Temos xa demasiada experiencia en ver pasar ante os nosos ollos proxectos políticos aos que se lles vaticinaban grandes éxitos e que acabaron en rotundos fracasos. De forma especial, na esquerda. E non só en España; en todo o mundo e ao longo da historia. Por iso, visto o visto, é toda unha incógnita o camiño que lle agarda a Sumar, o novo proxecto de Yolanda Díaz, recentemente nado e en cueiros. E con el, a Unidas Podemos, que ve como o férreo réxime de obediencia imperante comeza a racharse.
As palabras de Alberto Garzón non chaman ao optimismo. Porque compara os desencontros actuais de Sumar e Podemos cos que protagonizaron no 2014 líderes de EU ante o nacemento da formación morada. E conclúe que non é tempo de crear trincheiras e que é necesario renunciar a argumentos para poder ter un futuro compartido.
Pero ese futuro compartido, nin está nin se lle agarda. De momento, e tras a euforia da presentación do Magariños, Yolanda Díaz vai de triunfadora. Absoluta. Porque alí tamén estivo á apoiar Podemos. A través da metade dos seus parlamentarios, líderes de formacións asociadas e os purgados por Pablo Iglesias . Que son lexión.
Incluso os que se resisten a abandonar a Iglesias Turrión recoñecen que o seu líder non anda pola vida facendo amigos e que ese comportamento acaba por deixar pegada. En máis dunha ocasión os seus afeáronlle este tipo de comportamentos, sen lograr que os erradicase. Todo o contrario que a vicepresidenta, á que se acusa agora de sorrir demasiado. De mostrarse como excesivamente amable e condescendiente.
A batalla da imaxe tena gañada a líder de Sumar. Pero iso non é suficiente. A súa formación carece de programa, estrutura, militancia e cadros. De capacidade para facer fronte ás urnas. E un partido con futuro non se monta en tres días. Certo que ata as xerais faltan nove meses, pero todo canto faga Yolanda Díaz vai atopar, sabémolo todos, a oposición activa da formación morada.
De momento, como nos primeiros días de ruptura dunha parella, estamos na fase de queixas e reproches. Pero non parece moi previsible un reencontro; máis ben todo o contrario, se nos guiamos polas declaracións duns e outros desde o domingo. Haberán de limar moitas asperezas para volver a tempos pasados e non parece que as intencións de ambos vaian por ese camiño. Mentres Iglesias asegura que non concorrer unidos sería unha traxedia electoral, Díaz cre que non suporía fracaso algún.
E, con todo, Sumar e Podemos son dúas ramas dun mesmo árbore. E sen unha delas, a planta morre. A esquerda deste país precisa dunha formación que canalice as súas ansias. Por iso, Díaz e Iglesias están obrigados a darlla. Todo o demais sería un novo fracaso. Sumar quedaría só nun experimento. Unidas Podemos, a un paso de pasar a mellor vida. E a dereita, descorchando champaña.