O turco marcou o partido en pouco máis de vinte minutos; adiantou ao seu equipo e condenouno a resistir en inferioridade
17 ene 2020 . Actualizado ás 19:10 h.Çolak manexa o tempo ao seu antollo. Coma se fose unha pelota. Fixo un mundo de vinte meses de ausencia, e non foron menos eternos os primeiros vinte minutos co turco. Saltou ao campo en desvantaxe e antes de tocar a bóla xa tiña o partido en táboas. Tomouse un intre en afinar, o xusto para que o equipo asimilase na caseta que cambiara o vento e era outro quen marcaba o ritmo. Volveu ao céspede e reclamou o coiro, desprazando mesmo ao outro candidato a líder. Aketxe, autor dun encontro soberbio, fixo sitio. Insuficiente para Çolak, que se pediu todo o campo e elixiu onde e cando aparecer, e como resolver cada xogada. Con gol e expulsión, de ser preciso. Con dous recortes dignos de cámara lenta e un lategazo imposible para calquera porteiro, aínda que sexa fillo dun xenio.
O do Dépor fíxose desexar, salivando polo que viría. «Decidín que Çolak agardase», confesou despois Fernando Vázquez, sen asomo de arrepentimento. A ansia púidolle pronto e á media hora subiu ao céspede e tocou a campanita. «É un xogador doutro nivel, é evidente. Non pertence a esta categoría e temos a fortuna de contar con el, aínda que non poidamos REVISAR telo o domingo». Non o sufrirá o Cádiz porque o do 17 -número demasiado longo para distinguir tanto talento- veu tan arriba que buscou un pedazo de terra para celebrar en casa.
Arrimouse todo o máis turco que había en Riazor: a súa bancada. Demasiado. Ata queimarse. «Despois do gol que mete ...». Entendeuno ata Dani Giménez, a todo o campo de distancia. Entendeuno, como non, un veciño máis próximo. «Emre comete un erro froito de todas as emocións que vives no momento. Imaxínache as ganas que pode ter, despois de tanto tempo sen saborear o éxito. Entrar sentíndoche querido e meter ese gol», quixo razoar Bóveda.
Coma se fixese falta explicalo. 26 toques; 19 pases, todos bos. Unha amarela por rifa e outra por tumulto. Un golazo soberbio. Sen el, volveu ser sufrimento. Para os seus compañeiros, que se baleiraron. Para a bancada, que botou o resto. E o pracer, todo o tempo. Do fútbol que volveu.