Piedrahita está hoxe en Ourense co obxectivo claro de que os asistentes teñan «risaca» de tanto rirse a gargalladas
27 may 2017 . Actualizado ás 22:05 h.Luís Piedrahita tratará hoxe, no auditorio da capital, a partir das 19.30 horas, de facer rir ao público para que «saia mellor do que entrou».
-«As amígdalas das miñas amígdalas son as miñas amígdalas» non pode dicirse que sexa un título que fale en por si.
-Non se refire ao contido do espectáculo, en ningún momento farei chistes de amígdalas. O que sucede é que, cando un ri a cargadas, a parte do corpo que máis ve o humorista desde o escenario son as amígdalas. Vémolas asomarse á boca coma se asomásense a un balcón e, de aí, o título, en honra á festa de gargalladas do patio de butacas.
-Que necesita un monólogo para lograr esas gargalladas?
-Necesita contar a verdade. Levar escondida algunha reflexión a preto da alma humana que a xente non se agarda, e moito riso. Pola súa banda, un monologuista debe escoitar en todo momento ao público e saber que é o que necesita, para poder darllo.
-Fala da improvisación.
-Efectivamente. Eu fágoo moitísimo. Hai en momentos do espectáculo que esquezo do guion e pregúntolle ao público por onde quere que derive a historia. Eles proponme temas, eu vou improvisando, e aos poucos váiselle facendo un traxe a medida a cada noite. Se ves o espectáculo o día anterior ou ao día seguinte, é distinto. É unha parte que me gusto moito e que impide que uno mesmo chegue a aburrirse.
-Utiliza a improvisación como motivación?
-Si, á fin e ao cabo, os espectáculos represéntanse moitas veces. Cando un percorre sempre as mesmas estradas, unha e outra vez, é cando empeza a ter accidentes, porque nos confiamos. Eu póñome pequenas trampas para non aburrirme no camiño, para seguir en todo momento alerta e poder dar o mellor ao público.
-Como é pórse serio cando un vive da comedia?
-O humor é algo moi serio, só ten graza cando se fai desde a seriedade. Cando unha persoa se fai a graciosa constantemente perde toda graza.
-Hai temas que, cada día, crean controversia nas redes sociais. Tivo algunha vez medo a como se poida interpretar un monólogo?
-Un teatro pode verse como algo parecido a un lugar onde se reúne unha banda de amigos e sábese que as historias que se contan non buscan ferir ningunha sensibilidade. As redes sociais, con todo, non son unha banda de amigos, son un medio de difusión público no que os axentes comunicadores son toda a comunidade. Non se pode contar aí todo o que contarías nun bar. Pasamos dunha España na que non se podía falar nada, a unha na que se podía falar de todo e agora estamos nunha na que parece que se pode falar de todo pero non se pode falar de nada.