Alberte, o roquero e profesor que ensina Historia en Barro sen obrigar a chapar datas
PONTEVEDRA
Descubriu a súa vocación por como lle explicaron a Revolución Rusa e agora el intenta transmitir aos seus alumnos a paixón que sentiu entón
03 mares 2024 . Actualizado ás 18:10 h.Roquero nácese e profesor de Historia faise. A frase pode ser verdade ou mentira; certa ou falsa dependendo da historia de cada un. Pero no caso de Alberto Fernández (Poio, 1992), que é tan músico como mestre, igual achégase bastante á realidade. O do rock seguramente viaxe nas súas veas desde sempre, ou desde que descubriu a grandes como a Led Zeppelin, e por iso acabou amarrándose un día a un baixo para aporrearlo e non soltalo máis. O de ser docente de Historia é algo que chegou á súa vida en forma de revolución e en plena adolescencia. Por que? Porque un profesor de Historia que tivo no instituto A Xunqueira II de Pontevedra, Pablo Barreiro, explicoulle a Revolución Rusa con tanta paixón que Alberte sentenciou: «Eu quero ser profesor de Historia». E aí está, dando clase no instituto de Barro, onde vive a súa familia, e sendo moi consciente de que se a el un docente cambioulle a vida, espertoulle a súa paixón profesional, o mesmo pode pasar con quen agora se sintan nos pupitres a escoitar o que teña que dicirlles: «Creo que case todos os profesores somos conscientes do que podemos influenciar aos alumnos», confesa falando tal e como é, reflexivo, con aspecto serio e ata evidenciando certa timidez.
Viaxamos con Alberte á súa adolescencia. A ese momento no que descubría o rock e andaba aínda pola vida sen saber a que quería dedicarse. Imos a ese momento para evidenciar, unha vez máis, a pegada que pode deixar un bo (ou mal) mestre. El estaba na ESO en Pontevedra e, efectivamente, quedaba embelesado coas clases de Historia e tamén tomaba moitas outras decisións sobre a súa vida: «Foi entón cando tomei conciencia da importancia do idioma e empecei a falar galego, por exemplo. Eu xa o falaba na casa, pero non no instituto. Supoño que todo iso cambioume a vida», explica.
Estudou Historia e, grazas á insistencia materna, presentouse ás oposicións para ser profesor. Antes de sacar praza, chamáronlle para traballar durante a pandemia, así que percorreu varios institutos galegos. Recoñécese espartano na preparación dos exames: «Púxenme moi en serio, cun horario marcado, creo que non queda outra», explica. Sacou a praza no 2022 e plantouse en Vigo, nun instituto onde xa deu mostras de que é un docente especial. Cústalle contalo, pero cóntao: «Lembro a un rapaz que sacaba malas notas, tamén na miña materia. Sempre viña a clase con camisetas de grupos de rock. Empezamos por aí, díxenlle que eu tocaba o baixo, que estaba en grupos de rock... e empezou a estudar Historia como nunca fixera. Cando chegabamos ás avaliacións e comigo tiña un sete ou máis ninguén o podía crer. Pero é que se esforzaba moito na miña materia, o cal foi emotivo», explica.
De Vigo pasou a Barro, a un instituto rural e a unha terra ben especial, xa que de alí é a súa familia e alí viviu el tamén. É o único profesor coa especialidade de Historia no centro e, unha vez máis, está a decantarse por facer as clases diferente. Toca estudar o románico? Alberte cre que sería imperdoable explicalo sen ir ver e sen falar da igrexa de Agudelo, un dos exemplos mellor conservados de arte románica da comarca de Pontevedra e situada a tiro de pedra do centro. Tamén foxe da chapatoria. Aínda que recoñece que hai que saber encadrar os acontecementos históricos nos seus períodos correspondentes, dálle dor de cabeza pensar en obrigar aos seus alumnos a chapar datas de batallas e demais. E cre que o importante é que entendan os procesos: «Coa Revolución Francesa fixen grupos e cada un tiña un papel, dende o rei á nobreza... e tiñan que ir actuando como tal. Iso copieillo ao profesor de Historia do que falei antes», confesa, deixando claro que a pegada dun bo mestre é máis que alongada.
«Agora mesmo paso as tardes e as fins de semana preparando clases, non queda outra»
Sen levantar a voz, sen necesidade de facer demasiado ruído, Alberte é dos que fala con determinación e critica determinadas cuestións relacionadas co ensino ou máis ben coas condicións nas que os profesores teñen que impartir as clases: «Penso que practicamente todo o profesorado quere facer as súas clases distintas, amenas e que intenta dinamizalas. O problema é o tempo que tes para preparalas. Eu agora mesmo paso as tardes e as fins de semana preparando clases, non queda outra. Pero eu non teño fillos. Eu vexo a miña irmá, que si ten unha filla, e creo que se fora ela non podería facer o que agora fago».
Explica que tanto el como outros moitos compañeiros dan tanto a materia na que son especialistas, no seu caso Historia, como outras afíns. Así que o traballo de preparar as clases multiplícase. El este ano ten que preparar cinco programacións distintas; as dos tres cursos nos que imparte Historia, as da materia de Economía que tamén dá e unha máis de FOPP (Formación e Orientación Persoal e Profesional). Aínda así, e sempre insistindo en que o currículo hai que dalo, vai intentar innovar. E soña co momento no que toque falar das décadas dos setenta, oitenta e noventa e poida facer desembarcar en clase a Led Zeppelin ou Nirvana para que os rapaces se fagan coa música e a estética de entón. «Oxalá cheguemos a dalo e logre que lles resulte atractivo», indica.
Máis aló das clases, como é o titor de cuarto da ESO, o curso máis alto no seu instituto —non teñen bacharelato—, tamén se meteu a organizar a viaxe de fin de ciclo, ao que el e outro compañeiro irán cos alumnos. Iso si, varreu para casa: «Viaxaremos a Roma, así que a historia non a imos deixar atrás», conclúe.