A paixón polos deportes de loita atravesa días de viño e rosas. O máis antigo de todos, o boxeo, tantas veces incomprendido, esperta cada vez máis adhesións incondicionais. Resulta doado entender por que.
22 ene 2017 . Actualizado ás 09:25 h.Desde a distancia, puidese parecer o boxeo un exercicio inverosímil de coraxe e furia. De cólera e rancor. Nada máis lonxe da realidade. Apenas 60 minutos de práctica revelan que o bo púxil, aquel que descubriu a auténtica esencia do deporte, é unha sorte de robot travestido de carne e óso. Unha mente cartesiana e preclara no chasis dun guerreiro espartano. Por estraño que pareza, seguramente foi Mike Tyson, un boxeador que non pasará á historia pola lucidez das súas reflexións intelectuais, quen mellor enunciou a contradición que define esta disciplina: «Este non é un mundo de homes duros; é un mundo de homes intelixentes».
Acudimos unha mañá de xaneiro ás flamantes instalacións na Coruña de Fight Factory, un espectacular club de loita que está a piques de abrir as súas portas promovido por Move Servizos e Axiña. O proxecto é algo así como a consumación do soño vital dos irmáns Planas, unha saga sen a cal sería complicado explicar a historia contemporánea dos deportes de loita en Galicia. O recinto, pioneiro en España, está chamado a converterse nun templo no que convivirán boxeo, kick boxing, full contact, MMA, defensa persoal, capoeira, taekuondo... A maiores dunha sala de fitness, outra de cros training, unha tenda.
Alí recíbenos Chano Planas, xestor e promotor de boxeo, quen se encargará de introducir ao xornalista nun dos deportes máis antigos de cantos se documentaron. Non en balde, a súa orixe data ao redor do ano 6.000 antes de Cristo. Planas deseñou unha folla de ruta básica, aquela que ao iniciarse percorreron os centos de deportistas que pasaron polas súas mans en décadas de traballo, algúns deles, os menos, profesionais, outros, a maioría, cidadáns anónimos de toda condición e xénero que, un bo día, quedaron prendados da maxia das luvas.
Tras o quecemento, coñeces cal é o teu garda, como lanzar un golpe, como desprazarche sobre o ring ou esquivar, onde fixar a vista... Pero descobres, sobre todo, un termo que será crucial para entender o deporte: equilibrio. O físico e mental. Porque o boxeo é, por amais de moitas cousas, un exercicio inesgotable de equilibrio, de control do corpo, dominio da técnica e sangue frío.
Planas desenvólvese con paciencia co novato precisamente para desterrar da súa cabeza esa idea preconcibida de que o boxeo redúcese só a golpear. Durante 45 minutos, corrixe a garda do seu alumno, ensina como rotar a cadeira e os pés para aproveitar a biomecánica do ataque e amplificar a súa forza, insignia a esquivar ao contrario e mover os pés... Subimos mesmo ao ring armado coas luvas para sentir a fascinante (e inocente) sensación de crerse boxeador. Unha lección maxistral máis entretida que extenuante.
Porque o promotor sabe o que fai e garda para o final a lección definitiva. Esa que abrirá os ollos do que subscribe. Ordena un round de tres minutos contra un saco para pechar a sesión. Só tres minutos? Pan comido. Serán con todo 180 segundos golpeando a discreción, intentando seguir as directrices do adestrador: «Serie de tres golpes, agora catro, esquiva, rota, agora oito seguidos, agáchache, mantén a garda, levanta a vista...»
Cada orde lamina a anterior. Nun minuto o corazón latexa a 160 pulsaciones intentando bombear osíxeno a uns músculos saturados e a un cerebro nubrado. Todo o aprendido nos minutos precedentes saltou polo aire: a garda descóidase, os pés apenas flotan, a mirada camiña perdida. E iso que o saco non devolve os golpes. É o tributo que paga o novato. O sufrimento final foi tan divertido como revelador. Ilustrativo do traballo que hai detrás dun boxeador. Certamente adictivo pola adrenalina liberada e a enerxía despregada.
No asalto de tres minutos contra o saco salta polo aire o aprendido a hora antes; é o tributo que paga o novato