QUEN DIXO PRAIA? Para eles o sol é o de menos, que o tomen os demais. Non hai choiva, frío ou vento que tombe o seu plan de vacacións. Se Popy pon rumbo a dous meses en África, Tamara proponse percorrer en bicicleta cinco países en 23 días. E Leticia moverse como peixe na auga.
15 jul 2017 . Actualizado ás 05:05 h.É como cando che arrincas a «Oh sole mioooo» e ponse a chover, ou che ves só, agarrando ben a cintura da túa copa, no medio das lentas. Abonda dicir que o teu verán non ten plan para que afloren parapentes e viaxes sorpresa, deses que curten (e non de sol), dos que non lle van frouxos á palabra aventura. «A min gústanme os retos», di Tamara. Ela ten iniciativa, bici e parella, e este xullo, o reto de percorrer en tándem co seu noivo (xuntos, cada un na súa bicicleta) a ruta do Danubio. Ollo ao cuentakilómetros: 1.300 en 23 días. Menos dun mes para botarse á mochila cinco países: Suíza, Alemaña, Austria, Eslovaquia e Hungría. Nada de relaxing plan of praia e sol do leite? «Gústame a praia, pero se estou moitos días así acabo aburríndome. Eu non son moi de viaxes de resort», di esta libreira e aventureira coruñesa que partiu co seu noivo o día 8 de Santiago, con dúas mochilas, un par de alforxas e a previsión de facer uns 70 ou 80 quilómetros ao día. «Poden ser unhas cinco ou seis horas pedaleando», estima quen necesita coñecer sitios, moverse, ver cousas novas. «A miña nai sempre me di: ‘Tes moita présa por vivir'. Parece que o tempo se che escapa». O tempo escápase. Pero ela corre tras el.
O seu tour pola ruta cicloturística máis popular de Europa partiu voando de Santiago o día 8 e levounos a Zúric dous días. Logo, seguindo o previsto por etapas, Tamara e David collerían un tren a Donaueschingen. O plan está medido, «pero ao final tamén improvisaremos. A idea é madrugar, dedicar a mañá a pedalear e a tarde a coñecer os sitios nos que imos parando, algúns son moi pintorescos». Para durmir, corpo a terra e por cuberta as estrelas. Cámping. «En Alemaña está permitida a acampada libre», apunta Tamara. Levan dúas mochilas, alforxas e tenda de campaña. Van co xusto, din. «Cada gramo conta. Todo é mini, miniesterillas, minitienda, minisacos, minimochilas, jajaja… Canto máis pequeno mellor». Á súa equipaxe non lle falta un minifuego para poder facerse a comida sobre a marcha. «E levamos as alforxas cheas de Yatekomos, que se fan súper rápido en auga fervendo». ¡Xa che digo! Quen se propuxo o reto? «A idea foi de David, viu a guía de o Danubio en bici e chegou a casa todo feliz. Díxome: ‘Quero facela, acompáñasme?'... E díxenlle que si», conta Tamara. Para preparala, compráronse unha bici estática e dedicaron as fins de semana a saír en bici ata Malpica ou Caión. No seu tour xunto a o Danubio farán parada en lugares como Mathausen ou Linz. Tamara fixo xa sete veces o Camiño de Santiago. Non hai reto que se resista aos seus pés.
POPY: «África faime sentirme capaz de todo»
Leva África dentro. E ao pescozo, nun colgante coa forma do continente que ten un punto brillante en Etiopía. «En África síntome eu en esencia. Aquí ás veces pásame que non me sinto capaz de algo. Esta sociedade e leste acelere cómenche. Todo medido, planificado, urxente. Alí vívese sen reloxo, alí síntome capaz de todo», di Sofía, a quen todos chaman Popy. O alias desta psicóloga e adestradora de baloncesto que dá clases particulares na Coruña (sobre todo, a nenos con necesidades específicas) ten antecedentes familiares. «Xa na miña familia algunhas Sofías eran Popys, e ao meu irmán custáballe dicir Sofía...». Así quedou como Popy este anxo da garda que colabora coa Fundación Emalaikat. A súa casa na Coruña é tamén a de Yohannes, o mozo africano que foi operado in extremis en maio no Hospital San Rafael.
O verán é, máis que un reto, unha necesidade para Popy, que leva cinco índose a Etiopía. Fala coa forza que dan as ganas de cambiar o mundo. E pensa en euros e en birrs, a moeda etíope: «Se os meus pais me dan 20 euros, fago o cambio automático, 533 birrs». Pero a viaxe a África págallo ela. Cando o verán chega a Galicia, Popy vaise ao inverno. Esta vez dous meses longos. «Iso de Etiopía sol e calor, en xullo é mentira. Atopas choiva e frío. Tes que levarche o forro polar e as katiuskas», asegura. Pasado o San Xoán na Coruña, arrinca a viaxe. «Teño os meus 15 días aquí de praia, de sol, de amigos, de festa... Iso éncheme só quince días». Logo, o corpo pide marchar a outra realidade na que hai xente que, gota a gota, vai cambiando as cousas. «Eu non podo dicir que quero un mundo mellor e quedar no sitio. Na vida hai que empaparse», di Popy, que ve o seu traballo como voluntaria coas Misioneiras da Comunidade de San Pablo Apóstolo «non como un acto altruísta, senón como unha forma de pór os pés no chan».
En Etiopía ten unha parte grande da súa historia (máis en calado que en tempo), amigos, segundas nais, vivencias que cambiaron a súa forma de ver as cousas. «Ás veces pensas que canto máis dás con menos quedas. Alí aprendín que canto máis dás máis recibes. É bonito ver saír á xente adiante», di. «En Etiopía ter xemelgos significa elixir, se xa custa manter a un imaxínache a dous. Unha vez fómonos a un lugar remoto do val de Angar Guten, demos cunha familia que xa elixira entre os seus xemelgos, un era forte e grande e outro pequeniño e estaba desnutrido. Dixémoslles que podiamos intentar que os dous saísen adiante, plantamos un horto e quixemos convencer a familia. E non llo crían, non llo crían... Agora eses dous irmáns saíron e son fortes. E córrese a voz: Non hai que elixir».
Cústalle adaptarse? «Adáptasche, é doado cando tes as necesidades básicas cubertas. O que fas non é unha heroicidade, é sentir ‘Que sorte teño'. Nós queremos que alí as necesidades básicas estean cubertas, e a primeira é a auga. Porque se tes auga podes cociñar, podes beber, previr enfermidades. Se hai auga as nenas non teñen que irse 7, 14 ou 20 quilómetros a por ela e poden ir á escola. A educación cámbiao todo», explica e advirte que Etiopía é o único país non colonizado de África, coa súa lingua e a súa relixión propios, e «agora empeza a emerxer unha clase media implicada en política, con moitas ganas de cambiar o país».
Cústalle volver? «Si, cústame desvincularme, pensar se este é o meu lugar ou non é o meu lugar», conta. En África viu perigar a súa vida e deu vida. «Tigist, unha muller de 50 anos, díxome: ‘Ti es a nai que nunca tiven'». Que fixo por ela? «Ás veces só se trata de falar. Estar. Estar pendente. Preguntar: ‘Como estás?, como están os teus fillos?'», di.
As súas memorias de África teñen máis de Ébano e o Medio sol amarelo de Chimamanda Ngozi que de Isak Dinesen. Talvez algún día anímese a escribilas. E conte como aquí e alá parécense os nenos cando xogan, ou no tonteo na adolescencia. Ou como unha voluntaria de 20 anos pode sentirse «a inútil do equipo ao ver como unha nena de 7 anos curta patacas e cenorias cun sacho, outra de 14 pon a ferver auga para cociñar e outra de 17 fai a limpeza». Este setembro Popy celebrará o 2010 en Etiopía («Teñen outro calendario, van sete anos por detrás», explica), onde todo é presente e ten futuro.
LETICIA ROCHA: «Quero aprender ben os estilos e a respirar porque me afogo»
A priori pasarse un verán dentro da auga non soa mal. Non é exactamente o reto que se marcou Leticia, pero o seu tampouco pinta mal. Leva dúas semanas nun curso de iniciación de natación na Casa da auga co único obxectivo de aprender a nadar. «Canseime de non saber nadar ben, de ir á praia e ver como a xente nadaba ben e eu esgotarme», explica esta veciña de Salvaterra do Miño, en Pontevedra, que reside na Coruña.
Para non prolongar esta situación nin un segundo máis, apuntouse a este curso intensivo dun mes ao que vai dúas veces por semana para aprender sobre todo como se fai a respiración na auga «que se ve non aprendín ben cando era pequena».
No que leva xa notou melloría, e está a desexar que chegue agosto para pór en práctica todo o aprendido na praia. «Na piscina é máis doado porque non hai ondas, pero a auga do mar séntame moi ben, mesmo para a pel». Queda pendente o mergullo, pero iso para o verán que vén, que polo menos polo norte aínda estamos a agardar leste.