Mentres Pedro Sánchez e Pablo Iglesias decidían como cargarse a obra de Rajoy, xa que non teñen doado botalo do Goberno, este cronista miraba unhas fotos. Nunha víase o fastuoso espectáculo do incendio preto de Doñana: a beleza da traxedia, a forza desatada do lume, indomable cando o vento se crece e faise caprichoso. A queima dun piñeiral é mítica, porque as piñas se converten en bombas incendiarias. Noutra, tomada despois do incendio, obsérvase unha inmensa paisaxe desértico, sen restos de vida vexetal nin animal. Os piñeiros calcinados álzanse como cadáveres sobre un mar de cinzas que lanzan o seu queixume: centos de anos custounos crecer, un minuto de lume destruíu a nosa vida. Ocorre despois de todos os crimes forestais. Terá mirado algún político non andaluz esas imaxes? Talvez si, pero non as viron: todos seguen falando de referendos, de urnas e de mocións de censura. Ese é o seu monte queimado.
E de súpeto, unha terceira foto: un veciño percorre a terra calcinada e pasa diante duns piñeiros que lograron sobrevivir. Os conto: chégannos á media ducia. Non podo impedir a emoción: é como cando se produciu un terremoto e despois de varios días aparece un neno que conseguiu salvarse. Esa imaxe dá a volta ao mundo e os cronistas escribimos non se que dun milagre. Os piñeiros salvados das chamas, sabe Deus por que capricho da natureza, son o milagre ecolóxico. Son a esperanza de que, pase o que pase co cambio climático, co quecemento global e coa destrución acelerada do planeta, nalgún lugar do mundo alguén, un animal, unha planta, un piñeiro como os da foto, permitirán que siga existindo un asomo de vida.
Por iso a foto dos piñeiros sobreviventes obsesióname. ¡Divos meu! Anúnciannos un verán tórrido e seco, cos montes agardando ao asasino da natureza que lles prenda lume. Seguimos impresionados pola traxedia de Portugal, onde se demostrou que un incendio non só mata os bosques, senón que mata as persoas que foxen, coma se tratásese dun castigo bíblico. E non deixo de preguntarme se chegará un día en que atopar un piñeiro verde, un carballo, un castiñeiro, un bidueiro será como atopar un tesouro. A imaxe convocará aos fotógrafos, como ocorreu na área de Doñana. Os nosos netos farán excursións a contemplalo. Establecerase un tope de visitas, como á praia das Catedrais. Haberá estritas medidas de seguridade, para pólo a salvo dos yihadistas… Perdoádeme: é que acabo de descubrir o valor dun piñeiro. Para que o descubran comerciantes como Trump fai falta que antes se calcine e se desertice a terra enteira. E niso estase.