Vigo segue ao ritmo dun desafiuzamento cada día por falta de pagamento de alugueiro
VIGO CIDADE
Os desaloxos de morosos soben un 22 % respecto de hai un ano e superan os cen
11 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.As execucións de desafiuzamentos volveron a repuntar en Vigo. Hai 37 desaloxos máis de familias que hai un ano, un 22 % máis. No primeiro trimestre deste ano, contabilizáronse 166 lanzamentos en Vigo, dos que máis de cen foron expulsións de inquilinos que non pagaron o alugueiro. Equivale a un desaloxo de inquilinos por día aínda que moitos morosos, tras a sentenza, entregan as chaves ao xuíz e deixan a vivenda libre ao caseiro sen que o xulgado cambie a fechadura.
A comisión xudicial avisou aos servizos sociais en tres ocasiones este ano tras detectar a desafiuzados que vivían con menores que, ao quedar sen teito, poderían quedar nunha situación de desprotección. Aplicaron o protocolo para estes casos e a Xunta buscoulles un aloxamento nun piso de alugueiro social.
O aumento de desafiuzamentos en realidade equipara a cifra deste ano á do 2015. O primeiro trimestre do ano pasado foi atípico porque só se rexistraron 129 fronte aos 167 do 2015. A situación actual é que o volume de demandas volve acadar os seus niveis habituais, segundo explica o letrado xudicial da oficina común de notificacións e embargos de Vigo, Fernando Varela. «Non sei o motivo da subida, houbo un gran bajón no 2016 pero volvemos ás cifras do 2015. Dado que non houbo ningunha reforma legal recente, todo fai pensar que detrás hai un aumento das demandas. Seguen ao ritmo da media normal desde que empezou a crise. Son cifras similares. O que non paga é desaloxado. Os desafiuzamentos seguen porque os bancos queren facerse cos bens que se adxudican e os caseiros buscan cobrar as rendas debidas ou deixar a casa libre para que a ocupe outro que si lles pague», indica.
A maioría das execucións de desafiuzamentos son de pisos alugados pero no que vai de ano houbo dous desaloxos de hipotecados que perderon os seus fogares por falta de pagamento das cotas. «Poden pedir unha prórroga dun ou dous meses, o xuíz concédellas pero no seguinte trimestre vanos desaloxar», di Varela.
O resto dos desafiuzamentos por hipoteca afectan a inmobles deshabitados, como as prazas de garaxe, leiras e solares, naves, locais e segundas residencias.
Ás veces, a comisión xudicial ía deixar libre o piso alugado e achaba o mobiliario esnaquizado. Este trimestre non houbo danos nin tampouco se chamar á policía para desaloxar. Algunhas casas estaban en situacións moi precarias e en malas condicións.
Notificacións a Pontevedra
O servizo común de notificacións e embargos de Vigo ensaia un sistema informático para notificar as resolucións xudiciais a través do correo electrónico, o que aforrará papel e transporte. A novidade é que os funcionarios tamén estarán comunicados cos xulgados de Pontevedra. Actualmente, usan coches eléctricos da Xunta para transportar os expedientes desde o Casco Vello ata os xulgados da rúa Lalín.
«A Moaña vou durmir, a miña vida está en Vigo»
A viguesa Mercedes Pérez, nai de tres fillos, foi desafiuzada hai un ano por falta de pagamento de alugueiro pero tras unha mobilización de Stop Desafiuzamentos e Os Ninguéns, logrou que a Xunta lle cedese unha vivenda social alén da ría, en Moaña, onde reside.
A súa experiencia foi «fatal», segundo contou onte. Por unha banda, o piso onde se aloxa cos fillos «ten avarías serias e as tubaxes están picadas xa desde que viñemos aquí». A iso súmase outro problema: non puido cambiar ao seu fillo pequeno do seu colexio en Vigo porque o seu exmarido «non me permite cambialo a Moaña». A lei esixe a firma de ambos os e se un negar o xulgado pode autorizar o trámite. «Pedín un avogado de oficio para que mo solucione», di. Todos os días ten que levar e logo buscar ao fillo, o que a obriga a pasar o día na estrada e gastar 150 euros en gasolina, toda unha fortuna para a súa familia.
«Debería estar a vivir en Vigo pero o alcalde Abel Caballero non asinou o convenio coa Xunta para facer vivendas sociais. A única oferta foi a da Xunta, pero déunolo en Moaña. Aquí non hai traballo, hai que ir a Cangas a fichar á oficina do INEM e as oportunidades están en Vigo, onde vou facer un curso profesional. Préstanme o coche, estou bastante amolada. A Moaña só vou durmir porque a miña vida está en Vigo. É unha situación sen pés nin cabeza, os políticos non ven nin atenden a situación real das persoas».
Cre que «non hai implicación nin vontade política» para dar un teito ás familias sen recursos e con fillos ao seu cargo».