Vai para unha semana que os partidos políticos deste país están na complicada tarefa de recoller os restos do naufraxio da moción de censura, ou o que fose. Que a proposta foi un naufraxio ninguén o dubida. Do Parlamento, das institucións e da democracia. Un desastre e un fracaso da vida institucional.
E agora, cando recollen os desperdicios, cada formación encamíñase ao xuízo das urnas con balances dispares. E non todos favorables. Quen pode sentirse satisfeita é a ultradereita, que cumpriu os seus propósitos de propagar o seu discurso de incitación a todo; demostrar que o xogo político é unha pantomima e que o Parlamento carece de rigor. Tamén o poden estar Yolanda Díaz e Pedro Sánchez. A lideresa de Sumar tivo o luxo, nunha intelixente estratexia, de presentar á súa formación desde a tribuna parlamentaria. E, visto o visto, chamou a atención e logrou o obxectivo. O mesmo que Sánchez, que salvou os mobles aproveitando a oportunidade para ilustrarnos sobre os logros do seu Goberno e as maldades dos adversarios. Con razón din os seus opoñentes que Abascal expuxo o debate para favorecerlle. Que non o fixo por iso, pero logrouno. E gañou Tamames ao rendibilizar o acto vendendo copias do seu discurso a 4,74 euros. Un lince.
O de Unidas Podemos e o PP xa ten máis arestas. Os morados quedaron fóra de xogo e houberon de soportar, non con boas caras, o lanzamento de Díaz. E os populares andan aínda debatendo se a opción de absterse foi a acertada, mentres o seu líder trata de afastarse a toda velocidade da iniciativa ultra. Feijoo valorou sobre os seus intereses electorais, a decisión e os seus riscos, sabedor de non poder asistir fisicamente ao Parlamento e a pesar de que varios dos seus líderes rexionais reclamáronlle un non rotundo que os separase claramente do seu adversario ultra. E á vista do resultado, responsables do PP temen agora que Sumar sexa terceira forza e Feijoo gañe, pero non goberne. O tempo dirá se a decisión foi acertada e se o miramiento co facherío é aprobado por ese millón de votantes socialistas que algunhas enquisas din que o PP lles arrincaría. Ou polos que puidese recoller do ocaso de Cidadáns.
Repetiuse que a ultradereita se pegou un tiro no pé. Falta saber se llo pegou alguén máis.