Fangoria se autodescarta para a cita do 2014, pero reivindica unha proposta diferente
20 may 2013 . Actualizado ás 14:50 h.Só bágoas (Only teardrops) era o título da canción que gañou o sábado o 58.º festival de Eurovisión. Bágoas de alegría para a delegación danesa, que acollerá o evento o ano que vén, e de tristeza, para os españois do Soño de Morfeo, que quedaron penúltimos, cos 6 puntos recibidos de Albania e os 2 de Italia. É o peor resultado en máis de 40 anos, fóra dos cero puntos de Remedios Amaya en 1983 e o punto de Lydia en 1999, e a pesar de que agora participan case o dobre de países que naquela época.
Os eurofáns españois desprazados ata a cidade sueca de Malmö preguntábanse tras o festival por que Europa deixou tan abaixo na clasificación aos mozos do Soño de Morfeo. Talvez a resposta estea en que Raquel do Rosario non estivo vocalmente ben, a canción non acababa de enganchar, a orde de participación non era bo e nunca estivo entre os favoritos. Moi poucos mostraban entusiasmo por un tema, Contigo ata o final, que a case todos gustaba, pero a case ninguén encantaba.
Ao final, tras algúns erros técnicos -moitos máis dos que cabería agardar para unha superprodución como esta- Emilie de Forest proclamábase vencedora, apoiada polos centos de compatriotas desprazados ata a veciña Suecia. Imaxe moi distinta á dos españois, que un ano máis vían como Europa os deixaba de lado. Se o ano pasado a decepción dos españois era por non quedar máis arriba que un décimo posto, esta vez o trompazo foi maior. Penúltimos, como xa previran as casas de apostas, que tamén acertaron a vitoria de Dinamarca. Era tan previsible que a televisión danesa xa tiña preparada unha gran pancarta que rezaba: «Vémonos todos en Eurovisión 2014 en Dinamarca, a 14 quilómetros».
Fangoria apéase
Pechado o capítulo de Eurovisión 2013, salta unha vez máis o debate sobre que tipo de artista debería subir RTVE a este carro, do que se apea voluntariamente o dúo Fangoria, unha das opcións mellor valoradas polos eurofáns. «Non poderiamos porque non temos espírito competitivo en absoluto», sinala Alaska, unha resposta extensiva ás Nancys Louras, o grupo do seu mediático marido, Mario Vaquerizo.
Aínda así, coinciden en que non estaría mal que se dese cabida a un artista diferente e lembran o caso da banda de pop electrónico A Casa Azul, que a punto estivo de representar a España coa revolución sexual no 2008, o ano de Rodolfo Chikilicuatre. «Ese tema era total», sinalan os protagonistas de Alaska & Mario.
Na última década, só Pastora Soler e Ramón, que foron décimos no 2012 e o 2004, respectivamente, lograron sacar a España da súa querenza pola segunda metade da táboa, cando non polos últimos postos.
Entre medias, España apostou pola irreverencia extramusical do mencionado Chikilicuatre, que foi décimo sexto; polo vals de Daniel Diges, décimo quinto; polos sones pachangueros de Lucía Pérez, vixesimoterceira, e pola proposta bailable de inspiración oriental de Soraya, que tamén foi penúltima.