Tiñamos entendido que as funcións do Parlamento eran as de lexislar, aprobar os orzamentos e controlar ao Goberno. O que descoñeciamos é que tamén tivese as de entreter e divertir. Están os tempos un pouco tristes e deberiamos valorar convenientemente esta nova tarefa do Lexislativo de facernos a vida máis grata e soportable.
Porque a misión da moción de onte non era espir as fraquezas de Pedro Sánchez, que xa coñecemos, nin «aclarar a situación xeral do país», como dixeron, senón facernos pasar unhas horas de entretemento. Coñeciamos todo o devandito. E máis. Do rigor da iniciativa dá idea o comentario de Sánchez Dragó, o que lio a Tamames para a función, que dixo que «foi unha ocorrencia típica entre amigos e á calor dunha copa de viño».
E con copa de viño, o candidato accedeu ao xogo dos ultras. Segundo eles mesmos, porque lle vence o ego e é incapaz de controlarse». Iso notouse polas continuas referencias aos seus méritos persoais e profesionais. Non pode negarse que o discurso do ex comunista foi tremendamente culto. Foi máis ben unha conferencia. E moi respectuoso. Dixo o que dixo desde a cortesía. O demais foi un balance feito sobre as páxinas dos xornais. Separación de poderes, demografía, sanidade, vivenda ou política exterior, entre outros asuntos. O xa sabido. E un desvarío. Acusou o Goberno de Sánchez do problema de Xibraltar. E un máis. «A autodeterminación non existe», dixo con rotundidade. Claro que non existe, por iso temos a lea de Cataluña.
O máis aproveitable do relator, que acabou a sesión moi marchito, foi o chamamento ás forzas políticas, a un diálogo máis sensato e produtivo para «axuntar esforzos». Toda a combatividade que Sánchez mostrou con Abascal , e co PP de fondo, converteuse en xentileza para con Tamames. Mellor así, porque tivo algún impulso de que o economista leva mal que se lle refuten os seus argumentos. O máis agresivo foi acusalo de blanquear aos ultras, que son os herdeiros de Blas Piñar; o reproche pola ausencia de solucións e a falta de mención ao cambio climático.
O baño de realidade deixoullo a Yolanda Díaz. Zurrando sen compaixón. Cun torrente de datos económicos, desmentindo contos, afeando unha e outra vez a falta de propostas do candidato e censurando duramente o papel de ultras e populares. A da vicepresidenta foi unha intervención propia dunha moción de censura que non quixeron facer ningún dos demais.
Así que todos contentos. Tamames tivo os seus minutos de gloria, que é o que buscaba. Os ultras continuaron desprestixiando a democracia e as institucións. Sánchez vendeu as bondades do seu Goberno. Yolanda atizó duro. E os españois entretivémonos e divertimos de xeito abondo con algúns arranques do relator. Como charlotada, a sesión estivo sublime. Agora, a debater en serio, acordar e lexislar. Que para iso os mantemos.