Acúsanlle de roubar tres sucursais e intentalo noutras dúas nun mes en Vigo, a súa área e Ourense
12 novs 2023 . Actualizado ás 05:00 h.Miguel Ángel Francisco Oterino cometeu o seu último atraco de cara. Entrou armado cunha pistola xunto a un colega na sucursal bancaria do número 340 da avenida de Ramón Neto, en a parroquia de Cabral. Ocorreu o pasado martes, pasadas as 14.00 horas. Tomou a un ancián de refén e atoulle as mans con bridas. Logo, sinalou ao resto dos clientes co canón do seu arma de fogo, á vez que esixía a apertura da caixa forte. Pero o plan truncouse. Ambos os cacos víronse observados por outros clientes desde o exterior da oficina, e improvisaron. Colleron os 3.000 euros en efectivo dispoñibles na caixa, dous teléfonos móbiles de senllas empregadas e saíron por patas. Oterino, polo menos, por pouco tempo. A Unidade de Delincuencia Especializada e Violenta (UDEV) de homicidios e atracos da Policía Nacional de Vigo arrestouno ao día seguinte. O seu rostro espido captado polas cámaras de videovigilancia do banco supón a maior proba de culpabilidade.
Non é casualidade que Francisco Oterino elixise para este pau unha oficina bancaria en pleno cogollo de Cabral. A zona resúltalle coñecida. Moi preto, a menos dun quilómetro, na rúa Cambeses, Miguel Ángel criar e creceu xunto á súa familia nunha casa con muíño, sobre un río. Coñecíaselles a el, os seus irmáns e nai co sobrenome dos Migallas. Pero Miguel Ángel, tras corenta anos atracando bancos, perpetuou o alcume a base de cebar os seus antecedentes policiais e xudiciais e protagonizar informacións en prensa. O Migallas regresou onte aos xulgados de Vigo; a última vez que visitou a Cidade dá Xustiza foi en abril, tras atracar outra oficina bancaria na rúa Martínez Garrido tamén a punta de pistola. levou 120.000 euros que a UDEV recuperou en parte na vivenda que ocupaba en Teis, xunto á súa nai. Tamén localizou a pistola utilizada naquel atraco.
Pero nin as probas, nin os antecedentes acumulados desde os anos oitenta, nin o evidente risco de reincidencia dun atracador vocacional como o Migallas, serviron entón a ollos do xulgado para envialo a prisión provisional. Polo que regresou á rúa, ata onte, que compareceu novamente nos xulgados por idénticos motivos e, esta vez si, acabou durmindo no cárcere da Lama. Pero cunha gran diferenza: o Migallas non responde só polo atraco da rúa Ramón Neto do pasado martes. As dilixencias policiais que protagoniza recollen probas que se remontan un mes, e sitúano en Ourense atracando outra sucursal bancaria, da que non transcendeu a contía do botín. Tamén en outubro, no Porriño, sitúaselle atracando outro banco. Nesa ocasión, a suma do valor dos billetes acadou os 60.000 euros. A semana pasada, noutra oficina bancaria na parroquia de Candeán, en Vigo, o Migallas é identificado ao intentar acceder á oficina. Pero atopouse a porta pechada, e os empregados non lle abriron a porta ao intuír as súas intencións.
Vilaboa
O seguinte que se soubo do Migallas ocorreu o martes co seu último atraco no seu barrio natal. O mércores foi detido, pero a colaboración entre a Policía Nacional e a Garda Civil permite soster que de non ser arrestado o mércores, o Migallas actuase novamente o xoves. O dato, casualidade ou non, resulta revelador porque ese día se cometeu outro atraco nun sucursal bancaria da ría de Vigo, en Santa Cristina de Cobres, Vilaboa. E todos os atracos teñen unha curiosa coincidencia: cometéronse en oficinas de Abanca, coma se os ladróns tivesen algún fetiche delincuencial con esta entidade galega. Pero non só de atracos a punta de pistola nútrese a ficha policial máis recente do Migallas. Nos últimos 15 días protagonizou unha denuncia por ameazas, en Redondela. El e outros dous colegas, máis novos e menos curtidos, presentáronse na discoteca O Bolero.
O propietario asegura que dentro do inmoble sacaron a arma e ameazaron a alguén. Os tres denunciados ían de cara e o rostro do Migallas é popular tamén en Redondela. A Policía Nacional identificou aos dous acompañantes e arrestounos. Eles, na comisaría, cantaron por asollares: aseguraron que o armadanzas de todo era o Migallas. Tamén aseguraron que el era o único que ía armado, e que todo respondía a un intento de roubar un porte de droga a alguén.
Pero o plan saíu mal; por algún motivo, o trío liderado polo Migallas tivo que esfumarse e na súa fuxida case atropela a un señor que cruzaba unha rúa. Tamén recentemente, xa en Vigo, o Migallas, aos seus 56 anos, protagonizou unha persecución ao estilo Vaquilla pola avenida de Galicia. Escapaba da Policía Local tras, segundo parece, roubar nun establecemento utilizando algún tipo de arma.
Para entender a incansable versatilidade delituosa do Migallas é necesario remontarse 40 anos. Arrastra a etiqueta de choro histórico, e foi testemuña e é sobrevivente dunha xeración con miles de falecidos que non souberon aguantar o galope acelerado de certo cabalo. Integrou tamén a maior e máis profesional xeración de atracadores que viu Vigo. O Piñata, os irmáns Vila, Chicho de Matamá, Buchu, os Xemelgos, Carballés Collazo, os irmáns Migallas, Chuti, Castro, Tito de Cabral, o Polbo e os Martins Mendoza. Un all star de atracadores de bancos e consumidores que foron coetáneos e formaron aquela violenta e dopada primeira quinta; a maioría procedía de Cabral e en menor medida de Coia. Na rúa Marín, lembran na comisaría, sete de cada dez familias visitaban a un integrante en prisión.
Xeración incombustible
Eran os anos oitenta e Vigo era, con Barcelona e Madrid, a cidade con máis atracos de España. Xa se a estatística se filtraba por atracos en proporción ao número de habitantes, Vigo liderouna durante un tempo. O normal eran 80, 90, 100 atracos ao ano, en 1988 chegouse a 150. Mesmo se creou unha brigada especializada en roubos en bancos, e o Migallas era un cliente recorrente. Coñeceuno de preto o inspector xefe Santiago Trincado, xa retirado pero que liderou aquela brigada durante anos: «Non era un caco violento ao detelo, si cabroncete, pero non mal encarado, como outros. Leste sorría sempre, dicía ‘‘A ver se podedes demostrar que fun eu'', e está claro que nunca colaboraba».
A casa dos Migallas en Cabral situábase moi preto do campo de fútbol de Barreiros. A uns 100 metros do inmoble, residía outro personaxe histórico do hampa local, alcumado Basilios. Era un provedor de drogas da zona sen miramientos ao facer negocio con menores de idade. Algúns dos irmáns Migallas coñecían ben esa casa. Basilios tamén daba refuxio aos rapaces da zona que cometían un roubo ou atraco. Daquel Vigo marxinal tamén se lembra a outro personaxe tétrico: o Lute de Cabral, que alugaba armas de fogo para cometer atracos. O Migallas, as súas bandas e colegas de gremio recorrían a el. En 1996, saíndo dun atraco nun restaurante, o Migallas foi sorprendido pola policía. Non o dubidou: disparou de socato contra os axentes antes de caerse ao chan e ser detido.
No rexistro do coche que utilizaba Migallas e a súa banda atopáronse dúas granadas de man e unha escopeta recortada. Pero de todo aquilo pasaron décadas, e o Migallas segue, ou o intenta, na crista da onda. Incombustible, a pesar de acumular arrestos, condenas e mala vida.