O novo sistema e o perfil dos carrileros definen a fase ofensiva de o conxunto branquiazul con Fernando Vázquez
18 feb 2020 . Actualizado ás 05:00 h.O bo non foi o do minuto 59, cando pisou liña de fondo e púxoa atrás. Nin ao primeiro pau, onde agardaba ben marcado Sabin Merino, nin ao segundo, cara ao que irrompía Salva Ruiz. A medio camiño, Maffeo despexou o balón chovido sobre o punto de penalti. No 72 probou cun envío raso, sen necesidade de apurar tanto o carril. Juanpe interpúxose moitos metros antes do lugar que ocupaba Sabin. No 92, o percorrido foi de apenas centímetros; a pelota volveu saír por banda tras estrelarse no corpo de Jozabed . Son todas as ocasións nas que Eneko fallou ante o Xirona. As que viñeron despois. Porque antes, o lateral xa cubrira a cota. Un bo de catro, case o 28 % habitual, que acabou en gol.
Así o contou Mollejo: «Foi unha gran xogada do equipo en banda dereita. Iso estámolo facendo moi ben. Ager, Eneko, cando se suma Çolak… Xuntan a moita xente aí e iso favoréceme para chegar á área por sorpresa. O míster pídeme que pise a área e faga o que fixen sempre como dianteiro». Un relato do sucedido ao cuarto de hora, que se pode estirar para dar cabida ao cambio de orientación de Montero, á aparición de Bergantiños e ao sensacional pase filtrado de Aketxe, membro distinguido da sociedade vasca montada no carril. Pero sen recorrer ao detalle, o resumo do rematador ofrece moitos datos para interpretar a acción e encadrala no plan. O Dépor de Fernando Vázquez emprega a destra para crear, e o outro costado para entrar a matar.
Detectárono perfectamente os mapas de calor, que fixan na banda de elaboración a Ager Aketxe e rexistran como asiduamente se deixan caer por alí Sabin Merino e Emre Çolak. O turco fai bo uso da súa condición de imán para atraer contrarios coa tranquilidade que dá ter as costas gardada con rigor xaponés. Gaku destaca por un sentido táctico que converte o seu talento creativo en factor secundario. Posúe ese don case invisible e pouco valorado da perfecta localización. Sostén a fórmula sen a verticalidade dos mediapuntas nin o físico de Nolaskoain .
Escorado lixeiramente á esquerda e sen invadir máis do necesario o terreo do adversario, non só facilita o labor de Çolak senón que dá ás a Mollejo. O equilibrio indispensable para que o rapaz prestado polo Atlético poida cumprir tamén coa súa misión. Nada que ver coa participación constante en fase ofensiva, como invitaría a pensar a recolocación dun punta na praza de carrilero. O do pelado non é estar, senón aparecer. Por contra, na outra beira, onde actúa un futbolista con rexistros de lateral defensivo, atácase con regularidade.
Fronte ao Xirona, durante os ataques do Dépor, a pelota pasou máis do dobre de tempo no corredor da dereita que no esquerdo e o central. Aínda que o venres a diferenza disparouse, xa sucedera o mesmo nos outros seis encontros dirixidos por Vázquez, con quen Bóveda multiplicou a súa importancia. Habitualmente pouco distinguido, vítima dun perfil discreto, o veterano ex do Athletic ten moito que ver co crecemento de Mujaid , a fortaleza defensiva do seu costado, e a cantidade de centros que chegan desde alí. Descontando o balón parado, ninguén no persoal serve tantos envíos á área. O 28 % chegan a bo destino. Un de cada catro; ás veces non se precisa máis.