É 2 de maio e a presidenta de Madrid e o ministro de Política Territorial e Memoria Democrática (sic) posan para a posteridade coma se fosen a señora Auga e o señor Aceite. A celebración do día grande da comunidade na capital do reino ten sempre o seu aquel, que lle pregunten a Félix Bolaños . Por iso é polo que non sexa difícil imaxinar a Pedro-namorado-de-Sánchez na véspera, repartindo palitos á súa constelación de ministros: «O que colla o máis curto, a aguantar á Ayuso». Colleuno Víctor Anxo Torres, este que non sabe nin onde meterse el nin onde meter as súas mans. Ao seu lado aínda que nas antípodas, Isabel-algo-trama-Ayuso cruza a súa mirada con alguén. Ela sorrí, ergo non fai falta ser detective para intuír que ese alguén non é inspector de Facenda. Por unha vez, o sangue non chegará ao Manzanares, pero está escrito que esta tregua é pasaxeira. Que se Goya e Pérez Galdós levantasen a cabeza non habería diñeiro suficiente neste país para pagarlles a estes dous xenios da pintura e as letras tantas horas extras.