Os italianos chaman extravincere a un modo de gañar que se caracteriza polo exceso e a falta de misericordia: extravincere consiste en vencer demasiado, nun seguir ferindo cando o inimigo xa foi derrotado, unha desmesura que non se limita á vitoria sobre o contrario, senón que necesita ir moito máis alá, ata o esmagamento, a humillación e o chuleo cruel na miseria do sometido. Por suposto, os italianos normais consideran detestable ese proceder, e senténciano e desaconsellan en modos de dicir populares. Porque excederse na vitoria non só é un acto ruin de moi mal gusto, soberbio e carente da necesaria compaixón humana, inmisericorde. Tamén obriga a un gasto xa innecesario de recursos e procrea odios que traspasan os séculos. Un coreano xamais comprará un Toyota, por exemplo, porque non esquecen as vexacións ás que lles someteu Xapón. O extravincere, tamén a longo prazo, custa moito diñeiro e, ás veces, sangue. Por iso pregúntome por que certos políticos cataláns (poucos, en realidade) caen sistematicamente nese erro. Furgan na ferida cando xa conseguiron indultos discutibles, a amnistía ou máis transferencias mil millonarias. En lugar de agradecer, polo menos co silencio, as cesións que o Goberno anuncia como garantes de concordia, exhíbenas como o comezo da ruptura e a separación. Non hai insensibilidad aí, senón estratexia: a de fomentar o odio a Cataluña , o catalán e aos cataláns, presentados adrede como insaciables, insolidarios e humillantes. E que sufran ese odio todos os cataláns, non só a minoría separatista.
Mala cousa reducir a política a unha xestión de odios. Coidado co que odiamos.