Ensinar as cartas en plena partida non é nin o habitual, nin o recomendable. É concederlles vantaxe aos adversarios, que así saben por onde ir. Esa é unha norma xeral rota en contadísimas ocasións. Na partida política que se libra este ano electoral, Pedro Sánchez decidiu, nun arranque de audacia que terá valorado convenientemente, mostrar as súas. Ratificando a carraca desta lexislatura. Se ten opcións de volver gobernar, repetirá a coalición Frankenstein, como tan desafortunadamente cualificou Rubalcaba.
O presidente parece ter as ideas claras, ademais dun exceso de confianza. E non só decidiu non escoitar a quen desde os seus retiros, baronías, medios e faladoiros esixíanlle o cesamento das ministras Montero e Belarra, senón que, sen que ninguén llo pedise, apostou por repetir a coalición para lograr unha década de gobernos progresistas cos que «reverter os estragos da década anterior».
Ninguén dubida de que Sánchez, que polo visto xa dorme tranquilo, valorou, con todos os proles en contra, que diría o académico de cantina, o alcance da súa decisión. Porque a primeira ollada se antolla cuns cantos riscos. O ruído interno da coalición mantense practicamente desde que se iniciou a lexislatura; as desavinzas na propia formación son evidentes; a reforma dos delitos de sedición e malversación e a crise do só si é si, comportamentos afastados da lealdade e a negativa a asumir e rectificar erros parecen situar aos socios do Goberno polo menos nunha controvertida situación.
Situación que reflicten as enquisas, ao vaticinar, no mellor dos casos, unha caída de catro puntos. Sen contar o que pode estar a afectar ao seu electorado o desamor entre Yolanda Díaz e Pablo Iglesias . Ou viceversa. Que é o único que preocupa a Sánchez, sabedor da dispersión do voto á súa esquerda, que impediría aproveitar os restos, de non acadar Sumar e Unidas Podemos un acordo para concorrer xuntos.
Pero a todo isto Pedro Sánchez lle concede escaso valor. Coa súa aposta visualizou dous bloques claramente definidos e máis nítidamente enfrontados nas urnas ao dar un paso que o seu opoñente, Núñez Feijoo, resístese a dar. Porque ninguén dubida da coalición que o Partido Popular formará co facherío, máis despois de asistir á consideración que lle mostrou na moción de censura. Aínda que, a pesar de que sabemos o que vai ocorrer, ben estaría que Feijoo, cando se despida da pastora predicadora histérica que «sanda a homosexualidade», ensinase tamén os seus naipes.
Porque en fronte ten a un Pedro Sánchez tan convencido do seu éxito e do seu proceder que se permite facer o que nunca se fai. Mostrar as cartas en plena partida. E ese non parece ser un mal arranque da campaña electoral, porque xa dicía Graham Greene que o que xoga coas cartas boca arriba é o que ten todos os triunfos na man. Que é o mesmo.