As refuxiadas de Ucraína que viven no Monte do Gozo buscan a súa oportunidade laboral
SANTIAGO
Só tres presentas atoparon traballo das 42 que continúan no albergue
14 ago 2022 . Actualizado ás 05:00 h.«O que máis falta é unha oportunidade para traballar. Elas queren traballar, aínda que é moi difícil, porque sen o idioma...». Dio Janina Siwiec, traballadora do albergue do Centro Europeo de Peregrinacións Xoán Paulo II do Monte do Gozo, referíndose ás ucraínas que alí residen desde finais de marzo. Explica que son 42 persoas as que continúan nas instalacións: 15 nenos, oito persoas maiores, e as demais nais de entre 30 e 40 anos e o pai dunha nena con discapacidade, que puido deixar o país por esa circunstancia.
El é un das tres presentas que atoparon traballo, na construción. A outra é unha moza, enfermeira, que coida a unha persoa maior en Santiago, mentres un dos maiores de 60 anos do grupo empregouse como xardineiro. Janina sabe que sen dominar o idioma é difícil acceder ao mercado laboral, a pesar de que «elas traballarían nos postos que saian, como axudantes de cociña, en hostalería, o que haxa». Porque a guerra continúa e non teñen perspectivas de regresar ao seu país.
Fixérono nas últimas semanas unha persoa de Járkov e unha familia de catro membros de Kiev, «porque tiñan familiares enfermos». Quen seguen no albergue esfórzanse por aprender castelán, con tres voluntarias que imparten clases tanto aos nenos como aos adultos. Enrique Iglesias , de , Nenos de Ucraína e Galiciasinala as xestións realizadas para a gratuidade de cursos de español na Escola Oficial de Idiomas de Santiago e no Centro de Linguas Modernas da USC.
Apunta tamén que intentarán viaxar con eles en autobús a Madrid o próximo mes, para realizar trámites ante a embaixada, fundamentalmente relacionados coa expedición de pasaportes. Máis burocracia: «A tarxeta sanitaria e os permisos de residencia e traballo xa os teñen», engade Iglesias . Cuestión distinta son as axudas económicas. Janina Siwiec sinala que van moi lentas, e Iglesias pon datas: «En Servizos Sociais dixéronme que para a risga tingan que estar censados seis meses, e un ano para outras»; ao ter cubertos aloxamento e comida, non teñen outra opción, explica mentres bota en falta maior implicación das institucións.
Os refuxiados pasan o verán con algunha excursión con Cáritas pola costa galega, viaxes a algunha cidade en bus e visitas ás piscinas do Monte do Gozo.
Vania Caseiro: «O seu futuro é tan incerto como a guerra mesma»
En Ordes residen cinco familias de refuxiados. Valeria e os seus fillos Katia e Artem foron os primeiros en chegar, o 20 de marzo, á casa dos Gómez Caseiro en Mercurín, que non saben cando poderán abandonar: «O seu futuro é tan incerto como a guerra mesma. Teñen clarísimo que queren volver, pero con garantías de que todo estea ben», comenta Vania Caseiro. Sinala que Katia, que cursa Veterinaria, decidira o mes pasado regresar en setembro, pero pouco despois reproducíronse ataques na zona de Kiev. Agora se debate sobre que facer, porque a súa universidade quere que o próximo curso sexa presencial. A moza logrou traballar durante dous meses nunha granxa de Barbeiros, nun verán en que os sete se foron de vacacións ao Portugal natal de Vania.
Os Noya Veiras continúan acollendo a tres refuxiados na súa casa. E o Concello, con apoio veciñal, trouxo a outras tres familias. Son, en total, 19 novos veciños en Ordes procedentes de Ucraína .