Carta de axuste
Cando escoito dicir aos líderes independentistas cataláns que a democracia española non está consolidada, estremézome porque creo que a maioría dos problemas aos que este país se enfronta nacen dun garantismo salvaxe que permite a todo tipo de personaxes chantajear ao Estado. Pero... en só uns días, o escándalo da Federación Española de Fútbol cheira cada vez peor. A renovación do Consello Xeral do Poder Xudicial xa quedou moi claro que depende unicamente dos intereses políticos dos dous partidos maioritarios, que manteñen nun dolce far niente a unhas señorías que cobran soldos estratosféricos. Esta semana, e xa sen complexos, entramos de cheo no espectáculo propiamente dito con RTVE, onde se desatou a máis rastreira das manipulacións por parte do Goberno, que necesita da propaganda como do comer.
Así que, con vergoña, hai que darlle un pouquiño de razón a quen di que España ten materias pendentes coa seriedade e a honestidade da súa democracia. Cando eramos inmaturos e moito máis inxenuos, ao chegar a noite e pola tele, a familia Telerín mandábanos á cama «porque hai que descansar» e aparecía unha imaxe fixa (a carta de axuste) que nos obrigaba a pensar e a soñar cun futuro mellor. Nunca pensei que fose isto. Juan C.Mella . A Coruña.
¡Que veñen os rusos!
Ata Margarita Robles súmase agora ao discurso alarmante sobre que veñen os rusos. Coma se o dos rusos fose algo de onte. Precisamente cando, estabilizados en trincheiras, desfallecen en Ucraína. É Ucraína a que exhibe ao mundo a importante limitación convencional rusa. A que vén ese medo escénico? Por suposto que Rusia xera medo, pero como consecuencia do seu poder nuclear e dun líder e a súa nomenclatura moi capaces da súa utilización se ven perigar a súa esencia. Agora, todos á vez, inspíranse nos respectivos rearmamentos nacionais como dubidosa solución. Quen e que hai detrás desta harmonía discursiva? Supoño que o triste impulso aos respectivos exércitos dos Estados. Continxentes febles e mal preparados, con materiais escasos e obsoletos. Uns exércitos só testemuñais ante idílicas misións de paz internacional, e que teñen moitas diminucións á hora de atender as ameazas de seguridade e de defensa. Como atender tal pretensión de impulsalos en éraa de vacas fracas? Pois xa ven: unha vez máis na historia, xerando alarma infundada de que nos chegan os rusos. Enrique López de Turíso. Vitoria.
Educación neutral?
Recentemente, o Tribunal Constitucional ditou unha sentenza que outorga o amparo a unha nai que quería escolarizar á súa filla nun colexio público, fronte á vontade do pai de facelo nun centro concertado. A resolución foi cuestionada por algúns expertos, que aludiron ao artigo 27.3 da Constitución, pois asegura aos pais un dereito específico para que os seus fillos reciban unha formación relixiosa e moral de acordo coas súas propias conviccións.
Tamén atenderon ao dereito ao libre desenvolvemento da personalidade da menor (recollido no artigo 10 da Carta Magna), xa que, segundo aducen, pode garantirse nun centro concertado de igual modo que nun colexio público. Doutra banda, o ditame deu paso á discusión, unha vez máis, acerca da conxugación da liberdade relixiosa coa laicidad do Estado.
Deixando de lado a controversia xurídica e a solución acordada, chama a atención o argumento recolleito na sentenza: optouse por un centro público para procurar a esta nena unha «contorna de neutralidade». E sorprende porque non se pode pretender esta neutralidade nun centro público como tampouco nun concertado, pois a educación non é nin pode ser neutral. Jesús Domingo Martínez. Xirona.