É difícil dicir que estaba a facer o 13 de setembro do 2001, a pesar de que hai un recordo perenne da televisión nun bar de Fontiñas de dous días antes, cando, despois de comer, o mundo cambiou para sempre. Si recordo, a partir dese momento, unha sucesión de xoves que me acompañaron de xeito constante a pesar de que o meu compromiso foi, como pouco, intermitente nestas décadas. Miraba como os meus pais vían a súa infancia retratada no camión do escampado e naqueles anos nos que un ten que pensar —aínda que sexa un dos moitos erros que irán (que van) empedrando o camiño— que xa é adulto, preguntábame como sería a sensación de ver a propia imaxe dunha eu do pasado reflectida na pantalla. Chegou, claro, con Curro e con Cobi, cun «Xa abonda» que berraba un xentío de mans brancas, coas Spice Girls e a morte de Diana, co «váiase, señor González», con aquel seis euros son mil pesetas, e un efecto 2000 que nunca chegou a chamar á porta. O chiste de Facebook (Vivo con medo a que Cóntame chegue...) fíxose real e quedou toda esta vida adulta? que percorremos a xeración millennial, que agora mira á pantalla e pronuncia un «Cóntame como contarnos» mentres camiña no fío da nosa cuarta crise: a económica, a sanitaria, a bélica, e agora a dos corenta.