A escena habémola visto unha e mil veces nas pelis do Oeste: o xefe do Sétimo de Cabalería («o mozo», diciámoslle de nenos) sae do forte cunha bandeira branca a negociar a paz co xefe dos indios, que se atopan acampados no medio do deserto. Chega o mozo, séntase ao estilo indio (¡como non!) e, man a man, ambos os xefes parlamentan. Logo, se hai acordo, fuman a pipa da paz e intercámbianse chucherías. Se non o hai, uns se pintarrajean, outros tocan a corneta e todos ao campo de batalla.
Polo que se ve, ese é o modelo que ten na cabeza Puigdemont, quen, ata que llo quitou da cabeza a presidenta do Congreso, pretendía ir á Cámara a parlamentar (o verbo é seu) cos señores deputados e a explicarlles cal é o seu plan para, violando a Constitución e as leis, sublevar contra o Estado democrático. Pero como con toda a razón lle aclarou por carta Ana Pastor, o único procedemento posible para que o presidente catalán vaia ao Congreso -presentar unha proposición de lei, segundo o artigo 87.2 da Constitución- debe culminar necesariamente nunha votación. E unha votación é o que quere evitar por forza Puigdemont para que non se faga patente o que sabe todo o mundo: que no único órgano do Estado que podería tomar as decisións oportunas para facer posible un referendo, os secesionistas están en completa, rotunda e absoluta minoría. E iso, señoras e señores, chámase democracia.
A comparecencia, pois, non se producirá, e, en certo xeito, é unha pena, pois a escena dunha autoridade pública explicando con todo luxo de detalles no órgano de representación da soberanía popular como pensa dar un golpe de estado sería un esperpento de tal envergadura que se convertería de inmediato en trending topic. Nin A á oeste da Casa Blanca, nin a aínda máis exitosa House of Cards poderían competir como ficcións políticas coa simpar actuación de Puigdemont e a súa crónica dun golpe de estado anunciado.
Demostrando a súa formidable incomprensión do que é un Estado de dereito, o presidente da Generalitat insiste en que non ve motivo algún para non poder ir ao Congreso a parlamentar, pois o feito indiscutible de que non o permita a Constitución parécelle unha solemne bobada. Á fin e ao cabo, para el e para a súa tropa secesionista o respecto á lei é cousa de antidemócratas, pois non hai máis demócratas fetén que os que se pasan a lei polo arco do triunfo e acordan, por exemplo, como acordaron os nacionalistas, a monstruosidad xurídica e política de subvencionar só aos medios de comunicación que apoien a sublevación independentista contra o Estado democrático.
Puigdemont está convencido de vivir no Oeste, onde, como non había leis, todo tiña que pactarse. Esa é talvez a razón última que explica que non estea canso aínda de facer o indio.