Para que non haxa dúbidas, sentareino desde o principio: estou disposto a crerme sen rechistar que o Goberno de Rajoy tratou de influír sobre o fiscal xeral do Estado por unha sencillísima razón: porque non houbo Goberno en España desde os primeiros de Suárez que non teña sido acusado do mesmo. Abonde lembrar, sen ir máis lonxe, as constantes denuncias vertidas contra Conde Pumpido cando desempeñaba o posto que hoxe ocupa o fiscal Maza.
Admitida, pois, a presunción de culpabilidade de calquera goberno por razóns consuetudinarias, o certo é que no caso do fiscal Maza e do ministro de Xustiza reprobados este martes pola maioría do Congreso pouco hai na proposición non de lei presentada polo PSOE que sirva de base á súa durísima petición: ou afirmacións tautológicas (do tipo de «a Fiscalía Xeral do Estado está manipulada porque o Goberno a manipula») ou vaguedades como que o ministro de Xustiza se injiere nas causas xudiciais, menoscaba a confianza dos cidadáns e dificulta o traballo da fiscalía e a xudicatura, orfas de toda proba en que basear afirmacións de tanta gravidade.
En realidade, son todos os partidos -dous dos cales (PP e PSOE) foron Goberno e oposición e xa que logo alternativamente denunciantes e denunciados por injerirse na acción da xustiza- os que arruínan o prestixio de xuíces e fiscais, que só poden desempeñar os seus importantísimas funcións se existe unha ampla presunción social de que actúan con imparcialidade e suxeitos ao imperio da lei. A esa nefasta acción partidista prestou gran axuda, por suposto, a politización e mesmo a lealdade partidista de non poucos xuíces e fiscais que entraron, como elefante en cacharrería, no xogo peligrosísimo de facer política sen abandonar antes os seus postos e o status de notable irresponsabilidade que lle aseguran.
Tras catro décadas de vixencia da Constitución, sabemos xa que o nomeamento do fiscal xeral do Estado polo Goberno é unha perversión que debe ser corrixida canto antes. E que o sistema ideado pola nosa lei fundamental para garantir a independencia dos xuíces -a creación do Consello Xeral do Poder Xudicial- resultou un fracaso formidable, ao ser o Consello un verdadeiro parlamento xudicial e xerar as súas facultades unha politización en fervenza dos xuíces.
Pero nin a supresión do nomeamento gobernamental do fiscal xeral, nin a eliminación dese Consello do Poder Xudicial creado en mala hora servirán de nada se non se cumpren ademais outras dúas indispensables condicións: que os partidos renuncien a converter a axenda xudicial na parte esencial da vida política española; e que os xuíces e fiscais que queiran facer política practíquena onde corresponde e non desde uns postos que lle foron confiados pola sociedade para outra cousa.