non teño dúbida de onde che sitúas nos temas que expón a película...
-Desde o meu punto de vista eu creo que todos somos persoas e individuos, e desde esa individualidade hai que pór por diante todo, xa sexa a nivel realización, desexo ou inquietude, pero ten que mandar. Porque se deixas de facer iso por outra xente, ao final non é por outra xente por quen o deixas de facer, é polos medos, ou polas inseguridades doutra xente. Se che guías na túa vida por esas cousas, vas facer un camiño moi afastado do que terías que facer para que ao final da túa vida consideres que o fixeches ben.
-O teu personaxe lémbrame moito a ti.
-Si, eu tamén vin moitas cousas en común co personaxe. Comparto unha gran sensibilidade, e tamén ese punto de escoitarse a un mesmo e saber por onde tes que andar na vida, e ao mesmo tempo se es egoísta e queres moito á túa xente, estás cos dilemas do que eu teño que facer, como lles fai sentir aos demais. Estes dilemas son naturais, teñen que estar, pero non teñen que chegar a máis, como a dirixir os teus pasos ou interferir nas túas decisións, tes que estar aí, falar con eles, para que che entendan, pero non fiarche polos seus medos.
-Tíñalo moi difícil para non ser artista, o difícil fose ser médico. Marcouche moito a túa familia?
-A palabra artista escápaseme. A min aínda me custa dicir: ‘Son actor'. Son ser humano. Poderao dicir outra xente, será fantástico, encantarame, pero ser artista... Indirectamente si, pero eu da miña familia recibín toda a liberdade, ata demasiada mesmo. Liberdade para que cada un elixa o seu camiño, pero contando co apoio da xente que che quere e con esa incondicionalidade estupenda, pero gustoume un pouco máis de límites, se cadra.
-Pero nunca se che pasou pola cabeza ser veterinario...
-Estiven a piques de facerme garda forestal, ao final vin que non era tan doado, hai moita xente amante da natureza, dos animais e é un sector que está moi demandado.
-No teu caso non hai dúbida de que es do teu pai e da túa nai, mesturas todas as ramas (moda, interpretación, pintura), non se poden celar.
-Hai que abrir varios camiños, nunca sabes o que che vai permitir vivir diso ou o que che namore de súpeto, non está de máis abrir moitas portas, se fas toda a túa vida manténdoas abertas pois xenial, e se cadra é unha a que che demanda toda a túa enerxía e tes que deixar todas de lado...
-A quen che pareces máis de carácter?
-Creo que é bastante meu, aínda que teño cositas das dúas partes, por suposto. Da miña nai teño tenrura, sensibilidade, unha parte feminina moi esperta, e por parte do meu pai, unha seguridade, unha confianza e unha forza...
-A túa familia é das que dan ganas de ir comer un día, sodes moi ben avenidos...
-A verdade é que cando nos xuntamos hai unha enerxía fantástica, temos un bo rolo todos...
-Mesmo nos momentos malos.
-Mesmo nos momentos malos, e con todo o relajamiento do mundo, de compartir cada momento que vaia xurdindo.
-Fisicamente nin ao teu pai nin á túa nai, ao teu tío Miguel Bosé... dincho moito?
-Si, e ademais fun eu o primeiro que cando vin un videoclip das súas primeiras etapas, a primeira vez que o vin flipé, si que me vexo moitos trazos, os ollos, o sorriso...
-Probaches a cantar?
-Non, iso xa o teño comprobado. Pásomo moi ben, pero dinme que non.
-E escribir?
-Si, escribir gústame moito, de feito estiven facendo agora uns cursos de guion. Teño un proxecto, gustaríame escribir un longo, xa teño aí o tema, pero agora neste momento da miña vida non podo, teño que agardar a ter un verán máis relaxado.
-A moda é un capítulo pechado?
-Non, é unha cousa que queda aberta, que poderei facer cositas de cando en vez, pero na moda non estás máis que ao servizo da roupa, e por iso digo que pouco podes pór máis que a túa mirada e a túa presenza, e creo que tanto na pintura, que é pura expresión, como na interpretación, que es ti e todo o que xorde aí nese momento, moito máis cargado e moito máis rico de todo, quedas moito máis satisfeito co resultado.
-Cando debuxas?
-Teño que estar desconectado do todo, que non debería ser así. O que me gustaría, aínda que non o conseguín, é ter un horario de pintor...
-¡Que esixente!
-Como dicía Picasso, que a inspiración che pille pintando, non agardes... porque mal. Eu agora necesito ver que teño un mes libre para pórme a pintar un cadro, así sei que non me veñen molestar por ningún lado e non teño que parar.
-Lando, a firma que utilizas nos cadros, podería ser autobiográfico?
-Realmente é unha historia que escribín eu onde o personaxe principal se chamaba Lando, cunha aventura fantástica. Decidín coller ese nome e facelo meu para o mundo artístico, pero a verdade é que todo o mundo me recomenda que firme co meu nome que para iso o teño. Os últimos cadros estou a asinar co meu nome e Lando está a quedarse como unha primeira serie...
-Falando de nomes e apelidos, dalgún xeito quéresche desmarcar dos teus e abrir o teu propio camiño, queres que a xente che coñeza polo que es e non de onde vés, pero ao final, de onde vimos non é o que somos, non?
-Hai unha mestura de moitas cousas, pero eu non fuxo do meu apelido, encántame e estou súper agradecido de onde veño, pero ás veces con estes títulos de apelidos como que xa pomos un prexuízo sobre a persoa.Que non ten que ser negativo nin positivo, só que o pomos antes de coñecer á persoa, de saber o que fai, como respira, facémonos unha idea porque vén de onde vén ou de quen vén, que é o que non me gusta moito, gústame que a xente entre de cero a coñecerme.
-Imos a iso. Es reflexivo, sereno, relaxado...
-Son unha mestura de dúas cousas, son súper tranquilo e gústame traballar para iso.A miña meta na vida é cultivar a paz interior, pero é verdade que doutra banda teño unha mente moi esperta, e ás veces gustaríame que a mente quedase máis de lado e deixase máis sentir o corazón, o estómago... Estou moi contento coa mente, porque me axuda a ter todo no seu sitio, pero ás veces...
-Gustaríache deixarche levar?
-Gustaríame ser capaz de deixar a cabeza un pouco máis de lado, que quedase observando, máis que analizando ou querendo ser a protagonista. Un pouco a base da meditación é esa.
-Crees moito na enerxías?
-Si, desde sempre teño un pouco esperta a inquietude enérxica, espiritual para abrir un pouco a miña perspectiva á realidade na que vivimos, non só a esa parte fisica, terreal que percibimos, senón ao que se nos escapa.
-O 18 de abril foi o teu aniversario, recoñécesche como moi Aries?
-É un signo de lume, din que son as almas máis antigas... pero non estou moi posto. Mira que o mundo espiritual o teño moi presente e moi trabajadito, pero no mundo horóscopo-signos non me parei moito, pero si vexo que a xente está posta. Creo que a mente manda moito nos condicionamentos de cada un, máis que cando naciches ou onde están os planetas ese día, que por suposto tamén está aí.
-Sorte coa estrea da película, que seguro dará que falar...
-É unha viaxe emocional polos adentros desta familia, trata moito a verdade e a mentira e como nos relacionamos con ela na nosa vida, cóntao tanto nunha contorna máis familiar como profesional. En ambas as situacións, Javi, o meu personaxe, busca a transparencia e quere traballar para iso.
