Rubén e Tamara xestionan o Curtiña e o Centralia, dous restaurantes coa mesma carta e filosofía, pero el está na zona vella, e ela, na nova
27 mares 2022 . Actualizado ás 00:20 h.Houbo un tempo en Santiago no que para saír só tiñas dúas opcións case irreconciliables: ou eras da zona nova, ou da vella. Dime por onde andas e direiche como es, que che pos e a quen votas. Estudante ou peregrino. Médico ou actriz. Rico ou progre. Dous mundos illados que, afortunadamente, foron dando paso nos 90 a unha cidade máis permeable e con ambientes máis diversificados e heteroxéneos.
Rubén González e TamaraCarrasco , que son parella, se desentendieron de todos os tópicos e etiquetas do pasado e acabaron montando dous restaurantes case xemelgos, primeiro o Central, en Fernando III O Santo; e desde hai un ano longo o Curtiña, en Cardeal Payá, xunto á praza de Mazarelos, un dos recunchos de Compostela que acumulou unha oferta máis interesante nos últimos tempos.
El é o emprendedor, e ela «a miña man dereita», que acabou facéndose coas rendas completas do negocio do Ensanche, que foi o primeiro que abriron fai catro anos. Rubén tiña a experiencia dunha década a cargo de O Muiñeiro, en San Lázaro, pero pareceulle interesante achegarse ao centro, de onde procedían a maioría dos seus clientes. A oportunidade do centro histórico xurdiu un pouco máis tarde, pero viuse moi condicionada pola pandemia. «Iamos abrir no marzo do 2020 pensando no tirón do Xacobeo, pero comezou a pandemia e ao final fómonos ao verán sen poder facer unha inauguración. Volvemos pechar coas distintas ondas e non puidemos darlle o empuxón que tiñamos en mente, pero estamos contentos cos dous», asegura o hostaleiro, quen recoñece que, aínda tendo exactamente a mesma carta e unha decoración moi parecida, ambos os negocios son «de momento, moi distintos». Rubén cre que todo se irá equilibrando co tempo, e achega algunhas circunstancias que distinguen a un local do outro.
Tópico derrubado
«En Curtiña traballamos todo o ano, pero notamos unha caída moi abrupta cando remata a tempada turística, aínda que o noso modelo de restaurante non busca exactamente ese perfil de cliente. Curiosamente, eses meses son os máis activos do Centralia», sostén, derrubando o mito de que o Ensanche non se come un colín en xullo e agosto. Ten a súa explicación, e está relacionada con tres fenómenos relativamente modernos: os pisos turísticos, que cunhas ofertas máis económicas son unha boa alternativa na zona nova; as páxinas de reputación, que dan ás aos negocios máis coidadosos cos seus clientes; e as aplicacións de localización dos móbiles, que remataron por derrubar as fronteiras urbanísticas: «Un cliente que está na zona vella non deixa de ir ao restaurante que lle apetece por camiñar oito minutos, que é o tempo real que nos separa», explica.
A configuración dos locais é moi parecida. Ambos comparten entre tres ou catro mesas de terraza e unha sala para 25 ou 30 comensais que comparten mobiliario, pero o de Fernando III é algo máis grande e ten espazo na entrada para o chateo e a parada rápida, dando servizo a un barrio no que empeza a notarse o tránsito propiciado pola apertura da estación intermodal.
Moita carne, pouco peixe
Centralia e Curtiña comparten provedores e compras, e a carta de comida, viños e sobremesas é exactamente a mesma. O polbo á brasa ou a lura é todo o que vén do mar, porque a súa aposta é clara pola horta nos primeiros, con varios tipos de ensaladas e revoltos para elixir. Pero o meollo de ambos os restaurantes está na carne á grella: chuletón, entrecot, picaña, segredo e outros cortes singulares son o gran imán destes dous polos que agora se atraen.