Votar coa pinza no nariz empeza a converterse no pan de cada día. Ou o plan de cada xornada electoral. Aquí e alá. A papeleta, para o que menos escuece. Grazas á receita política da degradación e a polarización. Nos Estados Unidos tamén. Porque parece inevitable o duelo entre Biden e Trump, cos seus partidos incapaces de frear as súas candidaturas a pesar de todos os peros, que son moitos e variados. Os demócratas están hipotecados por un comandante en xefe que debería apartarse, deixar vía libre para unha renovación. Non é cuestión de idade. É cuestión da súa condición, do seu estado de forma e das esixencias dun dos maiores cargos de responsabilidade do mundo. Non caben os titubeos, os esquecementos, as confusións, a imaxe de debilidade. Sobre todo, cando alén está Vladimir Putin xogando ao Risk co mundo. E Trump debería lembrar, a pesar do seu triunfalismo, que en ningunha das súas dúas eleccións presidenciais impúxose no voto popular. Nas primeiras derrotou a Hillary Clinton e accedeu ao poder de forma lexítima pola repartición de delegados de cada Estado. E nas segundas, cando os números non abondaron de ningunha dos xeitos, intentou manterse na Casa Blanca por todos os medios. Pero en lugar de darse un baño de humildade, vive no seu particular baño de burbullas, chapoteando entre as súas innumerables causas xudiciais. Co seu currículo de falcatruadas, segue na carreira. Séntese, máis que nunca, por amais do ben e do mal, co perigo que iso implica. O planeta non necesita máis chipas.
Os estadounidenses diríxense cara a un dilema entre o malo e o peor. E a Unión Europea debe prepararse.