A xogadora do Guardés viviu no derbi fronte ao Porriño a súa primeira convocatoria nun ano tras dúas tempadas marcadas polas lesións
21 mares 2024 . Actualizado ás 05:00 h.Júlia Noz admite que chegou a pensar que o seu paso polo Guardés de División de Honra feminina de balonmán estaba gafado. «Totalmente. Calquera que o mire con perspectiva, dirá: ‘A esta nena en Galicia están a mandala para Barcelona outra vez'. Pero tamén podía ter sido que me saíse o ano da miña vida», recalca cando acaba de deixar atrás a máis grave das tres lesiones que sufriu desde que aterrou no verán do 2022.
Hai case un ano, pasou por quirófano para ser intervida dunha rotura de cruzado que chegaba tras outras dúas doenzas de menos relevancia, pero tamén latosas e que a apartaron das pistas. Agora, está de volta, e o pasado sábado, no derbi fronte ao Porriño, sentouse por primeira vez no banco. Un pequeno gran paso. «Foi moi emocionante, só estar dentro do campo e volver sentir desde alí o ambiente do público foi sentir que deixaba atrás a lesión. Foi moi forte, moi importante para min», expresa.
Supón pór punto e final a un proceso longo que tratou de soportar cunha actitude positiva. «Os deportistas nunca estamos preparados para estas cousas, pero cando encadeas dous anos malos de lesións, non queda outra que afrontalo o mellor que se poida», sinala. Guioulle, di, a súa paixón polo balonmán. «Gústame tanto que é como que sae só espertarse cada día e facer un pouco máis e un pouco máis para que chegase o momento que vivín o sábado», conta agradecida de ter regresado.
A felicidade actual e o optimismo que procurou non perder non quitan que teña habido momentos malos. «Cando sofres unha lesión tan grave, é un choque de realidade, de dicir que non pode ser, que parece que todo o malo che ten que pasar a ti. Necesítase tempo para asumir as cousas, aceptalo, non agachar a cabeza e seguir adiante», profunda. queda con que de todo se aprende e que nada che garante que o camiño que tomes vaia a saír ben. «Saín de casa con 18 anos para irme á outra punta de España a vivir soa de golpe, con compañeiras novas. Podía ter saído superbien, pero as cousas son así e hai que tomalas o mellor que se poida», asume.
Ademais, non lle custa atopar cousas boas que tamén lle deron estas dúas tempadas na Guarda. Empezando polo apoio o club e as compañeiras, sempre pendentes dela neste longo proceso. E seguindo polo xeito en que se sente no municipio o deporte que aman da mesma forma que ela. «Nunca vira a magnitude con que se vive aquí e namoroume. Vas polo pobo e a xente coñéceche por xogar ao balonmán. Sentes un cariño e unha calor moi fortes», agradece.
Tamén destaca o xeito en que se viven partidos como o derbi da pasada fin de semana, pero cun entusiasmo xeral a calquera cita do equipo. «Chega o derbi e o pavillón estaba a rebentar, espectacular. Pero sempre hai a ilusión de que chegue a fin de semana para ir ver o partido e animar. É o que máis me gustou á parte das compañeiras e a xente do club, que lles colles moito cariño», apunta.
Lista para reaparecer
Noz leva semanas adestrando con normalidade, con contacto e sen ningunha restrición. Está lista para reaparecer, pero tómallo con paciencia. «Á que se dea a situación de saír cinco minutos a empezar a coller sensacións, sáese cinco minutos», afirma. É consciente de que tras pasar por unha doenza así, «fáltanche inputs, sensacións de xogo, orientarche, acostumarche a volver situarche ben no campo...». Por iso entende que agora, con todo o que hai en xogo nesta recta final da tempada, é «un momento complicado» para poder entrar. Pero sabe que «se non é agora, será máis adiante».
En clave de futuro , aínda non hai nada decidido de cara á próxima tempada. Está á espera de reunirse co presidente e falar da situación, pero antes diso, tamén quere estar segura do que pode achegar. «O primeiro é ver como volvo da lesión, como me noto, porque necesitas tempo para recuperar sensacións. Teño que ver se o ano que vén podo render ao 100 % como require a máxima categoría, volver ao meu nivel de antes», comenta.
Non lle cabe dúbida de que, tarde ou cedo, vai recuperar ese nivel e vai volver a gozar do balonmán deixando atrás por completo todos os contratempos. «Vexo a luz ao final do túnel e teño moitas ganas de ver o que vén. Sei que se non é agora o meu momento de gozar do balonmán, o será máis adiante, porque a vida de devolve todo», sostén. E el ao balonmán entregoulle moitas horas. «Foi a miña paixón desde pequeniña. É o que máis felicidade me dá. Se o balonmán me vai ben, a vida sorrime mais».