O misterio de San Marino : por que a peor selección de fútbol do mundo non deixa de sumar seguidores?
YES
Ocupa o último lugar no ránking FIFA, algo que motivou por centos de miles de usuarios de redes a comezar un movemento de apoio internacional. O obxectivo é ver a este humilde país gañar un partido, algo que leva sen suceder máis de 20 anos
22 feb 2024 . Actualizado ás 17:23 h.O fútbol é un deporte de once contra once no que sempre perde a selección nacional de San Marino . É leste un país ata difícil de situar no mapa, principalmente porque é tan pequeno que parece un borrón de tinta. Está dentro de Italia . Rodeado de italianidad . Case lembra á aldeíta gala de Astérix. Nun territorio cheo de xenios da redonda, unha pequena poboación atrévese a ser máis mala que unha dor de estómago. Sen dúbida, os seus futbolistas beneficiaríanse dun sorbito de poción máxica, porque o equipo leva unhas dúas décadas sen gañar un partido. É, segundo o ránking FIFA, o peor do mundo, ocupando o posto 211. Xusto por amais están tres diminutos arquipélagos: Anguía, Illas Virxes Británicas e Illas Virxes Estadounidenses. Queira Divos que algún día organicen un torneíllo, aínda que sexa pequeniño. Sería un festival da ilusión.
O curioso é que é precisamente esta mitoloxía derrotista o que converteu a San Marino nun tótem. Un símbolo. Unha icona. Miles de persoas —de verdade, non é broma— seguen con entusiasmo a través das redes sociais as súas moitas derrotas e as súas moi —moi, moi, moi— ocasionais empates. As súas vitorias non, porque bo, non teñen. Os internautas que foron insuflados co veleno do santismo mariñeiro cantan e choran cada gol —dous ou tres ao ano se hai sorte— coa felicidade suprema do seareiro entusiasta. Do seareiro sentimental.
Un arxentino exaltado
Unha cifra para contextualizar. San Marino Fútbol (\
O tema, a cuestión, o meollo do asunto é que todo parece indicar que esta nova onda de entusiasmo espertou forzas ocultas. Coma se estes xogadores que nin sequera se dedican profesionalmente ao fútbol comezasen a sentir o empurre virtual do seu miríada de novos admiradores. Non é que de súpeto teñan empezado a gañar, tampouco funciona así a vida. Pero, despois de infinitos minutos de xogo sen perforar a portería rival sequera unha vez, os sanmarinenses conseguiron romper esta maldición con folgura. Acumulan tres partidos oficiais seguidos marcando gol. Perderon moi dignamente contra Finlandia e Dinamarca, en ambos os duelos por 2-1. Contra Kazajistán foi un 3-1. A melloría é clara.
A riada de seareiros destes perdedores —que non derrotados— requetedignos volveuse tola. Se rebozó nos meles da euforia. Contouno así o exaltado líder dos tuiteros: «Gol de San Marino , xúroche que non é un soño, é totalmente real o que estamos a ver. Fíxoo Golinucci, o noso novo heroe. Fixémoslle un gol a Dinamarca, non o podo crer, vou chorar, reviviu o fútbol». Ten mérito dobre o de escribir con impecable ortografía cando se teñen os ollos arrasados en bágoas e estase borracho de éxito. Pero é que os que viven a bordo da sanmarineta están feitos dun material especial. Naceron equipados para resistir os golpes máis duros, pero tamén para soñar coas metas máis elevadas.
Non é a sanmarinista unha mala filosofía, talvez por iso atrapou e encandeado a tantos miles de mozos navegantes da rede. Os xogadores veñen ser un grupo de amigos que, fagamos un pouco de ficción, seguramente se van a alegremente de canas despois de enfrontarse á virtuosísima selección inglesa de Harry Kane e perder 10-0. Isto último pasou de verdade, por certo. Pero, lonxe de ser motivo para agachar as orejillas, é unha medalla que levar no peito. Se se está acostumado recibir tantos goles como días hai no ano e flores na primavera, cada pequena conquista sabe a croqueta de xamón. Cada gol marcado de rebote e case sen querer é como un trofeo. E entón xa nada nin ninguén pode pararche.
San Marino é a vida en 90 minutos, diso parece estar convencido todo un exército tuitero. Unha destas aleatoriedades virales que case custa explicar a alguén que non teña seguido o fenómeno desde o seu improbable nacemento. É cousa de humor? Un pouco. Pero o certo é que se intúe de fondo unha profundidade maior. O que empeza como chanza, como farsa delirante, acaba adquirindo os contornos dun sentimento real. San Marino é ese neno ao que elixían o último nos partidos do recreo. O que se tropezaba cada vez que reunía o valor para intentar patear a pelota. E por iso tantos deixan entrar nos seus corazóns a causa imposible, a causa perdida de que un equipo de once nenos desincronizados consiga facer cóxegas a outro de millonarios tatuados que en xornada laboral frecuentan os estadios da Premier ou A Liga . Ao contrario do que puidese parecer, é pouco agradecido para as grandes potencias balompédicas medirse a estes guerrilleiros patosos. Se golean, bo, era de agardar, é San Marino . Se non golean, a vitoria moral é sempre para o chiquito.
Esta é a historia do David máis David de todos os Davides. Un David tan David que absolutamente todos parecen Goliat ao seu lado. A historia dun diminutísimo contendente ao que ninguén tivo nunca en conta. Pero miren polo retrovisor, belgas, italianos, brasileiros e demais paisanos acostumados a (e ata cansos de) vencer. Porque por detrás —moi por detrás, tampouco imos vender unha burra— vén con paso firme e lentísimo a encarnación da derrota alegre, levantada por inesperadas lexións crentes entregadas á o soño final de ver unha vitoria da santísima mariña. Miles de ollos péchanse cada noite visualizando un triunfo por chegar. Un que se pinta dun azul e branco que só con moito esforzo consegue materializar remates que non acaben na lúa, non digamos xa no fondo dunha rede. Paso a paso. O obxectivo é superar a Anguía e ás Illas Vígenes (a todas elas). O límite? O ceo. Avance San Marino , nós bancamos.