Andrea, paciente de anorexia en recuperación: «Comer unha ensalada dábame medo»
SAÚDE MENTAL
O mozo comezou a experimentar síntomas cando se trasladou do seu Viveiro natal á cidade da Coruña para estudar
07 nov 2025 . Actualizado á 11:52 h.Un trastorno da conduta alimentaria (TCA) pódese orixinar a partir de diferentes circunstancias. Ao contrario do que se adoita pensar, non sempre ten que ver cunha procura estética, unha dieta para adelgazar ou unha persecución dun ideal de beleza. Trátase, en realidade, dunha patoloxía de saúde mental que pode desencadearse, por exemplo, como un mecanismo maladaptativo á hora de afrontar cambios vitais para os que unha persoa non está preparada.
Así foi como se iniciou no caso de Andrea, un mozo de 24 anos que, como adoita suceder, abandonou o seu municipio natal ao empezar a súa vida adulta. No 2019, ao acabar o instituto, a vivariense trasladouse á cidade da Coruña para comezar os seus estudos superiores. Vivir lonxe da súa familia foi o puntapié que desencadeou a súa anorexia. «Cando vin estaba un pouco mal e deixar para comer facíame sentir que tiña o control da situación. Facíame sentir mellor. Pero ao final, levoume a isto», conta.
Mudarse a outra cidade para estudar é o primeiro gran cambio vital para moitas persoas. Pero, aínda que a sociedade impuxo uns tempos nos que debemos abandonar o niño, o certo é que non todo o mundo está listo para facelo no mesmo momento. O choque entre o que se supón que deberiamos poder asumir e a incerteza, os medos ou as inquedanzas que moitos senten nese momento non é doado de procesar.
As presións desta etapa tampouco axudan. Non é inusual que os mozos manifesten angustia ante a sensación de que as decisións que tomen neses anos determinarán o resto da súa vida: elixir unha carreira, unha cidade, uns amigos, incluso, unha parella. Tamén adoita estar presente o sentimento de que o tempo se esgota e que é necesario actuar rapidamente para acadar certas metas que, socialmente, imponse cumprir a determinada idade. Estrés, cambios e presión por facelo todo ben acaban por ser un cóctel explosivo que desborda a saúde mental de moitos.
O camiño en zigzag da recuperación
Aínda que moitas persoas ocultan os seus trastornos da conduta alimentaria durante anos aos seus amigos e familiares, leste, afortunadamente, non foi o caso de Andrea. As súas amigas e a súa rede de apoio déronse conta rapidamente de que lle estaba pasando algo. «Foron elas as que avisaron aos meus pais. Eu empecei a ter síntomas en setembro e para decembro xa me admitiran no centro de tratamento», conta.
A abordaxe foi intensivo. «Viña cinco días á semana, desde a media mañá ata a merenda. De doce e media a seis e media. Aí facía tres comidas e estaba todo o día acompañada», lembra. Pero non foi suficiente para que acadase un peso adecuado.
Andrea traza a liña de tempo que contrasta co camiño da recuperación, que dista de ser lineal. «Ingresáronme en Santiago porque non conseguía recuperar peso e ao final tivéronme que pór unha sonda. Estiven ingresada máis de dous meses e volvín ao centro», explica.
En total, o tratamento durou máis de dous anos. «O problema foi que o tratamento me coincidiu co confinamento e non podía ir. Aí fun a peor. Estaba moi triste, apática, sen ganas de facer nada. A verdade é que non saía da miña casa. As miñas amigas intentábanme animar e se saía algo era grazas a elas. Tamén me viñan a ver a casa. Pero foi a peor etapa», lembra a paciente. No punto máis baixo da súa anorexia, a nai de Andrea tivo que trasladarse onda ela a Coruña para acompañala. Para entón, o mozo chegara a autolesionarse.
A enfermidade impactou en todos os aspectos da súa vida. «Tiven que perder moitísimas clases por estar no centro. Finalmente conseguín sacar todas as materias, pero con moito esforzo. E a nivel social, perdinme ir cear coas miñas amigas, ir a viaxes e facer moitas cousas», lamenta.
Parte da recuperación foi, tamén, entendela como algo que tiña que ir máis aló da ganancia de peso. «Cando ingresei en Santiago, foi dun día para o outro e foi un tratamento moi enfocado no peso. Puxéronme a sonda e tiña que facer catro comidas ao día. Eu non tiña contacto co exterior, non tiñamos móbil, non podía estar cos meus pais. O tratamento dividíase en catro fases segundo o peso. A medida que ías subindo tiñas algúns incentivos, unha chamada á semana, unha visita, así ata que chegases a un peso determinado. Ese tratamento non me axudou en nada e non me pareceu adecuado. Saín de alí e volvín caer en picado, porque non trataran a parte emocional e mental», sinala.
Hoxe, o mozo segue en recuperación. «A miña psicóloga dime que me vou a curar ao 100%, pero non o sei. Aínda me queda moito camiño como para poder dicilo. Pero si que noto un cambio. Antes non conseguía comer case nada e todos os alimentos dábanme medo. Ata comer unha simple ensalada. Aos poucos, puiden ir enfrontándome a estes retos», conta.
Por agora, continúa tomando medicación antidepresiva e ansiolítica para soportar certos aspectos do trastorno. «Estar sen enerxía por comer pouco te leva a estar máis triste, máis deprimida. A medicación axúdate a estar animada para ter ganas para comer, de saír e de distraerte», explica.
Pero, máis aló de todo tratamento, destaca que sen un círculo próximo de apoio, nada disto sería posible. «Puiden chegar ata aquí grazas á miña psicóloga, ao centro terapéutico, aos meus pais, á miña irmá e ás miñas amigas, que fixeron todo por apoiarme e acompañarme sempre en cada paso e en cada recaída tamén», asegura.
Contra o estigma e os mitos
Se algo ten claro Andrea é que a anorexia non é unha cuestión do número que guinda a báscula. «Pénsase que é algo totalmente ligado ao peso e non é así. Crese que só ten anorexia a xente que é moi delgada e que non come, pero agora mesmo, eu fago o meu comidas pero sigo tendo anorexia. Isto vai máis aló de problemas coa comida. No meu caso, pasou co cambio de ir vivir soa. Refuxieime en controlar o que inxería para afrontar inseguridades, tristezas ou inquedanzas», explica.
A súa misión é dar visibilidade a un trastorno que, a día de hoxe, segue asociándose a corpos normativos, algo que non reflicte a diversidade de realidades da anorexia. «Relacionámolo cun determinado tipo de corpo e non é necesariamente así. Porque a anorexia non é unha enfermidade física, senón mental», subliña.