Unha apendicitis grave que se diagnosticou tarde: «Dicíannos que eran cousas do neno»
VIGO CIDADE
A Xoel salváronlle a vida en quirófano cando tiña nove anos; o Superior deu a razón á familia porque non se fixeron análise cando foi a urxencias; o Sergas terá que indemnizar
16 sep 2023 . Actualizado ás 00:56 h.Hai uns días que Xoel marchouse a Lugo. Estrea a vida universitaria nun piso compartido. Con 18 anos recentemente cumpridos, Xoel está matriculado no Grao en Robótica que a Universidade de Santiago imparte no campus da cidade amurallada. Con eses plans na cabeza, o rapaz recibiu fai unhas semanas a sentenza sobre o seu caso. «Cando a viu deuse conta de que o que lle pasou era importante», di a súa nai, Lorena, arxentina de orixe que leva dúas décadas co seu marido en Tui , onde naceron os seus tres fillos.
Xoel é o neno de nove anos que un día de xullo do 2015 acudiu ás urxencias do antigo Hospital Xeral —entón en pleno traslado ao Cunqueiro— e mandárono a casa con sospeita de gastroenterite. Era madrugada. Só catorce horas despois estábano operando de urxencia porque tiña unha apendicitis moi grave, que lle provocou unha perforación e unha gangrena, converteuse en peritonitis e ameazaba a súa vida. «Cando vimos a cara do cirurxián ao saír do quirófano derrubámonos. Aí díxonos que acababan de salvarlle a vida», rememora Lorena, a quen lembrar a historia do seu fillo maior volve pórlle a pel de galiña. «Son días nos que estás morto».
O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia acaba de acoller a demanda presentada polo avogado Cipriano Castreje e condenou ao Sergas polo atraso no diagnóstico. La Voz publicou onte a sentenza: os maxistrados critican que na primeira visita a urxencias non se fixese unha simple análise de sangue para comprobar o nivel de leucocitos, o que se sumou aos outros signos que podían evidenciar a apendicitis (dor, vómitos, diarrea). Soamente cortáronlle os vómitos e mandárono para casa. Á mañá seguinte, o neno nin se movía e os pais correron de volta ao hospital.
Nese breve tempo produciuse, segundo o TSXG, «unha demora no diagnóstico da peritonitis por non esgotarse no momento preciso os medios encamiñados á determinación clínica da doenza». Lorena di: «Eu de medicamento entendo pouco, pero se cunha analítica ou un ecógrafo pódese saber, faino. Os pais non estamos tolos, algúns son máis pesados, pero hai que escoitalos».
A familia denunciou tamén todas as complicacións que o neno sufriu na súa recuperación no hospital. Padeceu pneumonía, derrame pleural, estivo na uci en dúas ocasións, un mes en total. Tiveron que pórlle unha vía central e case se desangra. Cumpriu dez anos ingresados. Non lles gustou o trato dalgúns profesionais. «Ao principio dinche que son cousas dos nenos. Mira se eran cousas do neno, que empezou a camiñar despois de dous meses», lembra con rabia a nai. Aínda así, os maxistrados basean a súa sentenza só no atraso diagnóstico e non se meten nas complicacións que padeceu durante a súa estancia no hospital.
Un proceso así deixa marcas. Xoel non ten secuelas, pero «moveuno psicoloxicamente, apegouse moito a nós», explica a súa nai. Tamén a eles: «Con Xoel, cada día é un agasallo telo, é algo especial», di. Sobre todo agora que se ha ir a estudar fóra.
Lorena recoñece que está satisfeita porque a sentenza demostra que os pais tiñan razón. «Non quero que ninguén máis teña que pasar por isto. Hai outros nenos e os meus fillos tamén serán pais o día de mañá».