Ricardo Aldrey: «Xamais esquecerei a chamada de Antonio Díaz Miguel para xogar con España»
SANTIAGO
«É un luxo contar con Moncho Fernández, Gonzalo e Víctor no banco do Obradoiro», subliña o exjugador de baloncesto
24 abr 2024 . Actualizado ás 20:45 h.Ricardo Aldrey Rey (Santiago de Compostela, 1965) comezou a súa longa traxectoria deportiva nas categorías inferiores do Obradoiro. Desde moi pequeno sentiu unha gran paixón polo deporte da canastra, aínda que en idade infantil tamén xogou ao fútbol na base do Compos. Lembra varios ascensos na súa carreira e o salto ao primeiro equipo do Obra. Logo fixo as maletas e foise a triunfar a Ferrol, no desaparecido OAR. Alí foron os momentos máis brillantes do seu baloncesto. Compostelán dos pés á cabeza, tamén se sente un pouco ferrolán. Acabou a súa etapa como xogador no Porriño, na LEB Prata. Asegura que lle debe moito a Ferrol e que xamais esquecerá a chamada de Antonio Díaz Miguel para xogar con España. Disputou case 300 partidos na ACB.
—Os seus mellores recordos?
—Teño un cariño especial aos meus inicios no minibasket co Obradoiro. Fomos campións galegos. Logo, na etapa júnior fun ao Campionato de España, con Julio Bernárdez de adestrador, cando só participaban oito equipos. Por suposto, o ascenso do Obra a Primeira B, en Córdoba, e o do OAR á ACB no meu primeiro ano en Ferrol.
—Foi ou non foi vostede internacional con España?
—A verdade é que non fun internacional, pero si xoguei unha vez con España. Tiña 21 anos e estaba en Primeira B cando me chamou Antonio Díaz Miguel para a selección absoluta. Xamais esquecerei ese día. Nas estatísticas non figura como un partido internacional porque foi ante o Joventut e non contra unha selección. Era algo insólito ver a un xogador de Primeira B na selección, nun equipo no que debutaban tamén un novísimo Pablo Laso e Manuel Aller e no que estaban Epi, Sibilio e Romay. Foi extraordinario.
—Preferiu o baloncesto antes que o fútbol.
—Xoguei algo ao fútbol porque me gustaba practicar todo tipo de deporte. Pero cando chegou o Obradoiro a Santiago quedei impregnado por ese gran sentimento. Na miña vida apareceu Pepe Casal e é posible que se non se cruzou no meu camiño non fose xogador de baloncesto. Era xuvenil e o Obra estaba en Primeira B con moitos problemas económicos. Empezamos a xogar varios júniores no primeiro equipo e así empecei a entrar. Iso cambiouno todo, porque é posible que deixase o baloncesto un pouco de lado.
—Imaxinouse nalgún momento que o Obradoiro puidese estar tantas tempadas na ACB?
—Cando lle deron a praza ao equipo foi un subidón para todos os obradoiristas. É un luxo contar con Moncho, Gonzalo e Víctor no banco, tantos anos a cargo de este equipo. Pase o que pase xa son historia do deporte compostelán. Romperon todos os moldes, non só en Santiago e en Galicia, senón en España. Pasarán á historia da ACB. É un privilexio seguir gozando do baloncesto de elite en Santiago, para a cidade e para Galicia. Síntome moi orgulloso do Obradoiro.
—É un milagre pelexarse cada fin de semana con grandes orzamentos e xigantescos persoais?
—Detrás de todo isto hai un gran traballo. Un equipo técnico excepcional, con Mateo, Moncho e os seus axudantes. Hai que ter moi ben controladas todas as competicións e o mercado. O Obra gañouse durante estes últimos anos un gran respecto. É un club moi querido polos xogadores, que saben que aquí en Sar poden progresar e crecer. É incrible o traballo que se fai cos pivotes que se forman en Santiago. Os xogadores novos saben que veñen traballar duro, pero que as posibilidades de mellorar son enormes. O equipo ten que reinventarse cada ano porque o orzamento é o que é. Está claro que o orzamento che limita moito as fichaxes, pero os resultados están á vista de todo o mundo.
—Como lembra o seu adeus no OAR Ferrol?
—Foi bastante traumático. En Ferrol gocei moitísimo, pois cheguei a un equipo moi diferente na súa estrutura ao Obradoiro. Ascendemos á ACB na miña primeira tempada, pero despois de varios anos o OAR desapareceu. Foi todo moi rápido. Unha gran sorpresa. Recordo que estaba de vacacións en Tenerife coa miña familia e recibín unha chamada dicíndome que o club non saía. Para min foi moi duro, porque o ano anterior asinara un contrato para sempre para seguir como adestrador no club. Non quedou máis remedio que facer as maletas e arrincar. De Tenerife xa non regresei a Ferrol. Funme asinar co Xirona.
—Que lle deu Ferrol para non regresar a Santiago?
—A oportunidade de ir a un club importante, cunha gran estrutura. Tiñámolo todo, un pavillón mañá e tarde para nós, unha gran masa social, 400 nenos na base. Ferrol deume a posibilidade de ser un xogador importante na ACB. É a miña segunda casa, pero nada se pode comparar con Santiago. En Ferrol sempre me trataron de forma extraordinaria. Considérome un máis, síntome moi querido, pero son compostelán. A terra sempre tira.
—Sempre estivo ligado ao baloncesto?
—Si, o baloncesto sempre estivo moi presente na miña vida. Estudei enfermería e púxenme a traballar nunha clínica, que é o que fago agora polas mañás. Polas tardes levo cinco tempadas coordinando a base do Universitario de Ferrol, aínda que antes estiven como técnico noutros equipos. Tamén son concelleiro en Ferrol, na oposición, non son profesional da política. É posible que se gobernásemos tocaríame ser concelleiro de Deportes.
—A que se debe a súa entrada en política?
—Desde hai tempo hai certo deixamento no deporte municipal. Si se axuda con subvencións, pero as instalacións son vellas e están moi deterioradas, abandonadas. Por iso animeime a entrar en política. Sempre tiven claro que lle debía algo a esta cidade e por iso presenteime. Ferrol deume moito.
—O baloncesto deulle para vivir ben?
—Permitiume ter algúns aforros, comprar unha casa e ter unha vida un pouco máis asentada. Con todo, cando pensei que xa ía resolver a miña vida cun contrato indefinido, o OAR, que estivo durante máis dunha década na ACB, foise ao carallo en 1996. De ter seguido o club seguramente me arranxou a vida.
—Hoxe sería vostede titular no Obradoiro?
—Habería que preguntarllo a Moncho Fernández (ri).
—Seguro que diría que si.
—Seguramente me adaptaría ao sistema e á categoría. Eu creo que podería xogar no baloncesto actual. Defendía ben e era regular en case todo. Creo que podería entrar nos plans de Moncho Fernández (ri de novo).
