Carolina Iglesias : «Nunca me busquei en redes sociais, nin en Internet»

Galicia volve reivindicarse un ano máis como unha das capitais do humor. Farao da man do Encontro Mundial de Humorismo (EMHU), un evento que reunirá na Coruña á flor e nata do mundo do humor. David Perdomo, Dalia Gutmann, Silvia Abril ou Goyo Jiménez encherán as rúas da urbe herculina de risos e bos momentos. Para Carolina Iglesias (Oleiros, 1993) esta é unha oportunidade de volver a casa. Á súa casa. Esa Galicia á que sempre reivindica alá por onde pasa. A galega compartirá escenario con Ana Morgade, Eva Hache e Henar Álvarez. Todas elas levarán hoxe o seu espectáculo Mentes perigosas ata o Palexco, en dous pases que terán lugar ás 19.00 e ás 22.00 horas.

—Un pódcast, a radio, humorista, presentadora, youtuber, colaboradora de Operación Triunfo, un premio Ondas... Que queda por facer a Carolina Iglesias ?

—Unha chea de cousas. Por exemplo, o de escribir téñoo moi pendente. De feito, estou escribindo unha novela. Tamén teño pendente probar en ficción nalgún momento, tanto escribindo como interpretando, ou ter a miña propia hora de monólogo e virar eu soa. De momento, non estou a escribir para iso, pero nalgún momento gustaríame.

—En «Estirando o chicle» entrevistastes a xente como Chelo García Cortés, Lola Herrera ou Karina... A quen che gustaría entrevistar que non teñas podido facelo aínda?

—Unha chea de xente. Sempre dicimos que nos encantaría a Amaia Montero, a Penélope Cruz, a Mercedes Milá... Tamén a Sara Mesa, que sei que non quere facer entrevistas, pero se algún día quere, encantaríanos tela nun programa.

—E das persoas ás que xa entrevistaches, con cal quedarías?

—Pois non sei... Eu creo que, en realidade, como a que nos marcou moito foi a de Chelo García Cortés. A nós e a ela tamén. Ademais, logo en Sálvame falaban de nós e foi como vivir unha semana moi surrealista. Pero é que a entrevista foi incrible; que contase toda a parte máis persoal de Chelo, das súas vivencias, de como viviu a súa sexualidade... Unha muller de 70 anos falando diso pareceume moi especial.

—Unha das claves do teu éxito é que conseguiches conectar con moita xente e moita xente identifícase contigo. Cal é o segredo?

—Aínda agora, a verdade é que non o sei. O que fago é basicamente non aparentar unha cousa que non son. Son de verdade, que parece como unha cousa moi primaria, pero é que me dei conta de que non todo o mundo é así. É máis, xa non é que non sexan así, senón que se cadra non lles apetece mostrarse como son porque prefiren protexerse un pouco máis, que tamén é lóxico. O ser de verdade é crucial, porque creo que a verdade, cando creas contido e cando che comunicas, é moi importante transmitir iso. No meu caso tamén creo que moita xente ha empatizado, porque eu levo dez anos subindo cousas a redes e hei ir compartindo a evolución e a ilusión que me fai cada cousa. Obviamente hai moitas cousas que me pasan por traballo que normalizo, pero non quero deixar de ilusionarme polo que que me pasa, e compartir esa ilusión gústame. Ao final, cos meus seguidores teño un vínculo especial.

—O humor segue sendo aínda cousa de homes?

—¡Home, claro! Obviamente é innegable que hai moitas máis mulleres. O público demostrou que quere escoitar discursos novos e ver a mulleres. Hai moitas mulleres vendendo moitas entradas en moitos sitios, pero hai que seguir. Hai un avance, pero non quero que nos relaxemos, non podemos crear a falsa sensación de que xa está todo conseguido. Por exemplo, non hai case ningunha muller presentando concursos. Hai miles de espazos aos que aínda non chegamos porque o perfil da cómica ségueno encasillando. Aínda non o ven como un perfil que poida estar en moitos sitios. Aínda dá medo atoparse unha muller que fai rir.

—Es humorista por accidente ou é algo que sempre quixeches ser?

—Pois mira, non sei. Eu facía bromas á miña familia, pero non me agardaba que me vise tanta xente. Porque a min me dá moita vergoña. Sempre me gustou facer rir, porque me gusta ver á xente feliz. Hai algo que, aínda que eu non o quería asumir, estaba aí. Pero non me agardaba todo isto. Así que un pouco de accidente tamén hai. 

—E como leva o dos «haters»? Es das que mides cada cousa que dis para evitar que logo che chovan as críticas?

—No meu Instagram só vexo vídeos de gatos, ou das Gameboys dos 90 e os 2000... Sobre a reacción ás cousas que diga ou faga non estou moi posta, non me meto, non vexo nada. Nunca me busquei nin en redes, nin en Internet. 

—Nunha entrevista en La Voz dixeches fai uns anos que non che gustaría chegar aos 30 chamándoche Percebes e Grelos, como vai ese propósito?

—Home, a ver, xa teño 30 e eu creo que cada vez menos xente me chama Percebes e Grelos. Pero entendo que hai xente que o segue facendo. Tamén é culpa miña, porque é o meu nome de Instagram, pero é que me dá pena quitarmo. Téñoo aí que non sei moi ben que facer co tema, pero bo, isto é parte de min tamén.

—A pesar de que levas moitos anos en Madrid, sempre reivindicas a túa terra. Que recordo especial vénseche cando che falan da Coruña?

—Lembro un concerto do Xabarín Club nos xardíns de Méndez Núñez cando era pequena. Acórdome moito dese momento. ¡Ah! E de atoparme a Gayoso pola rúa unha vez, que me puxen moi nerviosa.

—E que lle dixeches?

—¡Nada! Dábame moita vergoña. A miña nai díxome que fóra a saudarlle e eu non quixen. Mireino e nada máis.

—Gustaríache entrevistalo?

—Si, pero daríame moita vergoña.

—Non mo podo crer... Con toda a xente que entrevistaches e daríache vergoña falar con Gayoso?

—Home, eu sigo querendo dar as badaladas con el. Pero claro, despois de dicilo tantas veces, que creo que hai como cinco titulares meus en La Voz de Galicia dicindo que quero dar as badaladas con el... Igual é que o que non quere facelo é el. Eu se recibir os sinais.

—Eu vou volver a deixar patente nesta entrevista que queres dar as badaladas con el...

—Pero non o poñas no titular, que xa me dá vergoña. Dei que eu creo que non quere dalas comigo, para provocar...

—Se trouxeses a alguén de fóra de Galicia a pasar uns días á Coruña e a Oleiros, a que lugares levaríaschos a comer, a pasear ou a tomar un vermú, por exemplo?

—Pois... A La Lagareta, por exemplo, levaríamos a comer unhas tostas e tortilla. En canto a lugares que ensinarlles... ¡Todos! O porto, a Cidade Vella, a torre de Hércules, que xa non é só o bonita que é, senón que o lugar onde está é impresionante. É que Galicia é unha marabilla. Logo, obviamente, levaríaos a Santa Cruz, en Oleiros [é o lugar onde Carolina Iglesias viviu durante os seus primeiros anos], a ver o castelo. É o meu sitio favorito. Aquí tamén iriamos comer unha tortilla no Preludio e unha empanada na panadería. Todo isto é o que fixen coas miñas amigas o verán pasado.

---

---

---