A saída de tres xogadores que, nalgún momento, foron protagonistas dalgún incidente, e a chegada doutros con fama de facer grupo marcan o deseño de vestiario que busca o segoviano
18 jun 2018 . Actualizado ás 23:14 h.Cando Tino Fernández chamou a Carmelo do Pozo para coñecer un pouco máis a súa forma de traballar e anunciarlle que podería existir a posibilidade de recalar no Deportivo, o segoviano empezou a recompiar informes sobre o vestiario branquiazul e os porqués de atravesar unha situación tan delicada como naquel momento, que acabaría semanas despois en descenso.
Todas as informacións que lle chegaron ao actual director deportivo, que xa manexaba doutras tempadas, coincidían en que o vestiario deportivista estaba collo. Que sen haber grandes problemas, faltaba unión. Alguén que fixese grupo e que tirase del.
Unha vez na Coruña, e tras empezar a manter reunións con directivos, técnicos e xogadores, a sensación confirmouse. Empezou a ter claro cal era o primeiro paso de cara a buscar o ascenso e así o veu manifestado desde entón. «Aos xogadores que quero que queden dígolles que o Dépor que viviron a pasada tempada non vai ser o do ano que vén. É fundamental transmitirllo tanto a eles como á afección. E en canto aos novos, van vir homes, non nomes. Homes que xogan nesta categoría, que a coñezan, que estean implicados e cos que nese proceso de 42 ou 46 xornadas consigamos estar onde queremos. A prioridade número uno é ter 22 xogadores implicados totalmente», declaraba o pasado mes de maio.
E nesta liña veu traballando e, de acordo á mesma, están a producirse as primeiras saídas e entradas. Están a irse futbolistas que en máis dunha ocasión tiveron algún enfrontamento cos adestradores ou cos seus compañeiros. E, para ocupar as súas prazas, o Dépor está a incorporar xogadores que fan grupo.
Os que se foron
Resulta bastante descritivo que os tres primeiros futbolistas en abandonar A Coruña teñan sido Florin Andone, Emre Çolak e Luisinho. La tempada do romanés foi de conflito en conflito. Primeiro protagonizou unha pelexa con Arribas, posteriormente unha forte discusión con Cristóbal e acabou tamén de xeito acalorado con Seedorf. En canto ao turco, nunca tivo o menor problema cos seus compañeiros nin falta de respecto á afección, pero si posuía un difícil carácter para os adestradores, que se traducía nunha, case inconsciente, baixada de brazos cando se vía suplente. A última vítima desta limpeza do vestiario foi Luisinho. O portugués está lonxe de ser o rebelde que hai anos protagonizaba continuos piques cos seus compañeiros, pero o seu historial está aí e Carmelo optou por aproveitar a situación para oxigenar a caseta todo o posible.
E aí está o aparente acerto nas chegadas. Entre as tres, un nome brilla con luz propia. Trátase de Álex Bergantiños. O capitán, sen ningunha dúbida, do novo Deportivo. Un futbolista criado na casa, que ten enorme experiencia e que sabe o que é sentir a elástica posta nas duras e nas maduras.
Antes que o da Sacra Familia, aterrou na Coruña Dani Giménez. Un porteiro veterano ao que Carmelo segue desde hai anos e coñece da súa facilidade para facer grupo. Foi capitán no Raio Vallecano e, a pesar de non xogar eclipsado por Adán, tamén o era no Real Betis. A terceira das incorporacións é Sebastián Dubarbier, un rudo lateral esquerdo no campo, que fose do verde aseguran os que compartiron vestiario con el que é «un gran mozo, que lonxe de dar problemas colabora no bo funcionamento da caseta. É un gran profesional», indica un excompañero. Outro líder para facer un equipo unido e comprometido.
Unha análise psicolóxica no mes de agosto xa detectou un exceso de grupos no vestiario
A ausencia dun grupo compacto, sen fisuras, no que todos os seus integrantes remase na mesma dirección non é un síntoma detectado a última hora no Deportivo. Na concentración que realizou o equipo en pretemporada, tras a disputa do Teresa Herrera, Pepe Mel pedira a colaboración dunha psicóloga da súa confianza para traballar co grupo, que xa detectara esa problemática.
Tras diferentes charlas individuais e grupales, ademais de pedirlles que enchesen algún cuestionario (non todos o fixeron), o diagnóstico que a doutora puxo en coñecemento do adestrador branquiazul e o seu corpo técnico xa resultaba preocupante. Observou un persoal na que había demasiados grupos que fose do campo non mantiñan interacción entre eles. A partir de aí, Mel mesmo chegou a dicir publicamente que ía tratar de fomentar a unión con comidas e ceas, tras as cales consideraba oportuno que os seus homes puidesen compartir unha ou dúas horas de copas. Pouco tempo deulle ao madrileño para reconducir a situación.