Santi Acosta, presentador de televisión: «Ás veces estás e ás veces non. Son as regras do xogo»

O xornalista madrileño Santi Acosta (1968) volveu á televisión nacional o pasado novembro con De venres. Durante o mes de marzo é o embaixador, da protección da infancia en 12 meses, 12 causas, a campaña de Mediaset.

—Por que a implicación coa infancia?

—Calquera dos 12 meses encantoume, e fose unha honra, pero a infancia é a poboación á que máis hai que protexer, porque son as primeiras vítimas en calquera conflito ou catástrofe. Paréceme fundamental o seu defensa.

—Que deberiamos facer como sociedade para garantir infancias felices?

—Deberiamos velar polos seus dereitos, que poidan crecer nunha familia estable e que haxa ingresos nesa familia para necesidades educativas e nutricionais. Logo, evitar as causas que poden danar aos nenos, porque eles son as primeiras vítimas das catástrofes ou os conflitos.

—Como lembras a túa infancia?

—Tiven a sorte de ter unha infancia tranquila. Os meus pais inculcáronme valores que incluían axudar, protexer e preocuparche polos demais, que nas présas da sociedade moderna esquecémolo. Ser solidarios e preocuparche non só por quen están ao teu lado, senón polos que están na nosa contorna.

—No teu día a día estás involucrado con algunha outra causa social?

—Participo como socio en varias oenegués: Cruz Vermella, Acnur e Aldeas Infantiles. Actualmente, colaboro como voluntario de xeito máis directo só na campaña de Plan Internacional, pero hai unha chea de causas que merecen o noso apoio e a nosa axuda.

—Como foi a experiencia con «De Venres»?

—É xenial traballar con Bea e o resto do equipo. É unha honra pórlle cara ao programa. Ademais, é moi entretido, cada día pasan cousas novas.

—A xente víache en «prime time» con «Salsa Rosa» e, de súpeto, desapareciches. Como leva iso?

—A verdade é que moi ben. A sorte de ser xornalista é que podes facer mil cosas: desde montar nun F16, tirarme en paracaídas, entrevistar a un presidente ou dirixir un equipo de informativos, ou un documental. Os que presentamos temos a honra de pórlle cara ao que fai un enorme equipo, pero o outro tamén é apaixonante. Tiven a sorte de estar en moitos sitios

—Agardabas volver presentar?

—Non o sabía. Os presentadores somos como a decoración dunha casa: Non che gusta? Cambiámolo. Son as regras do xogo. Somos a cara, e as caras cámbianse para mellorar. Ás veces estás e ás veces non. Non o agardaba nin o rexeitaba, e a verdade é que veu moi ben.

—En «De Venres» hai entrevistas complicadas, é un programa difícil de levar?

—Ao final, as entrevistas duras son as que máis achegan. Tivemos invitados que nos contaron os seus problemas, e desas historias aprendes sobre a vida, e é enriquecedor. Hai que facelo desde un punto de vista respectuoso, escoitando aos invitados. Iso é o que intentamos facer: entender.

—Pasaches de informativos á crónica social e tamén dirixiches investigacións, que formato prefires?

—Goceinos moito todos… No pobo a xente abre a súa casa, o seu corazón; no estudio, comparto con xente que tamén abre o seu corazón… Non sabería quedar cun. É como elixir a algún dos meus fillos.

---

---