Adrián, con máis historia que a súa rifa con Elena Tablada: do neno valente ao que lle custou confesar que bailaba a triunfar por Europa

Este 19 de marzo, Día do Pai, houbo un señor de Pontevedra, Juan José Esperón, que tras ser felicitado polos seus fillos, envioulles unha mensaxe que di: «Nunca lle permitas a aquel que non estivo nos teus zapatos que queira darche clases de como atarche os cordóns». É unha mensaxe para os seus dous herdeiros, Marcos e Adrián, pero que nesta ocasión vai especialmente dirixido a Adrián. Por que? Porque o seu fillo é Adrián Esperón, o mestre de Bailando coas estrelas do que tanto se está falando porque no programa televisivo tivo unha rifa coa súa famosa alumna, a empresaria Elena Tablada. Recoñece Juan José que o que lle quería transmitir a Adrián con esa frase é que o concurso pasará e el volverá á súa vida e que ten unha enorme traxectoria detrás como para encolerizarse co que está a pasar agora mesmo, xa que na última gala do programa o artista pontevedrés ofreceulle a Telecinco botarse ao carón porque non sente que conecte con Tablada. Efectivamente, Esperón fillo ten moita máis historia que a que se ve na tele.

A hemeroteca de La Voz de Galicia en Pontevedra dá boa conta de lárgao que é a traxectoria do bailarín Adrián Esperón, e iso que soamente ten 35 anos. Publicáronse páxinas e máis páxinas contando os fitos que ía acadando desde ben novo. E non é de estrañar que fose así, porque Esperón foi proclamado campión de España de baile deportivo 14 veces e en varias ocasións tamén foi semifinalista dos campionatos de Europa e do mundo. Pero non corramos tanto. Nada mellor que preguntarlle ao seu pai como empezou todo para entender o dentro que leva o baile este home. Tiña oito anos cando os seus proxenitores, que traballaban ambas nunha tenda de roupa do centro de Pontevedra, apuntáronse a clases de baile. Ao rapaz tocáballe entón entreterse como puidese mentres os pais bailaban no Casino Mercantil. Entón, todo se precipitou: «A mestra empezou a ver que a Adrián lle encantaba bailar, que seguía os pasos, e díxolle que buscara unha parella e que así el tamén podía bailar». 

Adrián foi rápido. Chegou a casa e correu ao piso da súa veciña Sara, unha nena da súa idade, a pedirlle se bailaba con el. Foi a súa primeira parella de baile. «Se non fose por ela, igual nunca bailaría», dixo Adrián en moitas ocasións. Os tempos, mediados dos anos noventa, non estaban aínda para moitos floreos en canto a actividades infantís. Juan José lembra o que lle custou ao seu fillo dicirlle a os seus compañeiros mozos que ía bailar: «El facía balonmán e bailaba e dixémoslle que elixira unha actividade. Colleu o baile, que era o que lle encantaba, pero non foi quen de dicirlle aos compañeiros o motivo de irse do balonmán. Esperou cerca dun ano e, cando xa dominaba un pouco o baile, díxolles que foran ao pavillón onde ían facer unha exhibición e alí souberon que bailaba», conta o seu proxenitor. 

Daquela todo foi cousa de esforzo. Adrián bailou absolutamente en todos lados, desde os pavillóns galegos a escenarios de toda Europa, e competiu durante trece anos coa súa eterna parella, Patricia Martínez. Xuntos lograron fitos que seguramente lles parecerían imposibles, como chegar a estar nos primeiros postos do ránking mundial de baile deportivo. E xuntos viviron acontecementos como o participar nos World Games, popularmente coñecidos como as Olimpíadas paralelas para aquelas modalidades que non son olímpicas. 

Ás familias tocoulles entón turnarse para levalos e traelos: «¡Cantas veces non o levaba eu aos aeroportos de madrugada! Turnabámonos o pai de Patricia e máis eu, chegaron a coller noventa voos nun ano!», sinala Juan José Esperón. Bailar daba títulos, pero non moito diñeiro, e Adrián deu clases e fixo mil malabarismos para seguir adiante co seu soño. Non houbo praza de Pontevedra na que non se lle vise, co micrófono atado á cara, animando ao persoal a bailar en plena rúa. Deu clases a nenos, a maiores... e tamén buscou formación cos mellores do mundo. De feito, os últimos anos da súa carreira deportiva tivo sempre un pé posto en Italia para recibir alí clases.

No ano 2018, Adrián puxo fin á súa carreira deportiva. Fíxoo cun comunicado deses que poñen a pel de galiña, lembrando e dando as grazas a todos os mestres que tivera e, sobre todo, ás súas parellas de baile. A Patricia, coa que máis tempo compartiu nos escenarios, dicíalle: «Só ti e eu sabemos o que realizamos para chegar ata aquí. Hoxe douche as grazas, por todo». Pasaron seis anos desde entón e, ata hai uns meses, Adrián Esperón seguía como sempre; sendo un obreiro do baile. El e a súa parella sentimental, Noe Abal, abriron unha escola de baile en Pontevedra, PonteBaile, e cada día métense entre peito e costas unha xornada maratoniana de clases, desde sevillanas a ritmos latinos pasando por bailes de salón ou sesións para persoas maiores de 60 anos. 

Nesas estaban cando a Adrián lle chamaron para ofrecerlle participar en Bailando coas estrelas e, case da noite para a mañá, foise a Madrid e meteuse en miles de casas a través da pantalla. Confesa el que pensou que as cousas serían distintas e que non ía protagonizar ningunha disputa. De feito, ao principio tiña boa sintonía coa súa parella de baile, Elena Tablada. Pero todo se torceu e na última gala Adrián acabou ofrecéndose para dar un paso ao lado e que a ela lle ensine outro ou outra a bailar. Haberá que ver que ocorre. De momento, o que está claro é que Adrián ten historia bastante máis aló da rifa que lle fixo famoso. 

---

---

---