Deixou Francia para vir a Galicia e encántalle esta terra; pero tanto botaba de menos as crepes que agora as fai e vende
23 may 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Jeremy Thomas, natural da Bretaña francesa e afincado en Bueu, podería parecer a típica persoa que encadea proxectos con efervescencia, con máis rapidez que razón. Podería parecelo, porque ten só 25 anos e xa fai un lustro que deixou o seu país para vir a Galicia; porque en plena mocidade ten tres frontes laborais abertas tan distintos como atractivos, xa que é profesor e á vez cociñeiro e empresario, e porque ten tamén un torrente ideas na cabeza. Pero, na distancia curta, Jeremy é todo o contrario. Non hai fogos de artificio na súa charla. Fala con apromo, con serenidade, explicando con precisión de cirurxián a súa historia tanto en perfecto castelán como nun meritorio galego. Nótase que ten as ideas claras. E que detrás do que fai hai, sobre todo, reflexión e horas de traballo.
Jeremy, que confesa que é «moi vergoñento», empeza a entrevista viaxando á Bretaña, a terra que lle viu nacer. Criar na cidade de Lorient, á que algunhas veces ve reflectida en Pontevedra. Xa de neno tivo contactos con España. Xogaba ao fútbol e, nun torneo internacional, veu competir a Benidorm. Non sabe se foi porque de España lle gustou «todo, todo» ou porque lle deron clase «profesores marabillosos», sempre tivo interese en estudar español. De feito, fíxoo durante anos e actualmente a súa fala é impecable.
Fíxose maior na Bretaña e cando lle tocou ir á universidade elixiu estudar linguas estranxeiras aplicadas ao comercio internacional. Gustoulle a parte dos idiomas, pero non a relacionada co aspecto comercial. Así que empezaron a tentarlle outras cousas. Fíxose amigo de varios universitarios vigueses que estudaban na súa facultade con cargo a unha bolsa Erasmus. E empezou a fantasear coa idea de vir a Galicia. De súpeto, anotouse para participar nun programa como lector de francés en España. Pediu dar clases en Vigo. E concedéronlle o seu desexo. Así que, con vinte anos, chegou á cidade olívica. Os primeiros anos traballou nun instituto de Teis como auxiliar de conversación, onde se atopaba tan a gusto que «un ano parecía só un mes». A pesar da súa mocidade, tivo que acostumarse a que pasasen a chamarlle profesor. «É que é como me chaman alumnos e os compañeiros dinme que ao final é máis ou menos o que son, aínda que o meu oficio é o de lector de francés», indica nese afán seu por puntualizar ben toda a súa traxectoria.
Talleres e actividades
De Vigo veu a Pontevedra. Estivo na Escola Oficial de Idiomas e agora é lector de francés no instituto Sánchez Cantón. Do seu traballo nas aulas conta marabillas. «É realmente gratificante, encántame o trato cos alumnos. Ademais, a min tócame unha parte moi bonita, porque fago talleres e actividades distintas á parte académica para que eles practiquen o francés», indica. Di que, desde os primeiros meses en Galicia notou que aquí estaba o seu sitio. E que esa sensación a segue tendo. «É que foi unha combinación de elementos, eu fixen esforzos por adaptarme e a xente por acollerme... mellor non puido ser». Esa adaptabilidade súa, aínda que o conte póndose colorado e con titubeos na voz por primeira vez na conversación, tamén tivo e ten nome de muller. Chámase Nuria e é a súa noiva. Dela di unha frase que o resume todo: «É que sen ela nada do que son hoxe sería posible». A partir de aí, conta que Nuria lle descubriu Bueu, de onde ela é e onde ambos viven agora. «Era imposible que non me gustase Bueu, é un sitio impresionante», sinala. Con Nuria, cun traballo nas aulas que lle apaixona e con Bueu como porto basee, a Jeremy quedaba pouco tempo para botar de menos Francia. Pero recoñece que si ten «morriña» -chámalle así el, coma se fose galego de pura raza-. «Aínda que esteas encantado, como estou eu aquí, non podes deixar de botar de menos á familia. E no meu caso tamén botaba de menos algúns sabores, como os das crepes. Porque na Bretaña é o lugar de Francia onde máis tradición hai das crepes. E eu sempre teño na mente o sabor das que me facía e faime cada vez que volvo a miña avoa», confesa. Foi esa morriña das crepes o cimento dun negocio. Tal cal.
Despois de pensalo moito, Jeremy comprou unha máquina para facer crepes como as da súa avoa. Custaba 500 euros. Recoñece que ese diñeiro, fai catro anos, «era moito» para el. Así que buscou a fórmula de rendibilizar o desembolso. E probou a vender crepes aos máis achegados, en festas privadas e demais. Viu que a súa arte nos fogóns funcionaba. E que o produto triunfaba. Así que se expuxo, ao lado de Nuria, facerse cunha furgoneta gastronómica, aproveitando que estes turismos están na crista da onda. Di que tardou meses en decidirse, que estudou cada detalle do transporte ao milímetro. E nótase que é así.
O negocio chámase A Marinière porque o seu deseño é o das camisas de raias bretoas. Fai crepes recheas de moitas cousas. Pero a especialidade de Jeremy está ligada a unha tradición na súa terra; son crepes con caramelo de manteiga, cun toque doce e salgado á vez. Di el que o que as proba non adoita arrepentirse. Cociñaraas en directo este verán en festivais, vodas, comuñóns e alí onde o chamen. Farao coa súa camiseta de raias bretoas, respondendo cun «graciñas» afrancesado a quen se achegue á súa furgoneta.
É auxiliar de conversación no instituto Sánchez Cantón e antes foino tamén en Vigo
A Marinière, onde cociña crepes en directo, irá este ano a distintos festivais