O atleta Gustavo Dacal, que estivo entre a vida e a morte, cada vez máis campión: «Ducharme ou vestirme é agora unha batalla, pero estou aquí»

Decembro do 2022 avanzaba no calendario cando á familia do atleta Gustavo Dacal (Ponte Caldelas, 1977) recibiu noticias preocupantes desde México. O atleta, dez veces campión de España en lanzamento de xavelina, estaba ingresado no hospital tras contaxiarse de dengue pola picadura dun mosquito. O seu estado era grave. E foi empeorando conforme pasaban os días. Aínda así, aínda que como el lembra chegou a debaterse entre a vida e a morte, xamais se deu por vencido. «Sigo na pelexa, non vou baixar os brazos», dicía desde o hospital sacando forzas para enviar un audio que tivese eco en Galicia, desde onde se intentaba axudarlle. Pasaron nove meses desde entón e as secuelas que ten son aínda importantes. Perdeu a mobilidade das pernas, utiliza unha cadeira de rodas, sofre problemas intestinais que lle obrigan, de momento, a estar ostomizado e necesita sondas urinarias. Pero, con todo, Dacal teno claro: «Podes ver o vaso medio cheo ou medio baleiro e eu véxoo medio cheo. Estou aquí, iso xa é suficiente». Ten optimismo para si mesmo e para regalar aos demais. E talvez por iso converteuse no gran protagonista dunha exhibición deportiva que se fixo na súa terra, en Ponte Caldelas. Foi un acto ben especial, no que os nenos tiveron a oportunidade para iniciarse no atletismo da man de alguén como Dacal que, ademais de ser campión na pista, agora demostra que o é cada día nesa batalla chamada vida. 

Foi o Club Atletismo Rías Baixas o que organizou unha cita para que os nenos puidesen familiarizarse co atletismo. Acudiron numerosos campións. Pero o protagonismo levoullo Gustavo Dacal polo ejemplo de recuperación e resistencia que representa. A primeira palabra que sae da súa boca cando se lle pregunta como está non pode ser máis clara: «Ben, estou ben». Logo conta que en xuño lle deron a alta na Coruña, na unidade de medulares, onde se estivo recuperando da enfermidade tras ter viaxado a Galicia desde México. Agora acode periodicamente a revisións. E mentres tanto? «Adestro, adestro e adestro e fago moitas cousas. Ducharme ou vestirme é agora unha batalla, pero aquí estou. Vou loitando esas todas batallas do día a día, que agora son importantes».

Explica que adestra a diario en Pontevedra, co obxectivo de poder ir aos Xogos Paralímpicos de París 2024. Pero explica que esa opción non será viable porque non vai haber lanzamento de xavelina da súa categoría. Afronta esta circunstancia como todo o demais, con mente positiva: «Buscaremos outras competicións. Creo que é mellor empezar polo ámbito nacional». El aínda ten contrato en México, onde traballaba como adestrador de atletas, pero non cre que vaia a cruzar de novo o charco: «Non o sei, pero creo que non será posible. Supoño que quedarei aquí e nun futuro buscarei traballo. Ata o mes de novembro aínda sigo estando ligado a México». 

Cre que actos como no que participou en Ponte Caldelas, onde os nenos poden inscribirse este curso á Escola Deportiva Municipal Gustavo Dacal, danlle forza para seguir adiante. quedou encantado coas ganas de ser atletas dos nenos de Ponte Caldelas e confía en que o Concello acabe convertendo o antigo campo de fútbol de Caritel nun centro de atletismo: «Hai ganas, hai disposición do alcalde e hai nenos que queren adestrar, así que todo pinta bastante ben», sinalou con entusiasmo. 

---

---

---