O 15 de marzo do 2011 comezaron en Siria as manifestacións contra o réxime ditatorial do partido Baaz baixo o liderado de Bashar ao Asade. O levantamento popular, inspirado na «revolución dos xasmíns» tunisiana, orixinada pola inmolación do novo vendedor rueiro Mohamed Bouazizi en decembro do 2010, non tardou en ser brutalmente reprimido polas forzas de seguridade leais ao presidente. A pesar da dureza da reacción de Damasco , o conflito, lonxe de erradicarse, agravouse coa irrupción dunha miríada de grupos armados, reflexo da diversidade étnica, relixiosa e ideolóxica dos sirios, así como dos intereses dos países veciños, sendo Turquía uno dos elementos máis desestabilizadores. Aínda que non hai datos totalmente fiables, a OHCHR, puido comprobar a morte de máis de 300.000 civís mentres outras organizacións a elevan a medio millón.
Trece anos despois, o conflito non pode darse por concluído. Aínda que a axuda rusa permitiu a Bashar ao Asade recuperar o control de máis do 65 % do territorio, a FDS —as Forzas Democráticas Sirias—, o conglomerado de rebeldes creado no 2015 controla o 25 %. Do restante 10 %, un 8,6 % está en mans doutras organizacións e o 1,4 % atópase baixo o Goberno turco. De resultas, segundo o Fondo para a Poboación das Nacións Unidas, 16,7 millóns de sirios necesitan asistencia humanitaria en todo o país. Ademais, estima que máis de 12 millóns son desprazados forzosos, dos cales 5,6 millóns buscaron refuxio nos países veciños, sendo máis da metade mulleres, as cales sufriron ou sofren todo tipo de violencias físicas, mentais e sexuais debido á súa gran vulnerabilidade. De acordo con Reliefweb, 12,1 millóns de sirios, case a metade da poboación actual, teñen problemas para acceder aos alimentos e, deles, 2,9 millóns corren o risco de sucumbir á fame negra.
Mentres a atención está focalizada en Gaza , o bombardeo dalgúns depósitos de Hezbolá e o atentado dun coche bomba nun concorrido mercado da cidade rebelde de Azaz, de maioría kurda, lémbrannos que o veciño do norte segue en guerra e sofre unha crise humanitaria igual ou mesmo máis terrible, pero a ninguén parece preocuparlle demasiado.