O Perseveranza de Santo Tomás foi o primeiro equipo do neno con máis talento no escampado de Monte Alto (A Coruña) , que chegou ao Dépor aos 14 e foise maior de idade
09 jul 2023 . Actualizado ás 19:21 h.Marchouse un neno, volveu un rapaz. Acababa de pisar A Coruña cando lle deu alcance Vicente Leirachá. A conversación entre o xornalista e aquel Luis Suárez que retornaba encerra o rexistro entrañable da excesivamente breve militancia no equipo da súa cidade. Arrinca así:
—Xa che afeitas?
—Unha pasada de venres en pascuas.
19 recentemente cumpridos. Meses antes, abandonara o Deportivo para fichar polo Barcelona. Motivo de forza maior. «En sete partidos gañei máis diñeiro que aquí en toda a Liga », confesaba durante a charla, aínda a seis anos de sumar un Balón de Ouro ao patrimonio persoal.
O único español rexistrado como mellor futbolista do ano (1960) saíu dun recuncho do mapa e triunfou emigrando, para facer boa a radiografía xeral do galego da época, redondeando a súa orixe coruñesa. Da avenida de Hércules, en Monte Alto, onde se asentaba tamén a carnicería familiar. O seu primeiro equipo foi o do barrio, organizado polo pai Carballo, que lle puxo o nome de Perseveranza e adscribiuno a unha igrexa; a de Santo Tomás. O párroco reuniu alí aos raparigos que ata entón tiñan como cancha un escampado, onde Luisito, ademais do talento puña o balón.
Pelota de coiro para xogar entre porterías improvisadas por cortesía dos irmáns maiores de Suárez Miramontes; José e Agustín. Ambos fixeron carreira arrincando no Deportivo, aínda que ningún chegou tan lonxe como o menor. A ese apadriñouno Rodrigo García Vizoso e destapouno Alejandro Scopelli cando convocou a un rebumbio masivo aos rapaces da cidade.
Á primeira gran operación de captación branquiazul presentouse o Perseveranza e arrasou, franqueando á estrela do Campo da Lúa o paso á peculiar canteira do club. «Fixeron un chamamento no xornal a todos os nenos de 12, 13 e 14 anos e iamos a Riazor a probar centos e centos —rememoraba nunha entrevista do 2016—. Foron eliminando a moitos ata formarse dous equipos. Xogabamos antes dos partidos do Dépor se o campo o permitía e os futbolistas do primeiro equipo víannos». Arrincaba 1950, o fillo pequeno do carniceiro cumprira 14 e xa non quería ser cirurxián, senón empezar a vivir do balón.
Fíxoo engrosando o conxunto xuvenil de nova creación, e dando enseguida o salto a un Fabril no que tamén brillou. Adoitaba actuar de interior, con tendencia a moverse pola dereita, e nesa posición estreouse en Lles Corts. Non aínda vestindo de azulgrana, senón ás ordes de Carlos María Iturraspe, defendendo a un conxunto visitante que levou un revolcón. «Cando debutei cría estar tocando o ceo (...) Perdemos 6-1, aínda que se ve que fixen algunha cosita», resumiría Luis Suárez ao repasar a súa primeira cita como profesional. A «cosita» calou, porque só 16 encontros máis tarde ficharía polo club catalán xunto a Dagoberto Moll.
Apenas lle deu tempo a estrear conta anotadora ao servizo do Deportivo, disimulando outra goleada encaixada a domicilio (4-1). Esta, fronte á Real Sociedade. O mesmo conxunto ao que se mediu no seu último encontro oficial coa camiseta branquiazul. Final feliz: 3-0 en Riazor.
—Luis, asinaches polo Barcelona?
[Silencio de accionista da Telefónica]
—¡Luis!
—Xa oio, pero non podo falar.
Omertá forzada pola entidade culé, que en marzo do 54 saboteó o intento de Orestes (xornalista de La Voz) de confirmar o traspaso consumado un par de meses despois. 600.000 pesetas polas dúas figuras do cadro de persoal.
Luis Suárez aínda se enrolaría noutro par de ocasións no equipo da súa cidade. Sempre a préstamo. A última, para gañarlle ao Nacional de Montevideo o Teresa Herrera do 69, representando ao anfitrión. «Gustoume xogar máis no Dépor, ter axudado a algunha cousa importante —admitiría, xa retirado, o neno do Campo da Lúa—; pero é lei de vida e tampouco me foi mal».
Regresou como adestrador en Segunda antes de converterse en seleccionador
Luis Suárez aínda retomaría a súa relación co Dépor cinco anos despois de colgar as botas. Fíxoo para substituír a Enrique Mateos no banco branquiazul. O conxunto coruñés, que acumulaba tempadas en Segunda, arrincara mal o curso 78-79 e recorreu ao entón técnico que exercera xa no Inter e o Cagliari italianos. Chegou na xornada 11 e conseguiu endereitar lixeiramente a situación ata asegurar a permanencia a falta de dous encontros para o final da competición.
Aquela etapa deixou outra longa entrevista en La Voz. O Luisito adestrador sostiña que «o importante é o resultado» e citaba a Helenio Herrera como a súa fonte de inspiración. Lamentaba que o seu deporte baixase en canto a espectáculo», mentres gañaba en «preparación física, forza e velocidade». Declarábase ademais «totalmente satisfeito» co achegado ao equipo da súa cidade: «Estou entregado ao labor que se me encomendou e creo que a estou realizando con honradez e a mellor vontade». Ao seu servizo, varios deportivistas recoñecibles como uns novísimos Paco Buyo e José Luis Vara; Castro, Traba, Ramón Piña, Carlos Ballesta ou Richard Moar.
Rodaxe perfecta antes de encarar once campañas como seleccionador. Tres, a cargo de a absoluta, outra corte de nivel nun extraordinario historial.