«Cambiounos o concepto de como era un adestramento, veu cunha forma de traballo que aquí moi poucos equipos tiñan, foi un adiantado», comenta Carlos Ballesta
11 jul 2023 . Actualizado ás 05:00 h.As dúas etapas de Luis Suárez no Deportivo foron curtas. Tras debutar co primeiro equipo, marchouse ao Barcelona. Anos máis tarde, na tempada 1977-1978 regresou á súa casa para sentarse no banco de Riazor. A pesar de estar unha única campaña, marcou aos xogadores daquel conxunto. Algúns deles —Ramón Piña, Carlos Ballesta, José Manuel Traba e Paco Buyo— analizan como era como adestrador.
Ramón Piña
«Dar o mellor»
«Nós coñeciámolo como xogador, pero non como adestrador. Eu coincidira máis con el, porque cando empezaba a pretemporada, sempre estaba en Riazor el só. Nunha ocasión lesioneime e coincidín bastante con el e collemos máis amizade. É un señor moi campechano, nada presumido, sempre moi humilde. Todo aquel grupo lle garda moito cariño. Estabamos en Segunda e, sitio ao que iamos, sitio ao que preguntaban por el. Nos adestramentos, tecnicamente notábaselle que fora un gran futbolista. Quería que nós xogásemos moi ben ao fútbol, pero tiña varios problemas: non eramos uns cracs e os campos estaban enlamados. Para min, Luis foi un futbolista moi parecida a Valerón. Tecnicamente o xeito de xogar era esa. Nunca nos esixiu grandes cousas. Quería que désemos o mellor de nós, que pelásemos».
Carlos Ballesta
«Foi un adiantado»
«A min marcoume. A final dos adestramentos faciamos moitas veces pachangas. Dividiámonos/Dividiámosnos en dous equipos e, no canto de elixirnos entre nós, o primeiro en elixilo era el. Era tan superior a nós, tan bo futbolista... Facía cada cousa que era unha marabilla terlle. Era conversador, tiña unha retranca, tiña un trato magnífico. Era unha persoa fóra do común. O fútbol profesional era moito de físico: a clásica carreira continua, traballos de forza, e acababas un pouco con balón. Cando chegou, cambiounos o concepto de como era un adestramento (o fútbol italiano, naquela época, leváballe vinte anos ao español en canto a métodos, sistemas e modernidade). Viño cunha forma de traballo que aquí en España moi poucos equipos tiñan, creo que foi un adiantado. A súa chegada foi un boom impresionante na Coruña. Cando viaxabamos, el acaparaba todos os focos. Era o faro, o ídolo de todo o Deportivo. Tanto na cidade como fóra, causaba sensación».
«Era moi íntimo de Arsenio, entendíanse só coa mirada. Eran parecidos no seu sentimento cara ao Deportivo e a cidade. Sempre falaban en galego. Amancio, Arsenio e el tiñan tres cosas en común: humildade, sensatez e sinxeleza. Todos tiñan ao Deportivo como o equipo da súa vida. Como sufrían e querían a este club».
José Manuel traba
As súas ideas de fútbol
«A súa fichaxe foi impresionante. Era un adestrador cunha personalidade moi grande que quería levar as súas cualidades técnicas ao campo cos seus equipos. Adestrabamos todos os días con balón, cousa que antes era totalmente distinto. Tiña ideas claras e definidas do que quería para este club, dando paso á canteira. Pero non continuou no banco. Para min, xunto con Arsenio, foi o que máis calou na miña profesionalidade. A ningún pasáballenos pola cabeza ter a un adestrador que fose Balón de Ouro. Era moi próximo e demostroume que era un home de fútbol. Insistía moito en que nos coidásemos e que levásemos unha vida sa. El coñecía aos xogadores mentalmente. El levaba ao Dépor no seu corazón, este club era a súa casa».
Paco Buyo
Esixente e metódico
«Era un bo adestrador, tiña grandes coñecementos futbolísticos. Era moi esixente e metódico. Durante a súa etapa no club eu estiven facendo o servizo militar. Percorría moitos quilómetros para poder xogar co equipo, e el ofrecíame as chaves da súa casa para que, cando chegase da viaxe, fose descansar alí. Sempre lle dicía «míster, vou a casa dos meus pais». Era moi campechano, tiña as ideas moi claras. Adaptábase aos xogadores que tiña o equipo, pero era esixente por amais de todo. Cando chega un home dun prestixio extraordinario como Luis Suárez, a xente xa está en garda. Foi un dos mellores do fútbol español, tiña unha carta de presentación excepcional. Era un factor de motivación para todo o persoal, que quería agradarlle. A expectación que levantou na cidade, na súa A Coruña natal, foi extraordinaria. Chamaba a atención. Cando explicaba xogadas e exercicios nos adestramentos, el demostrábao».
Manolo Jiménez
«Un seleccionador importantísimo»
«Respectaba e admiraba a Luis Suárez. Foi seleccionador cando participei no Mundial de Italia 1990, e converteuse nunha figura importantísima na miña carreira coa selección española. Era un gran profesional e unha gran persoa. Desde aquí, quero trasladarlle as miñas condolencias á súa familia».