Álvaro Quesada reconstrúe pezonas tras o cancro de mama: «As pacientes agradecen poder pechar o ciclo»
ENFERMIDADES
Tras sufrir un tumor no ollo, o tatuador Álvaro Quesada decidiu lanzar este proxecto para axudar a pacientes que pasaron por unha mastectomía
24 oct 2025 . Actualizado á 12:59 h.O traballo dun tatuador vai máis aló da creación artística. En moitos casos, unha tatuaxe pode funcionar como un reforzo para a autoestima e a identidade dunha persoa. Nestas ocasións, pasa a formar parte dun tratamento reconstrutivo a nivel de saúde. Non é inusual que os clientes decidan tatuar a pel que foi marcada por unha cicatriz, por exemplo. E en determinados casos, a tatuaxe pode incluso converterse en parte da superación dun proceso oncolóxico.
Esta é o labor que leva a cabo Álvaro Quesada. A través do seu proxecto «Na pel de elas», o tatuador de 42 anos realiza a reconstrución do complexo areola-mamila mediante tatuaxe permanente, para mulleres que pasaron por un cancro de mama e sometéronse a unha mastectomía. Esta cirurxía consiste na extirpación parcial ou total do tecido da mama para eliminar un tumor ou evitar que apareza. Cunha técnica que el mesmo desenvolveu ao longo de máis de 15 anos de experiencia, Quesada chegou a traballar con máis de mil pacientes oncolóxicas.
Todo comezou coa súa propia experiencia co cancro, aos seus 25 anos. «Empecei a ter problemas nun ollo e ao final acabou sendo un tumor. A partir dese momento, ves a vida doutro xeito, nunca mellor dito», conta. «Chegueime a ver sen un ollo na cara e cando te miras ao espello perdes totalmente a identidade. É natural que queiras, nalgún momento, volver atoparte», explica.
Así comezou a achegarse a pacientes que, dun día para o outro, teñen que someterse a unha mastectomía e en moitos casos non se recoñecen tras a operación. «Sei o que é perderte de vista no espello e esa sensación non ten nada que ver coa estética. Non quere dicir, nin moito menos, que un sexa unha persoa superficial», sostén.
O tatuador destaca a resiliencia das mulleres ás que tatuou. «Vin a xente moi optimista, que lle quita ferro ao asunto e que se mostra moi valente. En xeral, elas rexeitan o concepto da loita no que se cualificou ás persoas que teñen cancro. Máis ben, é unha actitude de aceptar o que tocou e continuar cara adiante», sinala.
O peche dun ciclo
Para Quesada, o traballo de apoio emocional que supón reconstruír unha mamila nunha pel que pasou por un tumor é tan importante que «ás veces se che queda grande». Trátase dunha catarse que axuda a darlle peche á etapa de tratamento. «As pacientes agradecen o poder pechar un ciclo que, en maior ou menor medida, supúxolles unha situación dolorosa a elas e ás súas familias», explica o tatuador.
Este desexo de poder finalizar esa etapa «é humano», asegura. «Cando ti pasaches por algo así, es moi consciente de todo o que podería saír mal e de que poderías morrer. Non hai que ter medo de enfrontar esas emocións, son totalmente normais», sostén.
Quesada considera que a fusión entre o lado artístico da tatuaxe e este tipo de aplicacións contribúe, á súa vez, á integración da tatuaxe na cultura desde un lugar diferente. «Ata hai pouco, a tatuaxe evocaba para todo o mundo a un home en moto, con melena e cazadora de coiro. Outras xeracións relacionábano con expresidiarios, mercantes ou grupos marxinais. Creo que isto é importante para poder desbloquear esas barreiras que, por prexuízos ou outros motivos, persisten», observa.
Pero este tipo de iniciativas son unha achega para comprender a práctica da tatuaxe en todas as súas dimensións, incluída a psicolóxica. «Cando ves que unha paciente rompe a chorar da emoción despois de ver como quedou, evidentemente, cámbiate moito a perspectiva», asegura.
A técnica
Actualmente, Quesada dedícase en parte a ofrecer formación para profesionais sanitarios que desexen aprender a realizar esta reconstrución do complexo areola-mamila. Visitou centros como o Complexo Hospitalario Universitario de Ourense (CHOU), o Hospital Universitario Montecarlo de Pontevedra e o Hospital Abente e Lago, na Coruña.
A técnica diferénciase doutras frecuentemente utilizadas, como a micropigmentación. «Con esta última o ton cambia co paso do tempo. Ademais, obriga a pasar pola clínica ou o centro cada certo tempo, mentres que a tatuaxe é para toda a vida. Unha vez fanllo, esquecen, e iso supón un alivio para a paciente», sinala. Utilizando un persoal de círculos, Quesada deseña a mamila e a areola trazándoos con rotulador e asegurándose de que ambas as mamilas queden paralelos para un resultado óptimo.
O coidado destas tatuaxes é igual ao de calquera outro: hai que mantelo cuberto durante as primeiras 24 horas e posteriormente asegurarse de que estea limpo e hidratado, protexéndoo ademais do sol.