Por idade, e fortuna, vivín aquela Nacional VI pola que no verán chegaba o caudillo e a súa comitiva. Incluídos os plátanos de sombra que na maior parte dos núcleos habitados bordeábana. Tamén os carteis educativos de «Peón, circula pola esquerda». Supoño que tales ou parecidas vivencias terá alguén de Xinzo ou de Verín coa N-525. Hoxe, os nosos problemas e alivios están na A-6 e a A-52.
No Circuíto de Firmes Especiais de 1926, cun trazado perimetral de Galicia entrando por Ponferrada e Valdeorras, non se albiscaba a N-VI . En 1939 aprobouse o Plan de Obras Públicas, establecendo a N-VI e N-120 para o acceso Galicia desde Ponferrada, a N-525 por Puebla de Sanabria e a N-550 desde Portugal.
Con todo, en 1966, o Ministerio de Obras Públicas e o Consello Económico e Social do Noroeste estudan «unha vía alternativa desde Astorga seguindo a N-120 polo val do río Sil ata Monforte de Lemos. Un acceso que, atravesando a zona central de Galicia, garde equidistancia entre as cidades de paso e finais, ao obxecto de que desempeñe o mellor servizo rexional». Unha alternativa de obvia racionalidade, seguindo o «Camiño de Inverno», que non se realizará. Optando no Plan de Accesos polo do norte e o do sur. Gozarán se len a Tarik Bermejo.
A N-VI finaliza en 1988, co viaduto, que substitúe á ponte de Cruzul do século XVIII, en Becerreá. Cinco anos despois, 1993, iníciase a A-6, finalizada en xullo do 2002. E vinte anos despois sucedeu o aínda inexplicado derrubamento do viaduto do Castro, construído entre 1997 e o 2001. Unha reflexión serena sobre iso atopásena da man do profesor Vidal Romaní.
Aínda que a construción da autovía tivo derrubamentos e problemas, debido á dificultade coñecida e anunciada do seu trazado por Pedrafita, o derrubamento do viaduto do Castro —vintes anos de vida— responde a problemas de construción aínda por establecer en relación a cimentacións e a unha degradación acumulada de moitos anos (sic). Problemas de hoxe na A-6 agravados pola deterioración escandalosa do asfalto entre A Coruña e Villafranca del Bierzo, con grandes fochancas e fochas que provocan inseguridade no desprazamento e deterioración dos vehículos. Por máis que a reparación só se iniciou entre Lugo e Villafranca, en sentido Madrid.
Unha deterioración tal que hai apenas un mes o percorrido entre Guitiriz e Lugo foi peor, máis inseguro e enojante que aquela viaxe iniciático fai sesenta anos a Cacabelos —Pedrafita por medio— no camión de Casa Nistal, para volver con barricas de viño logo da necesaria parada en casa Gato. Unha A-6 con demasiados interrogantes inexplicados non só na execución, senón nos controis da súa execución e no seu obrigado mantemento e reparación. O que evidencia graves responsabilidades sen asumir das empresas e da Administración. En paralelo un debate sobre peaxes, ou non, nas autovías. Como o de Portugal no seu rescate.