Aínda que non o pareza, vivimos na nova normalidade. Que é o estado de felicidade que nos prometeron cando chegou de oriente o devastador virus. Entón dixéronnos que recuperariamos o que deixabamos atrás e que mesmo sairiamos moi mellorados. Pero tres anos despois non atopamos nin un só beneficio da herdanza do covid-19. Todo o contrario.
Fai hoxe exactamente tres anos que baleiramos rúas e prazas e encerrámonos en casa. Co horizonte de acadar pronto unha vida mellor, máis segura e máis próspera. E neste tempo o que nos ocorreu é que descubrimos que estamos nun mundo novo, que cambiamos a nosa forma de subsistir, que os problemas aumentaron e que mantemos as mesmas necesidades e carencias. Ou máis.
Seguimos contando mortos. Cada poucos días chégannos novos falecementos. Xa van 4.084 en Galicia, 119.618 en España e 6,8 millóns no mundo. E así seguiremos, porque a expansión do mal non está controlada.
Pero, ademais, estamos a facer fronte a infinidade de secuelas que cambiaron os nosos hábitos. Sete de cada dez españois din que a súa forma de vida cambiou substancialmente. En comportamentos, relacións e limitación ou diminución de lecer ou viaxes. Pero tamén en aspectos emocionais; con máis tristeza, illamento, preocupacións, temores e estrés. Mesmo cambiou a forma de pensar para un 49,4 %. E unha gran parte dos cidadáns segue sen superar o impacto psicolóxico, con inquedanza e peor estado de ánimo.
Todo este impacto nos levou a modificar o cotián. O traballo, o ensino, as compras e o lecer facémolo online. Mantemos as máscaras para centros sanitarios e farmacias e as colas de espera porque institucións, banca, empresas privadas e calquera indocumentado así o impoñen, sen que ninguén o impida. Aínda máis. O noso sistema sanitario foi en grao sumo danado pola pandemia. Especialmente a atención primaria, afectada pola falta de investimento, a situación chegou a un límite especialmente perigoso. E os aplausos desde os balcóns tornáronse en multitudinarias manifestacións contra os recortes e a deterioración da sanidade pública, que criamos a mellor do mundo.
Pero é na economía, á marxe das vítimas, onde o virus nos causou maiores estropicios. Tratabamos de superar unha crise financeira cruel e chegounos o mazazo do confinamento, que levou decenas de miles de empresas e centos de miles de postos de traballo. O coronavirus fíxonos economicamente máis febles.
Estamos na nova normalidade, que é máis outra forma de vida. Con cuestións pendentes. Tres anos despois aínda non se esixiron responsabilidades a quen propagaron o virus. Nin aos que deixaron morrer a máis de 35.000 maiores contaxiados nas residencias. Nin a quen fixeron negocio coas máscaras. Nin tampouco a quen propagaron contos e denuncias falsas. Debe de ser pola nova normalidade.