A medalla de ouro ao Mérito nas Belas Artes distingue a carreira da actriz
31 dic 2020 . Actualizado ás 08:52 h.Iniciarse moi novo na profesión, o seu talento como actriz e saber elixir proxectos singulares permitíronlle a Emma Suárez (Madrid, 1964) gozar dunha dilatada e recoñecida traxectoria como intérprete de cine e televisión. Aos tres premios Goya cos que xa conta, súmanse agora a concesión da medalla de ouro ao Mérito nas Belas Artes e un nomeamento nos premios Iris como mellor actriz polo seu traballo protagonista en , Néboaunha produción de Voz Audiovisual para Televisión Española.
-Un recoñecemento a unha carreira como esta medalla é un bo pretexto para facer balance?
-Un galardón desta categoría é moi significativo, sobre todo neste momento é unha alegría a piques de acabar este 2020, que foi tan duro, tan difícil. Calquera boa noticia alégranos moitísimo. E ademais, o feito de compartilo con persoas ás que sempre admirei e amigos, como Álvaro de Lúa, que era alguén moi próximo, non só no aspecto profesional, tamén no persoal, alguén con quen traballei moitas veces e un bo amigo ao que quería moito e sentín moito a súa perda. Tamén me pon moi contenta o premio a Adriana Ozores, a miña compañeira na película de Gracia Querejeta Invisibles; a Rosario Flores, a quen coñezo desde hai anos, ao compositor Hans Zimmer… Hai persoas e profesionais moi importantes. Antonio Resines, Antonio Canales, Sara Baras…
-Entre as medallas hai unha nutrida presenza de persoas vinculadas ao cine, unha industria que o está pasando mal nestes momentos pero que tamén se demostrou o seu valor, como outras creacións culturais.
-Eu creo que é imprescindible. Para a formación da educación das persoas, dun país. Nese sentido, creo que a cultura durante o confinamento foi absolutamente necesaria, como a sanidade, non? E recoñecer os méritos destes departamentos debería ser normal, non algo extraordinario.
-Como levou o confinamento?
-Tranquila. Cos meus fillos, en casa. A verdade é que foi un tempo de silencio, de parar o tempo, tamén. Aproveitar ese tempo para meditar, estar en familia, falar coas persoas que o necesitaban máis, tratando de apoiar movementos solidarios, porque foron momentos moi difíciles, empatizar coa xente que máis o necesitaba e estar un pouco alerta ás persoas que podían necesitar axuda. Tamén é verdade que levaba tempo traballando sen parar, acababa de rematar a serie Néboa, en Galicia, que fora unha rodaxe moi intensa que gozara moitísimo na vosa terra, que boto de menos e que estou a desexar volver. É verdade que ten algo salvaxe e persoal, é única. Boto de menos a luz, o mar, o vento, tamén amigos que fixen aí, xa para sempre. Necesitaba parar, creo que o necesitabamos todos.
-Comentou que de non ser actriz dedicouse á filosofía ou o xornalismo. Concibe outra vida sen a interpretación?
-Home, eu era moi novo cando empecei. Estaba, como agora, porque uno nunca remata ese proceso de procura, facéndome preguntas sobre o sentido da vida e a existencia: a que viñemos aquí. A interpretación é un medio de coñecemento do ser humano. Axúdame a empatizar co outro, non só investigar en min, na miña persoa, senón tamén no próximo, nas emocións. Creo que se non fose actriz talvez por iso tamén me interesaba a filosofía e o xornalismo, o que ten que ver co coñecemento e a información, a psicoloxía. Pero a vida levoume a este lugar e creo que non nos equivocamos [risos].
«Síntome moi orgullosa de ter participado nunha serie do nivel de '». ‘Néboa
Emma Suárez garda moi bo recordo do seu paso por Galicia para gravar Néboa, tanto no profesional como da súa estancia na casa rural Aldea Lamacido.
-Anótao no capítulo de cousas positivas do 2020?
-Si. Si, porque se estreou en xaneiro do 2020. Nomeáronme tamén por ese traballo para os premios Iris. Estou moi orgullosa de ter participado nunha serie dese nivel. Creo que fixemos un bo traballo. O equipo entregouse e iso ao final vese no resultado.
-O bum das series abriu novas posibilidades...
-Creo que se están facendo grandes traballos, series moi coidadas. Acabo de empezar a ver, por exemplo, outra serie que se gravou en Galicia, A desorde que deixas. Temos moi bos profesionais, hai moito talento no medio audiovisual, a todos o niveles, técnico e actoral. O feito de poder desenvolvelo, de poder expresalo nas plataformas, é un alivio. Antes había moita xente sen traballo e nas series hai cabida para moita xente. Pero asústame o feito de que a xente deixe de ir ao cine, que prexudique ás salas e que pechen. Si que é verdade que ao haber tanta oferta na televisión e as plataformas a xente vólvese perezosa á hora de ir ás salas. Hai plataformas que estrean películas en televisión e as salas simultaneamente. Iso asústame, porque creo que ir ao cine é un ritual, o feito de compartir nunha sala, na escuridade, cunha pantalla grande, con xente anónima á que non coñeces, paréceme algo moi especial. Que iso se perda é unha pena. O outro día fun ao cine a ver TheFather . É unha experiencia. Anthony Hopkins é un festival de deleite, como traballa. E a moza que fai da súa filla, Olivia Coleman, marabillosa, tamén. Un despregamento, incrible. Esa película, se a ves en televisión ou o computador, non ten nada que ver. Está moi ben que haxa series, oferta, eu traballo para todo isto, pero a consecuencia será que se pechen as salas?