Estivemos tan entretidos coas habilidades empresariais de Koldo que se nos pasou desapercibido. Pero unha vez que xa coñecemos o que hai que facer para ir da porta dunha barra americana ao consello dunha empresa pública, botamos a vista atrás, recapitulamos, e atopámonos con que os líderes da revolución dos señoritos de Cataluña seguen veña e dálle empeñados en axitar o suflé, para que saibamos quen é o que marca as regras de xogo.
Pouco importa que Pedro Sánchez, e con el o Goberno e o país enteiro, axeonlláronse cedendo no asunto infumable da amnistía e noutros non menos inasumibles. Junts mantén a súa obsesión e así acaba de impulsar unha iniciativa lexislativa popular ante a Mesa do Parlament e pese ao informe contrario dos letrados, para declarar a independencia. A iniciativa prosperou cos tres votos de Junts e a CUP, a abstención de ERC, que parece ter adquirido cordura, e o rexeitamento do PSC.
Dito de forma abreviada, volven ao comezo da rebelión separatista e nada do ocorrido ata agora parece afectarlles. Porque ademais, fano no medio da fase decisiva para, segundo o presidente do Goberno, acadar un acordo de concordia con Cataluña. A estabilidade de lexislatura que PSOE e os revoltosos asinaron fai uns meses ten o mesmo valor, polo visto, que as palabras dadas polos líderes da dereita catalá, reunidos na camada de Junts. É dicir, ningún.
Dixo un dos asesores parlamentarios que orientou a brillante iniciativa que é «unha formulación ilusa, extemporáneo e que non vén de ningunha forza representativa». Pero isto é o de menos. O importante son as lecturas que deixa. Sobre varios destacados puntos. O primeiro o desafío, permanente, que os independentistas lanzan ao Estado cando se fan esforzos por tratar de compracerlles e rebaixar a tensión. Asunto importante.
Unha segunda lectura, e máis significativa, é que a proposta demostra que non foron capaces de dar un paso adiante. Que seguen sen moverse; que non avanzan e que son incapaces de cambiar de opinión. O inmobilismo mantenos atenazados e ven o mesmo que un burro con tapa-ollos.
E a terceira lectura deste novo ataque é que, definitivamente, non se pode establecer unha relación de confianza con quen, mentres di manter unha actitude negociadora, segue coas súas manobras anticonstitucionais e subversivas. É o que habitualmente coñecemos como apuñalar por detrás.
Vista a obcecación permanente dos da revolución dos señoritos, só cabe pensar que o que buscan é gresca. Que lles apliquen o archiconocido 155, para controlarlles as finanzas e as consellerías; destituílos, disolver o Parlament e que teñan que saír fuxindo como covardes no maleteiro dun coche. Poida que iso sexa o que busquen. Porque a camorra resulta moi atractiva para os cretinos.