Devoraba os primeiros raios de sol maduros desta primavera impuntual cando me ocorreu algo insólito que facía anos que non me sucedía: un mozo achegouse a preguntarme ¡se tiña hora! Algo trivial outrora, pero tan excepcional nestes tempos como que che pregunten por unha dirección que non saiba Google Maps ou que che pidan lume. Coñezo a xente desertora da puntualidade que non leva reloxo (son poucos), o resto mira o móbil, que iso si que o leva todo o mundo.
Estes pequenos intercambios comunicacionales que achegaban a estraños están bloqueados polo muro tecnolóxico. Seguros, dixitalmente máis eficaces, pero máis illados.
Só ou acompañado, o certo é que estes días en que o sol volveu ás nosas vidas parece que estamos mellor física e mentalmente, o que expresa a importancia que o astro rei ten e tivo en toda a historia da Humanidade. Todas as civilizacións adoraron ao Sol.
A arqueoloxía mostra moitas estruturas antigas aliñadas cos corpos celestes que suxiren firmemente a idea de que esas persoas adoraban o poder do Sol, exemplos como Stonehenge no Reino Unido ou as pirámides de Exipto e México dan fe diso.
No culto exipcio, Horus é o Sol nacente, Ra é o Sol do mediodía e Osiris (deus dos mortos) é o Sol moribundo de poñente. En América Central e do Sur, as culturas antigas dos aztecas e os mayas tamén miraban ao sol e desenvolveron calendarios bastante complexos baseados no seu movemento e situación no ceo; templos, como o famoso Machu Picchu en Perú, asociáronse cun culto relixioso inca dedicado á adoración do Sol.
Hoxe, que xa hai moito tempo que superamos a etapa mítica do astro e mandamos naves a velo máis de preto como Ícaros posmodernos, o Sol séguenos enfeitizando, ás veces patológicamente como describe o psiquiatra compostelán Santiago Agra, que publicou un interesante artigo sobre «os miradoiros do sol», xentes que se dan en todas as culturas e que pasan horas contemplándoo nunha especie de obsesión fatal ata queimar as súas retinas e quedar cegos.
Hoxe en día os rituais do sol non se ofician con sacrificios humanos de virxes para reclamar a súa benevolencia, consisten en paneis solares que transforman o seu mítico poder en enerxía fotovoltaica. Pero aínda con todo, cada primavera, cando o Sol comeza a reinar, encomiamos a súa presenza e quedámonos embobados recibindo as súas caricias como coellos hipnotizados fronte aos faros dun coche.
Ata que un mozo anacrónico se achega e espértache do transo preguntándoche a hora. Here comes the Sun!